Οι καλύτερες σειρές που έχω παρακολουθήσει μέσα στην πανδημία είναι βασισμένες σε βιβλία. Το Dopesick λοιπόν, είναι το πιο δύσκολο βιβλίο που έχει γράψει η βραβευμένη δημοσιογράφος Μπεθ Μέισι που πέρασε έξι χρόνια παρακολουθώντας οικογένειες που επλήγησαν από την επιδημία οπιοειδών στην περιοχή Ρόανοκ, Βιρτζίνια, και ξεκινά σημειώνοντας ότι αρκετοί συνεντευξιαζόμενοι πέθαναν πριν από την έκδοση αυτού του βιβλίου. Είναι μια συγκινητική και εμπεριστατωμένη πραγματεία για την εθνική κρίση της Αμερικής, την επιδημία των οπιοειδών. Το Dopesick είναι αφιερωμένο στη μνήμη 10 θυμάτων οπιοειδών. Οι ιστορίες τους και οι ιστορίες των οικογενειών τους που επέζησαν αποτελούν την καρδιά αυτού του βιβλίου. Η Μέισι εντοπίζει τις απαρχές της κρίσης, η οποία διαιωνίστηκε από την Purdue Pharma, μια εταιρεία που ανήκει σε μια από τις πλουσιότερες οικογένειες στην Αμερική.
Παρένθεση: Η οξυκωδόνη, που πωλείται με την επωνυμία OxyContin (η οποία είναι η μορφή παρατεταμένης απελευθέρωσης) είναι οπιοειδές φάρμακο που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία μέτριου έως σοβαρού πόνου και κοινό φάρμακο κατάχρησης. Η ισχύς και η διαθεσιμότητα αυτών των ουσιών, παρά τον υψηλό κίνδυνο εθισμού και υπερδοσολογίας, τις έχουν καταστήσει δημοφιλείς τόσο ως ιατρικές θεραπείες όσο και ως ναρκωτικά ψυχαγωγικής χρήσης.
Το θαυματουργό παυσίπονο
Αρκούν οκτώ επεισόδια μιας σειράς του Hulu για να μιλήσει κανείς για την απληστία και την ανηθικότητα των τάχα φιλάνθρωπων δισεκατομμυριούχων που ζουν από τον πόνο του εργάτη (στη σειρά αυτό συμβαίνει κυριολεκτικά); Σοκάρει η σειρά γιατί σου λέει τα αυτονόητα που δεν θέλεις να πιστέψεις για να συνεχίσεις να ζεις σε ένα κόσμο με μέλλον. Οι άνθρωποι με εξουσία και γνωριμίες δεν περιορίζονται από οικονομικά ή ηθικά όρια όταν κυνηγούν δισεκατομμύρια. Θα λαδώσουν τους πάντες για να πετύχουν το ρυθμιστικό και νομικό αποτέλεσμα που καλύπτει τη βρωμοδουλειά τους. Και θα πετύχουν με πιτσιρικάδες στο μάρκετινγκ που διψάνε για γρήγορα αυτοκίνητα, γυναίκες κι εύκολο χρήμα να πείσουν τους γιατρούς να συνταγογραφούν οπιοειδή για μακροχρόνια χρήση παραβλέποντας τις τεκμηριωμένες εθιστικές ιδιότητές τους.
Πονάει η ψυχή σου, ειλικρινά σφίγγεται, βλέποντας τον Μάικλ Κίτον να υποδύεται έναν χήρο καλοκάγαθο γιατρό, αφοσιωμένο στο λειτούργημά του στα Απαλάχια, σε μια μικροσκοπική πόλη όπου ζουν από την εξόρυξη, που θα καταλήξει εξαρτημένος. Είναι η εικόνα της Αμερικής που δεν βλέπουμε συχνά σε σειρές και ταινίες. Δεν είναι φωτογενής. Οι άνθρωποι είναι εργάτες, θρησκόληπτοι και πάμφτωχοι, δεν κάνουν όνειρα τρελά, ζουν με το μεροκάματο. Δεν έχουν το δικαίωμα να χάσουν το μεροκάματο. Αυτές είναι πολυτέλειες που άνθρωποι στην καρδιά της Αμερικής δημιουργούν για άλλους.
Τι κρατάμε μέχρι στιγμής: φτώχεια, εξαγορά FDA, λάδωμα σε γιατρούς και πόλεις που δεν δημιουργούν καμία ελπίδα σε νέους άρα το ιδανικό τοπίο να ξεκινήσει μια επιδημία τόσο εκρηκτική που ουσιαστικά θα ξαναδημιουργούσε τη χώρα. Ποιος μεταλλωρύχος θα ρωτούσε τον γιατρό της πόλης γιατί του αυξάνει τη δόση του φαρμάκου του; Αυτός θα γίνει χρήστης, θα γίνει χρήστης και η λεσβία που φοβάται να το πει στους θρησκευόμενους γονείς της στη Βιρτζίνια και τελικά θα την αποδεχτούν μόνο όταν εθιστεί με κίνδυνο της ζωής της στο OxyContin.
Οι Πίτερ Σάρσγκαρντ και ο Τζον Χουγκενάκερ υποδύονται δύο χαρακτήτες της πραγματικής ζωής – τους βοηθούς δικηγόρους των ΗΠΑ, Ρικ Μουντκάστλ και Ράντι Ραμσέγιερ αντίστοιχα – που τελικά άσκησαν μήνυση κατά της εταιρείας. Και αυτούς που θέλεις να κάνεις φίλους σου. Κάθε χαρακτήρας είτε παίρνει είτε όχι το φάρμακο με τις μεγαλύτερες πωλήσεις του Purdue, υποφέρει. Ακόμη και η Ροζάριο Ντόσον που δεν έχω καταλάβει γιατί μας ένοιαζε η προσωπική της ζωή στη συγκεκριμένη σειρά. Οκ, χώρισε από τον σύζυγό της. Τι σχέση έχει με την επιδημία OxyContin;
Ο κακός της υπόθεσης είναι ο Μάικλ Στούλμπαργκ. Προσωπικά, όποτε βλέπω το όνομά του σε μια σειρά ξέρω ότι θα είναι σειρά που θα παρακολουθήσω χωρίς να κάνω scroll down στο κινητό. Είναι συγκλονιστικός ηθοποιός. Είναι σε τέτοιο επίπεδο καλός που κάνει τον Μπράιαν Κοξ του Succession να μοιάζει γατάκι μπροστά του. Ο άνθρωπος κατάφερε να επαναπροσδιορίσει τη φύση του πόνου. Έδωσε στους Αμερικάνους αυτό που ήθελαν, ένα όραμα για έναν κόσμο χωρίς πόνο. Δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι αν δεν πονέσεις δεν θα γιάνει το τραύμα σου. Μεγάλες αλήθειες.
H Κέιτλιν Ντέβερ, που ίσως είδες στο Unbelievable δεν σταματά να αποδεικνύει στους τηλεθεατές ότι το ταλέντο μπορεί να σπάσει τον τέταρτο τοίχο κι όταν σου δείχνει ότι ιδρώνει από το σύνδρομο στέρησης και έχει ρίγη νιώθεις κι εσύ άβολα. Σου μεταφέρει το συναίσθημα. Δεν την κοιτάς απλά να παίζει. Νιώθεις.
Θα πρέπει να είσαι πολύ συγκεντρωμένος γιατί το Dopesick κάνει συνεχώς άλματα μεταξύ των χρονικών πλαισίων. Κι αυτό μερικές φορές είναι χαοτικό. Το σκηνοθετεί ο Μπάρι Λέβινσον (έχει κάνει το έπος «Ο Άνθρωπος της Βροχής» και «Καλημέρα, Βιετνάμ» και ο Ντάνι Στρονγκ (που είναι ο δημιουργός του Dopesick και τον ξέρεις και από το σενάριο του Empire).
Το Dopesick δεν είναι εθιστικό. Δεν αντέχεις να το bingeάρεις. Γιατί σε πονάει η συνειδητοποίηση ότι είσαι αναλώσιμος.Βλέπεις να λαμβάνονται αποφάσεις σε αίθουσες συνεδριάσεων, μετά βλέπεις αντιπροσώπους φαρμακευτικών να λένε ψέματα στους γιατρούς, μετά βλέπεις τους γιατρούς να συνταγογραφούν τα οπιοειδή. Και μετά βλέπεις τους φτωχούς ασθενείς να εθίζονται, να διαπράττουν εγκλήματα και να παίρνουν υπερβολική δόση. Και μάντεψε ποιον έχουμε μάθει να στιγματίζουμε; Τον χρήστη. Το Dopesick είναι η σειρά που θα βγάλει τη συνείδησή σου από την καραντίνα
