Κάποια στιγμή πέρυσι, στο μέσο της δεύτερης (και περίπου ατέλειωτης) καραντίνας είχε πέσει στα κεφάλια μας το «Save our heads» από Amalia & The Architects, του πιο πρόσφατου καλλιτεχνικού project της Amalia. Γράφαμε τότε ότι αναπόφευκτα η συνθήκη της πανδημίας και του εγκλεισμού θα έβρισκε μέσα καλλιτεχνικής έκφρασης. «Όλο και συχνότερα φτάνουν στα αυτιά μας και στις οθόνες μας μουσικές που όχι μόνο γράφτηκαν ή ηχογραφήθηκαν στην καραντίνα, αλλά αποτυπώνουν αυτό το συλλογικό βίωμα». Η συνέχεια ήταν εξίσου όμορφη με το «Love is in my room», το video clip του οποίο κυκλοφόρησε πριν από ένα περίπου μήνα.
Δύο τραγούδια που απηχούν αρκετά το τώρα που ζούμε, μιλούν για τις ανθρώπινες σχέσεις σε αυτή την «κατάσταση εξαιρεσης» αποτελούν μια εξαιρετική αφοφμή για να ξεκινήσει η κουβέντα με την Amalia. Και αν θες να δεις περισσότερή Gen Z δεν έχεις παρά να ρίξεις μια ματιά και τις υπόλοιπες συνεντεύξεις του Roaring 20s.
Τα δύο τελευταία σου singles («Save our heads» και «Love is in my room»), απηχούν στιχουργικά το κλίμα της καραντίνας, αυτή την αίσθηση της απομόνωσης, την αδυναμία της επικοινωνίας. Είναι έτσι;
Ναι, το «Save our heads» γραφτηκε την περίοδο της καραντίνας και με αφορμή τις δυσκολίες που προέκυψαν από τον εγκλεισμό πολλών ζευγαριών σε ένα μικρό χώρο. Αν ήδη κάποιος είχε δυσκολία στην επικοινωνία νομίζω επεδεινώθηκε. To «Love is in my room» το έγραψα προ κοβιντ, το 2019, αλλά συμπτωματικά μιλάει πάλι για ένα μικρό χώρο. Είμαι άνθρωπος που δε βγαίνει πολύ απο το δωμάτιό του.
Ο τίτλος «Love is in my room» θα μπορούσε να είναι ένας αφορισμός για το πώς αντιλαμβανόμαστε σήμερα, με αυτή τη συνθήκη της πανδημίας, την αγάπη;
Ναι, αν και τυχαία. Όταν έγραψα το κομμάτι ήθελα απλά να μετατοπίσω την προσοχή από το «είναι» στο «βρίσκεται». Από την «ουσία» δηλαδή, η οποία είναι κάτι σταθερό, στο χώρο που συχνά μεταβάλλεται. Με την πανδημία άλλαξε λίγο η αντίληψη που έχουμε για το χώρο, τον ιδιωτικό και το δημόσιο. Ίσως καταλάβαμε πράγματα που πριν αγνοούσαμε.
Προσωπικά πώς νιώθεις που ενώ ζούμε σε μια εποχή που είμαστε δικτυωμένοι 24 ώρες το 24ώρο η ουσιαστική επικοινωνία μοιάζει τόσο δύσκολη;
Η ουσιαστική επικοινωνία σε προσωπικό επίπεδο νομίζω παραμένει τόσο δύσκολη όσο ήταν πάντα. Δε με επηρρεάζει αρνητικά γιατί έμαθα πως να επικοινωνώ και με ποιούς. Αυτό που συμβαίνει με τα μέσα δικτύωσης σε μαζικό επίπεδο είναι η ψευδαίσθηση της επικοινωνίας, η ψευδαίσθηση της γνώσης, η ψευδαίσθηση της ειδημοσύνης. Με τρομάζει πολύ η έλλειψη επικοινωνίας και συνεννόησης, καθώς επεκτείνεται και στην κατανόηση μετά. Οι δημοκρατίες, έλεγαν παλιά, αρμόζουν σε μικρές κοινωνίες (πολεις-κράτη λ.χ.) ενώ στις απέραντες αυτοκρατορίες αρμόζει η δικτατορία. Οπότε το χάος της απέραντης, παγκόσμιας πια, αυτοκρατορίας του διαδικτύου αν δεν το ελέγξουμε εμείς θα μας ελέγχει αυτό.
Στο κομμάτι κάνεις μια αναφορά σε ένα απόσπασμα από τον «Γενναίο νέο κόσμο» του Χάξλεϊ. Πώς πιστεύεις ότι χωρά η αγάπη μέσα σε μια δυστοπία, όπως αύτη που περιέγραψε ο Χάξλεϊ; Τι ρόλο μπορεί να παίξει;
Πολύ σημαντικό σε αυτό το βιβλίο είναι οτι πρόκειται για μια ανάποδη δυστοπία, μια ουτοπία τραβηγμένη από τα μαλλιά, ένα περιβάλλον που οι άνθρωποι είναι φυλακισμένοι στην ευτυχία. Όπως φαίνεται και στο βιβλίο η αγάπη δεν έχει πολύ χώρο εκεί, θυσιάζεται στο όνομα της ευτυχίας και της ελευθερίας. Είναι πολύ μεγάλη συζήτηση το γιατι.
Μήπως το μέλλον της αγάπης είναι ρευστό, όπως και οι ταυτότητες φύλου;
Δε θα συσχέτιζα τα δυο αλλα νομίζω η «αγάπη» με τις πολλές μορφές της είναι, ήταν και θα είναι μια ρευστή έννοια, ειδικά αν αλλάζουν οι συμβάσεις μιας κοινωνίας.
Έχεις μιλήσει ανοιχτά για τη σεξουαλικότητα σου και την ταυτότητα φύλου σου. Πώς είναι όλη αυτή η διαδικασία καθορισμού μιας ταυτότητας που δεν συμβαδίζει με το ανατομικό μας φύλο;
Δύσκολη και περίεργη αλλά χρήσιμη για την κατανόηση πολλών προκλήσεων που συναντάς στη ζωή σου. Πρέπει να υπάρχει ενημέρωση όχι τόσο στα άτομα που βιώνουν δυσφορία φύλου όσο στους γονείς τους. Ακόμα και με τη μητέρα μου, που είναι υποστηρικτική, στην αρχή κάναμε αρκετές συζητήσεις για το φύλο. Έψαξε μόνη της και ενημερώθηκε ωστε να καταλάβει. Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζω απλά δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν έχει τύχει να τους αφορά.
Άρα είναι κομβική η εξομολόγηγηση στην οικογένεια και η αποδοχή από αυτή;
Αρκετά θα έλεγα και ευτυχώς είχα αρκετή τύχη σε αυτόν τον τομέα! Είναι δύσκολο πράγμα η απόρριψη απο ανθρώπους που είτε αγαπάμε είτε θαυμάζουμε και θέλει πολλή δουλειά να τη διαχειριστεί κανείς.
Ένιωσες ποτέ ότι έπρεπε να «κρυφτείς», να μην δείξεις ποια είσαι ή να πιέσει τον εαυτό σου ώστε να δείξεις κάτι άλλο;
Ναι, δημιουργούνται καταστάσεις, από πολύ ασήμαντες και καθημερινές μέχρι επικίνδυνες (ευτυχώς σπάνια), στις οποίες πρέπει να κάνω ελιγμούς. Ευτυχώς κινούμαι σε έναν κλειστό κύκλο, μια φούσκα ίσως, ανθρώπων που δεν τους απασχολεί το πώς φαίνομαι, ντύνομαι ή με ποιον έχω σχέση, ή μάλλον, τους απασχολεί μόνο θετικά.
Θα συνεχίσεις να είσαι η Αμαλία και να χρησιμοποιείς θηλυκές αντωνυμίες, είναι κάτι που το έχεις σκεφτεί;
Κάνω πολλές σκέψεις αλλά ακόμα δεν έχω κατασταλλάξει κάπου ωστε να τις εξωτερικεύσω εντελώς. Όσον αφορά τις αντωνυμίες, ακούω σε όλες!
Υπάρχει πιο αγενής, αδιάκριτη και μαλακισμένη ερώτηση από το «τι είσαι εσύ;»;
Σίγουρα υπάρχει, αρκεί να βρούμε ένα μαλάκα να μας πει!
Για τους καλλιτέχνες σήμερα είναι πολύ εύκολο να μοιραστούν τη μουσική τους. Υπάρχει άπειρη μουσική, δωρεάν ή με ελάχιστο κόστος, σχεδόν παντού. Από την άλλη, νιώθεις ότι καλλιτεχνική δημιουργία υποβαθμίζεται ως μία ακόμα πληροφορία. Πώς βρίσκεις την ισορροπία ανάμεσα σε αυτό;
Δεν τη βρίσκω πάντα, αλλά νομίζω κάθε εποχή έχει τις δυσκολίες τις. Το πρόβλημα διαχείρησης του όγκου της πληροφορίας συζητιέται εδώ και δεκαετίες αλλά κανένα κράτος, κανένα μεγάλο κοινωνικό σύνολο δεν έχει μεριμνήσει για μια παιδεία ανάπτυξης σχετικών ικανοτήτων. Θα δείξει που θα μας πάει όλο αυτό. Τυχαία έπεσα τις προάλλες στο εξής ποίημα του γλύπτη Θόδωρου που δημοσίευσε το ’74 («Η Μπαλάντα του Homo Faber», απόσπασμα):
“[…] Γλυκιά μου αγάπη, οι Σφίγγες, οι Μαντόνες και τ’ αγάλματα σώπασαν
κάτω από τη βουή των μέσων οπτικοακουστικής επικοινωνίας.
Πώς θα τραγουδήσω σήμερα την αγάπη μου, εγώ ο γλύπτης, για να το νιώσουν όλοι…
Ο μόνος τρόπος που μου απομένει είναι να σε θυσιάσω,
στο βωμό της θεάς Δημοσιότητας, αγάπη μου.[..] ”
Παράλληλα με τη μουσική σπουδάζεις και στην Καλών Τεχνών. Αξιοποιείς κάποια άλλη τέχνη ως μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης;
Η σκέψη μου έχει επηρρεαστεί αρκετά από τους ανθρώπους και τις γνώσεις που συνάντησα στην ΑΣΚΤ. Όλα αυτά αξιοποιούνται στα τραγούδια που γράφω. Όσον αφορά τα μέσα, κάνω κατα καιρούς κολλαζ αλλά για προσωπική “κατανάλωση” και κάποια ποιήματα που δεν καταφέρνω να τα μετατρέψω σε τραγούδια τα “ανεβάζω” αυτούσια στο ίνσταγκραμ.
Και πώς μπλέκεται η μουσική με τις άλλες μορφές τέχνης;
Με πάρα πολλούς τρόπους. Από το πώς μπλέκονται οι φόρμες, είτε είναι γραμμές και πλαστικοί όγκοι είτε νότες και αξίες, μέχρι τα κενά που πρέπει να τοποθετείς και την απραξία που οδηγεί στην πράξη. Ένα κοινό που έχουν νομίζω όλες οι τέχνες είναι το παιχνίδι, ο πειραματισμός και το άρρητο.
