Είδαμε το Archive 81: Το Μυστήριο της Φωτιάς κι ακόμα απορούμε γιατί κάναμε αυτό το λάθος Ο μόνος λόγος να δεις το Archive 81 είναι για να μηνύσεις το Netflix για ηθική βλάβη. Πίστεψα τις υψηλές βαθμολογίες στο IMDb, ήρθαν και τα χιόνια κι εγκλωβίστηκα στον καναπέ (θέλω αποζημίωση για κιλά καραντίνας, κάθε καραντίνας, φυσικών καταστροφών, κακοκαιρίας, χιονοθύελλας και επαφής με κρούσμα) και έπεσα στα top 10 της πλατφόρμας και είπα να δω ένα ωραίο θριλεράκι. Μουτζώνομαι φυσικά.
Υπόθεση σε δυο σειρές: Ο Νταν ειδικεύεται στην αποκατάσταση παλαιών κασετών, αναλαμβάνει ένα νέο έργο από τον μυστηριώδη κύριο Ντάβενπορτ. Αποκτά εμμονή με τη γυναίκα σε αυτές τις κασέτες, τη Melody, και τα ατελείωτα αναπάντητα ερωτήματα που την στοιχειώνουν. Χίλες φορές να ακούγαμε podcast για τους σατανιστές της Παλλήνης.
Ένας ειδικός στην αποκατάσταση παρωχημένων μορφών αγοράζει κασέτες VHS μπας και βρει θησαυρούς, θυμίζει αυτούς του τύπους που υπερηφανεύονται ότι βλέπουν όλες τις ταινίες του Sundance (και τους κοιτάμε νιώθοντας ετεροντροπή αλλά συγκαταβατικά τους λέμε μπράβο) μπλέκει με έναν περίεργο τύπο που τον πληρώνει 100 χιλιάρικα και τον «αιχμαλωτίζει» σε ένα απομακρυσμένο περίεργο οίκημα στη μέση του πουθενά για να αποκαταστήσει μια κατεστραμμένη βιντεοκασέτα που γύρισε μια μεταπτυχιακή φοιτήτρια που ονομάζεται Melody Pendras (Dina Shihabi) τριάντα χρόνια πριν. Η Melody προσποιείται ότι γυρίζει μια ταινία για τους κατοίκους ενός συγκροτήματος διαμερισμάτων στο Μανχάταν που ονομάζεται Visser, αλλά ψάχνει πραγματικά για τη βιολογική της μητέρα της. Και αυτοί οι δυο αρχίζουν να επικοινωνούν. ΟΤΙΝΑΝΙΣΜΟΣ.
Ενώ αποκαθιστά τις κατεστραμμένες βιντεοκασέτες, ο αρχειονόμος παρασύρεται στη δίνη ενός μυστηρίου που αφορά την εξαφάνιση μιας σκηνοθέτριας και μια δαιμονική αίρεση. Βέβαια, αυτό που βλέπουμε ή νομίζουμε ότι βλέπουμε και αυτό που πρέπει να πιστέψουμε είναι τρία διαφορετικά πράγματα. Ο Νταν έχει περάσει έναν νευρικό κλονισμό, μας το λέει στην αρχή της σειράς ο σκηνοθέτης.
Πάει να κάνει κάτι που θυμόμαστε όσοι είδαμε το The Blair Witch Project. Δεν το κάνει βέβαια. Η σειρά αντλεί σασπένς από την απειλή βίας, αντί να δείχνει πολλή βία (ίσως μόνο στην σκηνή με το τραπεζάκι να τα χρειαστείς) στην οθόνη. Μοιάζει περισσότερο με ένα παζλ μυστηρίου, ωθώντας τους θεατές να προσπαθήσουν να μαντέψουν τι συνδέει τους χαρακτήρες αυτούς. Και ποιος είναι ο δαίμονας που καλούν σε τελετές.
Ίσως το podcast να δούλεψε. Να μας έπειθε ότι περιγράφει μια πραγματικά ανατριχιαστική ιστορία που ξεπερνά το χρόνο και τον χώρο. Ούτε το φινάλε (εδώ ακολουθεί spoiler) όπου ο Νταν με τον Μαρκ προσπαθούν να ανακαλύψουν επιτέλους τι πραγματικά συνέβη στο υπόγειο του κτιρίου Visser πριν από εκείνη τη φωτιά είναι σκιαχτικό.
Πώς να φοβηθείς και να χάσεις τον ύπνο σου όταν βλέπεις οκτώ επεισόδια μιας μια υπερβολικά μπερδεμένης ιστορίας, με πολλές τρύπες στην πλοκή και γεμάτη αδιέξοδα. Κάθε επεισόδιο είναι πιο αργό από τον Πατούλη όταν τον ρωτάνε γιατί δεν παραιτείται.
Νιώθεις σαν να παρακολουθείς μια ατελείωτη σειρά με κουλαμάρες, σε κάθε επεισόδιο να γίνονται πιο περίεργα ντεμέκ σατανικά μυστήρια και θυσίες από το προηγούμενο. Απογοήτευση, σκέτη.
