O τίτλος που χρησιμοποίησα, είναι ο τίτλος που διάβασα πριν από λίγη ώρα σε μεγάλο ειδησεογραφικό μέσο, το οποίο φιλοξενεί τις σκέψεις ενός ατόμου που, χωρίς μικροαστικά κίνητρα, πάντα με μια αντικειμενική προσέγγιση, «είδε με τα μάτια του μυαλού, της ψυχής, των συναισθημάτων, της καλής θέλησης», τα Rafale να πετούν πάνω από την Ακρόπολη. Όσο αυτά «έσκιζαν» τον ελληνικό ουρανό, άφηναν πίσω τους έναν εκκωφαντικό θόρυβο, ένα βουητό που στα αφτιά κάποιων, έμοιαζε με ξεκάθαρο μήνυμα: cancel_influencers οι Έλληνες είναι μια γροθιά.

Ας με κατηγορήσουν για λογοκλοπή. Θα εμφανιστώ στο δικαστήριο με δύο φακέλους που στο εσωτερικό τους κρύβουν 30 σελίδες έκαστος με την σκληρή αλήθεια: δεν υπάρχει παρθενογένεση. Μου άρεσε ο τίτλος και τον δανείστηκα, τόσο απλά. Και αν αυτό κύριε πρόεδρε είναι έγκλημα, τότε θα υποστώ τις συνέπειες στο όνομα της Τέχνης. Θα την υπερασπιστώ μέχρι τέλους, όπως θα έκανα και για την πατρίδα μου, για τα αδέρφια μου τους στρατιώτες που αυτή την ώρα βγάζουν βίντεο για το TikTok σε κάποιο θάλαμο.

 

Βγήκα στο μπαλκόνι αγαπητοί μου αναγνώστες για να χειροκροτήσω από συνήθεια, ως ένας από τους πολλούς Έλληνες που στο παρά πέντε δεν πνίγηκαν από το αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας που αναδύθηκε μαζί με τα γαστρικά υγρά από το πυθμένα της κοιλιακής τους χώρας. Τα μάτια μου είχαν βουρκώσει πριν καν πατήσω τη γυμνή μου πατούσα στο λευκό πλακάκι. Oι δακρυϊκοί μου αδένες δούλευαν ασταμάτητα με αποτέλεσμα οι φακοί στα γυαλιά μυωπίας μου να γεμίσουν με αυτό το διάφανο, αλμυρό υγρό που σταδιακά κάλυψε μεγάλο μέρος του προσώπου μου.

«Δάκρυσα γιατί δεν έβλεπα πόλεμο και καταστροφή, αλλά ειρήνη και δημιουργία». Ούτε αυτό είναι δικό μου, γι’ αυτό άλλωστε χρησιμοποίησα τα εισαγωγικά, αλλά θα ήταν κρίμα να μην το αναφέρω. Ακολουθούν μερικά ακόμα, μην φεύγετε. Σε λίγο, τώρα θα μοιραστώ την δική μου ιστορία, θα κάνω τη δική μου κατάθεση ψυχής.

Δύο ήχους δεν θα ξεχάσω από την Τετάρτη που τα Rafale προσγειώθηκαν στην Ελλάδα. Το γράφω και ανατριχιάζω. Θυμάμαι τον ήχο της καρδιάς μου που χτυπούσε δυνατ… (δεν θα το γράψω γιατί θα σιγοτραγουδήσετε το άσμα) και τον ήχο των Rafale που έκαναν τα θεμέλια του σπιτιού μου να τρίζουν. Υπάρχει και κάτι ακόμα που, δεν θα το κρύψω, το βλέπω σε επανάληψη ακόμα και χωρίς την συγκατάθεση μου.

Όσο κοιμάμαι, αισθάνομαι αυτό το δέος, βλέπω ξανά και ξανά την τηλεοπτική κάλυψη, ολόκληρη την τελετή, τον παπά να ρίχνει τον αγιασμό στα γαλλικά αυτά τεχνολογικά αριστουργήματα. Μόνο αυτές οι εικόνες απασχολούν από την Τετάρτη το υποσυνείδητό μου. Περίεργες οι συγκριμένες ονειρώξεις, δεν διαφωνώ, όμως δεν ντρέπομαι και θα σας εξηγήσω το λόγο: αυτά τα όνειρα, αδελφοί Συνέλληνες, είναι οι εφιάλτες των ανήσυχων γειτόνων μας, μην το ξεχνάτε αυτό.

Κλείνοντας, θα παραθέσω δύο κομμάτια από το κείμενο που διάβασα, αγάπησα και ζήλεψα:

«Δάκρυσα γιατί δεν έβλεπα σπατάλη, αλλά επένδυση. Και όχι μόνο στην άμυνα. Δεν είναι μόνο όπλα. Δίνουν πρόσβαση στη χώρα μας σε υψηλή τεχνολογία. Για τη χρήση τους εκπαιδεύονται Έλληνες πιλότοι, Έλληνες τεχνικοί. Δεν είναι μόνο ατσάλι. Είναι και γνώση».

«Δάκρυσα γιατί δεν έβλεπα διαπλοκή αλλά διακρατική συμφωνία. Διεθνή συνεργασία».

«Δάκρυσα γιατί δεν έβλεπα τους Έλληνες Τομ Κρουζ, αλλά νέα παιδιά, οικογενειάρχες, που δεν διάλεξαν τον καναπέ, αλλά τον δρόμο του πόνου και του κόπου. Σκέφτηκα τις οικογένειές τους. Και ένιωσα περήφανος που είναι εκεί ψηλά. Που τα κατάφεραν».

Με λίγα λόγια, έχυσε όλη Ελλάδα δάκρυα χαράς.