Το μακρινό για εμάς Τέξας είναι συχνά η πολιτεία από την οποία πηγάζει η λαχτάρα, ο ρομαντισμός και φυσικά ο κάπως παρατραβηγμένος πατριωτισμός. Αυτά τα συναισθήματα, σε συνδυασμό με την ιστορία της «Άγριας Δύσης», τη δικαιοσύνη, την ελευθερία και το περιβόητο «νόμος και τάξη», μας κάνουν το Τέξας.
Αυτός ο νόμος, η τάξη και η δικαιοσύνη, όμως, περιφρονούνται και χλευάζονται στην καλύτερη ταινία τρόμου όλων των εποχών, μια καθαρά τρομακτική ταινία που μιλά για τον φόβο και την ανασφάλεια της Αμερικής που υπέφερε από το σκάνδάλο Γουότεργκεϊτ αλλά και του συνεχιζόμενου πολέμου του Βιετνάμ. Βλάπτοντας τη νομιμότητα των πολιτικών θεμελίων της χώρας, τέτοια γεγονότα έδειξαν ότι ο νόμος, η τάξη και η ελευθερία, πάνω στα οποία οι ΗΠΑ χτίστηκαν, μπορεί και να μην υπάρχουν πλέον. Κυρίες και κύριοι, αυτό είναι το αυθεντικό Texas Chainsaw Massacre και αυτούς τους τριγμούς προκάλεσε.
Το «αληθινή ιστορία» που εμφανίζεται στην αρχή της ταινίας, είναι το καλύτερο ψέμα στην ιστορία του κινηματογράφου. Ο σκηνοθέτης Tobe Hooper ειρωνεύτηκε τα ψέματα της αμερικανικής κυβέρνησης υποστηρίζοντας ότι η καθαρά φανταστική του ταινία, βασίστηκε σε αληθινά γεγονότα. Οι πολίτες της χώρας άρχισαν να βλέπουν το αποτέλεσμα της βαρβαρότητας του έθνους τους στην τηλεόραση και στις εφημερίδες κα έτσι, σκέφτηκε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με αυτό.
Η ταινία διαδραματίζεται στην ξεχασμένη πολιτεία του Τέξας, εκεί που βρίσκεται μια γη γεμάτη από απολιθώματα βοοειδών δίπλα σε πρατήρια βενζίνης και ξεχασμένα νεκροταφεία. Στην ουσία μιλάμε για μια μαζική νεκρόπολη, με τα αχανή εδάφη της αμερικανικής ερήμου να ενσαρκώνουν τη μολυσμένη ταυτότητα της ίδιας της χώρας, με τον κακόβουλο «Leatherface» και την οικογένειά του να αντιπροσωπεύουν τα παράξενα θύματα μιας τέτοιας αλλαγής.
Ο Hooper καταφέρνει να ξεπεράσει τα όρια και να μολύνει και τα όρια της κινηματογραφικής οθόνης, όπως και το μυαλό του θεατή. Σε αιχμαλωτίζει στο λεπτό κόκκο φιλμ 16 χιλιοστών και δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω. Το The Texas Chainsaw Massacre καταφέρνει και δημιουργεί ένα περιβάλλον καθαρού τρόμου, με την ωμή βαρβαρότητα και τη σκληρή βίας σιγά σιγά να συσσωρεύεται επικίνδυνα.
Θεωρήστε ότι το σπίτι του Leatherface και της οικογένειάς του είναι το απόλυτο επίκεντρο των αδικημάτων που διαπράττονται καθημερινά στις ΗΠΑ. Δυσωδία, σαπισμένοι τοίχοι με αίμα, μούχλα και βρομιά διαχέεται σε κάθε καρέ της ταινίας.
Χωρίς κάτι το εξαιρετικό, χωρίς κάποιο αξιοσημείωτο soundtrack, ο Leatherface ήρθε το 1974 για να μείνει. Ένας κακοποιός, βαμμένος με το αίμα και τα σωματικά υγρά των θυμάτων του και δίπλα του, στη διαβόητη σκηνή του φαγητού, η εξίσου απεχθής οικογένειά του, μια ομάδα απεριποίητων, λιπαρών μανιακών. Καθώς βλέπεις τον παππού της οικογένειας με το απίστευτα ζαρωμένο λευκό δέρμα του, αναρωτιέσαι αν αυτό είναι στην πραγματικότητα απλώς ένας εφιάλτης, μόνο και μόνο για να ξυπνήσεις τρομοκρατημένος από την αποκρουστική πραγματικότητα.
Ο Tobe Hooper έδωσε στο κοινό μια ταινία που μαχαίρωσε στην καρδιά εθνικό «κέφι» και αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να θεωρηθεί το Texas Chainsaw massacre η καλύτερη του είδους. Καθώς ο Leatherface τρέχει προς το χρυσό ηλιοβασίλεμα του Τέξας στο τέλος, κρατάει το αλυσοπρίονο του με μια μανία καθώς γιορτάζει το χάος της βίαιης συμπεριφοράς του. Έπος, πραγματικό έπος.
