H Ελίζαμπεθ Μος προσπαθεί να κάνει κάτι με αυτή την ταινία. Αλλά δεν αρκεί μια καλή ηθοποιός για να φέρει την άνοιξη. Όσα κοντινά της να δούμε με τον τρόμο και την παράνοια  ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της, δεν αρκούν για να νιώσουμε εμείς τρόμο ή άγχος ή κάτι. Η ιδέα είναι δυνατή, η εκτέλεση σαν χαμηλό ιικό φορτίο, ισχνή. Όλο αυτό γίνεται γιατί η Universal Pictures προσπαθεί να αξιοποιήσει τη βιβλιοθήκη της με ασύγκριτα καλές κλασικές ταινίες. Και τις σπρώχνει στο βιντεοκλάμπ του Netflix. Γιατί στα σινεμά τι να κόψουν;

Για την υπόθεση σε μια γραμμή τα λέει μόνο του το Netflix: Αφού ξεφύγει από μια κακοποιητική, χειριστική σχέση με έναν πλούσιο ιδιοφυή άντρα, μια γυναίκα γίνεται η σκιά μιας αόρατης οντότητας που τη βασανίζει. Ο χαρακτήρας της Μος, η Σεσίλια, είναι δυστυχώς παντρεμένη με τον Άντριαν Γκρίφιν (Όλιβερ Τζάκσον-Κόεν, δεν θα τον δούμε και πολύ τον αόρατο κυριολεκτικά ρόλο), έναν πρωτοπόρο στον τομέα της οπτικής και μένουν σε μια μοντέρνα έπαυλη με ένα γκαράζ γεμάτο Tesla που είναι το δεύτερο πιο πουληστερό κομμάτι της σειράς μετά την υπέροχη πρωταγωνίστρια. Δηλαδή,  μάλλον φόλα η ταινία αν μετράει το σπίτι πιο πολύ από την σκηνοθεσία.  

Στα πρώτα λεπτά- δυστυχώς μόνο εκεί- πείθεσαι ότι θα δεις κάτι με σασπένς. Η Σεσίλια έχει σκηνοθετήσει μια τέλεια απόδραση στη μέση της νύχτας, σκαρφαλώνει τον φράχτη του ακινήτου και βρίσκει μέσα στα απειλητικά σκοτεινά δάση το δρόμο της για το αυτοκίνητο της αδερφής της Άλις (Χάριετ Ντάιερ, κι αυτή δεν θα την δεις πολύ). Μαθαίνουμε από αφηγήσεις ότι αυτός ο σύζυγος είναι βίαιος, κτητικός και κακοποιητικός. Είχε κάμερες παρακολούθησης να καλύπτουν κάθε τετραγωνικό του σπιτιού. Είχε τα χρήματα να ελέγχει τη Σεσίλια. Κρύβεται, λοιπόν,  μετά την απόδρασή της στο σπίτι του αστυνομικού και κολλητού φίλου της Τζέιμς (Άλντις Χοτζ), single πατέρας της έφηβης Σίντνεϊ (Στορμ Ριντ). Όλα μέχρι στιγμής βγάζουν κάποιο νόημα.

Έρχεται η σκηνή που αλλάζει όλη την ταινία και από καλή γίνεται b-movie, o Άντριαν αυτοκτονεί ή τουλάχιστον αυτό είπε στη Σεσίλια ο αδερφός του Τομ (Μάικλ Ντόρμαν), ο οποίος τυγχάνει να είναι και ο δικηγόρος του. Δεν το πιστεύει η Σεσίλια και εμείς (επειδή πάντα πιστεύουμε τα θύματα) πιστεύουμε ότι έχει δίκιο. Ως θεατές (δεν) βλέπουμε μια αόρατη παρουσία να απειλεί τη Σεσίλια, να ανάβει φωτιές στην κουζίνα και να τραβάει τα παπλώματα από το σώμα της τη νύχτα. Ο Άντριαν είναι ψυχοπαθής και η ταινία αποδεικνύεται το ίδιο τρελή.

Μετά ακολουθεί ένα μέτρια σκηνοθετημένο ταινιάκι τρόμου που αν το περιγράψω θα κάνω spoilers.  Αλλά, ας κρατήσουμε το αρχικό μήνυμα, είναι μια ταινία για μια γυναίκα που έχει πάψει να πιστεύει ότι θα νιώσει ποτέ ξανά ασφαλής. Σε δεύτερο επίπεδο, η ταινία σώζεται από ένα μόνο πράγμα, μας ωθεί να σκεφτούμε ότι η κακοποίηση όταν δεν μοιράζεσαι τον φόβο και το τραύμα που σου προκαλεί είναι αόρατη. Η τοξική αρρενωπότητα έπεισε τον σύζυγό της Μος ότι άξιζε όλη αυτή την επιτυχία και καμία γυναίκα δεν μπορούσε να τον εγκαταλείψει. Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Λι Γουανέλ του Saw δεν προσπάθησε απλά αρκετά. Δεν είναι όλοι Πολ Βερχόφεν,τι να κάνουμε τώρα.

Υγ: ο ρόλος του συζύγου προοριζόταν για τον Τζόνι Ντεπ, αλλά αποδείχθηκε μπλεγμένος σε υπόθεση συζυγικής κακοποίησης στην πραγματική του ζωή.