Οι The Bad Poetry Social Club αφαιρούν τα κλισέ από το concept “ποίηση”

«Άκου αυτό. Είσαι εσύ» και ένα link που οδηγούσε στο Spotify. Με αυτό το μήνυμα από ένα πλάσμα που με ήξερε καλύτερα από όσο νόμιζα μου συστήθηκαν άθελά τους οι The Bad Poetry Social Club και μέσα από τις λέξεις τους, που για μένα και όσους τους ακολουθούν πιστά, η αλήθεια, η τέχνη, η ποίηση μπήκε στο «τώρα». Σε ένα σήμερα που δεν δέχεται η ποίηση να θεωρείται ποίηση μόνο αν σκονίζεται στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου ή σε ένα κομοδίνο που θεωρεί πως σέβεται τον εαυτό του μόνο όταν έχει δυο τρία βιβλία πάνω. Αδιάβαστα, χωρίς υπογραμμίσεις, ημερομηνίες ή έστω αφόρητα μπανάλ αφιερώσεις. 

Η καλλιτεχνική ομάδα The Bad Poetry Social Club, δημιουργεί και εκφράζεται από το 2019. Την απαρτίζουν πέντε ποιητές, ένας φωτογράφος και ένας γραφίστας. Όλοι μαζί οργανώνουν performances, πειραματίζονται με διαφορετικά μέσα, δίνουν νέα twists στον όρο «ποιητική απαγγελία» και στο concept «ποίηση». Αν κάποιοι φαίνεται να έχουν αποφασίσει πως ένας ποιητής δεν οφείλει να αυτοεκπληρώνει την προφητεία του αφανή γραφιά, που ζει και αναπνέει μόνο στα λίγα εκατοστά ενός γραφείου, για τη χώρα μας είναι αυτοί. 

Αν ο επαναπροσδιορισμός μουχλιασμένων concept σε κάνει να χαμογελάς, σκρόλαρε παρακάτω για να διαβάσεις μια συζήτηση με τους Π.Ι.Ε.Β, ΕΠΙΘΕΤΗ, Fâné, MFS και Β. Σέργη, τους πέντε ποιητές της ομάδας. Μια συζήτηση που από 5.000 λέξεις, πετσοκόπηκε στις 2.500, γιατί το ίντερνετ είναι λακωνικό και η ποίηση φλύαρη. Γοητευτικά φλύαρη. Θα έγραφα πως “η ποίηση είναι γυναίκα”, αλλά δεν έχω βγει από στερεοτυποντούλαπο.

*Ο Κωνσταντίνος Τζούμας αποχώρησε από τη συνομιλία*.  

Υπάρχει το στερεότυπο του “αόρατου” ποιητή, του καλλιτέχνη που δημιουργεί ποιήματα, μόνο για να διαβαστούν, και που δείχνει το πρόσωπό το μόνο στο πίσω μέρος του βιβλίου του. Εσείς αυτό το αποδομείτε και απαγγέλετε τις λέξεις σας σε performances. Χρειάστηκε να ξεπεράσετε κάποιες δικές σας αγκυλώσεις για να το καταφέρετε αυτό; Χρειάζεται ιδιαίτερο θάρρος;

ΕΠΙΘΕΤΗ: Σίγουρα χρείαζεται κάποιου είδους θάρρος για να το κάνεις αυτό. Επίσης, σίγουρα δεν θεωρώ πως αυτό το θάρρος είναι μεταφυσικό, ιδιαίτερο, ή κάτι που δεν μπορέι κανείς να αποκτήσει εφόσον το θέλει. Και αυτή η “αγκύλωση”, το άγχος πριν βγεις, ο φόβος δεν σταματάνε ποτέ να υπάρχουν, ακόμη και μετά από 100 φορές που έχεις βρεθεί μπροστά σε κοινό. Όλ# μας το αντιμετωπίζουμε αναπόφευκτα. Το θέμα νομίζω καταλήγει πάντα στο κάτα πόσο θέλεις να σου συμβεί και να το κάνεις. Όχι με την έννοια του αμέρικαν ντρημ, αλλά με το κατά πόσο σε καίει και το τι μπορεί να σου δίνει το να είσαι σε μια σκηνή παρέα μόνο με τα κείμενα σου.

Fâné: Δεν ξέρω αν είναι θέμα θάρρους. Εγώ προσωπικά ακόμα φοβάμαι. Κάθε φορά που γράφω κάτι καινούργιο, που το διαβάζω στα παιδιά για πρώτη φορά ή πάνω στη σκηνή, κάθε φορά φοβάμαι μην και χάσω την σύνδεση που έχει φτιαχτεί. Αλλά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Αν δεν μιλήσω, μια μέρα θα σκάσω.

MFS:  Ετσι κι αλλιώς νομίζω πως χρειάζεται κάποιο θάρρος για να μπεις στη διαδικασία έκθεσης και εξόδου από το safe zone σου, είτε αυτό είναι με την γραπτή σου κατάθεση, είτε με το performing σου, σε μια σκηνή. Από εκεί και πέρα, σαν MFS μιλώντας, χρειάστηκε πριν αρκετά χρόνια να ξεπεράσω τις ταμπέλες και τα διάφορα κλισέ στα οποία ο ίδιος είχα εγκλωβίσει τον εαυτό μου, για να ελευθερωθώ και να μπορώ πλέον να εκφράσω όλα μου τα πρόσωπα.

 Όλοι είναι διστακτικοί με την λέξη ποίηση, μέχρι να δουν ένα λάιβ μπαντ πόετρι. 

Μετά το Upload της πρώτης σας δουλειάς ‘’Η αλήθεια μου’’ γίνατε γνωστοί στο κοινό σχεδόν σε ένα βράδυ. Σε ένα κοινό που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο διψούσε για τέχνη. Θεωρείτε πως ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουν αγοράσει ούτε μια ποιητική συλλογή στη ζωή τους διψούν για λέξεις ή όσοι σας άκουσαν και σας είδαν ενδιαφέρονταν για ποίηση ειπωμένη με λέξεις του σήμερα;

Π.Ι.Ε.Β.: Σε ένα βράδυ δεν γίναμε. Εγώ προσωπικά κάνω βίντεο από το 2014 (VIGIL) απλώς το ‘’Η αλήθεια μου’’ ήταν πιο άμεσο και έπεσε στα χέρια κάποιων ανθρώπων που το αναδημοσίευσαν γιατί το ένιωσαν και το εκτίμησαν, αναφέρομαι στους ‘’Στίχοιμα’’ και στους ‘’Λόγος Τιμής’’, προς τους οποίους φυσικά υπάρχει εκτίμηση από εμένα, όχι μόνο για την τέχνη τους, αλλά για την στάση τους. Εμείς οι ίδιοι διψούσαμε, ξέρεις αν θες πολύ να πας σε ένα γαμάτο πάρτυ, κάνε ένα δικό σου, λέω εγώ. Σίγουρα θα κουραστείς και ίσως να μην το απολαύσεις 100 τα 100, αλλά θα γαμάει. Δεν υπάρχει διαχωρισμός σε αυτά τα δύο που ρώτησες. Μπορεί κάποιος να έχει διαβάσει 1000 βιβλία και να έχει μηδενική ενσυναίσθηση, και κάποιος που δεν έχει διαβάσει βιβλία να έχει υψηλότατο EQ. Εγώ ξέρω πως δημιουργώ σχέσεις όπως θα τις ήθελα και έτσι ακριβώς και με τους ανθρώπους που παρακολουθούν την δουλειά μας. Είναι ετερόκλητ# όντα, σε μεγάλη ηλικιακή βεντάλια, που στηρίζουν με τον δικό τους τρόπο ξεχωριστά. Για εμένα μεγάλο ρόλο παίζει το να μπορώ να κρατάω συντροφιά σε όποι# με ακούει και ελπίζω να το καταφέρνω, γράφοντας την ψυχή μου με απλό και κατανοητό τρόπο.

Fâné: Όλ# μας διψάμε για επικοινωνία. Κάποι# που δεν έβαλε ποτέ να ακούσει punk μπορεί να πορώθηκε με ένα κομμάτι που άκουσε σε ένα μπαρ, κάποι# που δε συχνάζει σε εκθέσεις μπορεί να συγκινήθηκε με έναν πίνακα που πέτυχε τυχαία και ούτω καθεξής. Οι δίαυλοι που επιλέγουμε για να συνδεθούμε είναι μονίμως μεταβαλλόμενοι.

MFS:  Όλοι είναι διστακτικοί με την λέξη ποίηση, μέχρι να δουν ένα λάιβ μπαντ πόετρι. Φταίει ίσως το κλισέ της λέξης ποίηση από μόνο του. Αν δώσει κάποιος χρόνο όμως σε αυτό που παρουσιάζουμε, αμφιβάλλω αν δε βρει μέσα μας ένα κομμάτι του εαυτού του.

 Νομίζω πως αν κάτι κρατάω από αυτό που ζούμε είναι το ότι ο μικροαστισμός και η πατριαρχία είναι μεγάλοι καρκίνοι για την ανθρωπότητα και σίγουρα για την ελληνική κοινωνία. 

Το Mixtape σας, “One Off”, κυκλοφόρησε το πρώτο πανδημικό καλοκαίρι, μετά το lockdown. Αλήθεια, πώς λειτούργησε για εσάς, το “μάθημα” της υγειονομικής κρίσης; Μετατόπισε κάτι μέσα σας; Είδατε να αλλάζει κάτι στο απορροφώνται οι λέξεις σας από το κοινό;

Π.Ι.Ε.Β.: Νομίζω πως αν κάτι κρατάω από αυτό που ζούμε είναι το ότι ο μικροαστισμός και η πατριαρχία είναι μεγάλοι καρκίνοι για την ανθρωπότητα και σίγουρα για την ελληνική κοινωνία. Με τον ίδιο τρόπο που βλέπουν τα αντικείμενα που χρησιμοποιούν καθημερινά βλέπουν και τις ζωές τους. Υπερκατανάλωση, κτητικότητα και υποκοριστικά. Το οποίο φανερώνει φυσικά στο τέλος και την βία, η οποία είναι σε όλη την διάρκεια παρούσα. Δηλάδη από το ‘’αυτό το κινητάκι είναι δικό μου και αν θέλω το σπάω’’ μέχρι το ‘’αυτή εδώ είναι η γυναικούλα μου και άμα θέλω την σφάζω’’ έως το ‘’εγώ δεν πιστεύω τίποτα, δεν υπάρχει ιος, είναι όλοι ηθοποιοί’’ στο ‘’γιατρέ σώσε μου την ζωούλα μου και θα είναι χοντρό το φακελάκι’’ και από όλο αυτό δυστυχώς μου μένει μόνο οργή και σιχαμάρα και αυτό είναι για εμένα τρομακτικό. Υπάρχουν μέρες που στα 32 μου σχεδόν χρόνια νιώθω πιο οργισμένος από τα 16 μου. Δεν είναι ότι δεν τα ήξερα πριν τις καραντίνες όλα αυτά, αλλά τώρα είναι πρόστυχα εξόφθαλμα, πόσο μάλλον όταν περνάνε μέσω δημογράφων και πολιτικών σαν κανονικότητες.

ΕΠΙΘΕΤΗ:  Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει άτομο εκεί έξω που να μην μετατοπίστηκε κάπως σε αυτά τα δύο χρόνια. Έπρεπε να διαβάσω 2 φορές την ερώτηση και να ξεψαχνίσω τα αρχεία μου για να χωνέψω ότι το One Off όντως πραγματοποιήθηκε τότε και όχι πριν από 4 χρόνια. Σε εμένα λοιπόν σίγουρα χάλασε τρομερά την αίσθηση του χρόνου, νιώθω πως οι ζωές μας έκαναν ένα split σε κάποια στίγμη, το οποίο είναι πολύ δύσκολο να οριστεί. Προσωπικά κατά την δεύτερη καραντίνα στην Ελλάδα δούλεψα το πρώτο μου podcast, το RADIO SIGNAL TRANSMITTING FROM SPACE, κύριως λόγω της τρομερής ανάγκης μου να δημοσιοποιήσω κάτι ξανά, να “συνομιλήσω” κάπως με καποι# έξω από εμένα και τον στενό μου κύκλο. Κάθε φορά που έβγαινε ένα νέο επεισοδίο, με συγκινούσε τρομερά το πως πάρα πολλά άτομα θα έπαιρναν τον χρόνο να επικοινωνήσουν μαζί μου. Και πολλές φορές γύρω από ένα μήνυμα σύμπαθειας και στήριξης, θα στήνοταν μια ολόκληρη συζήτηση για το πως ολ# μας εκείνη την περίοδο βιώναμε μια τρομερή ανάγκη να ακούσουμε, να δούμε, να βιώσουμε κάτι από τον έξω κόσμο, από καποιο# άλλο.

MFS:  Πιο πολύ με επηρέασε η κοινωνική κρίση, πάρα η υγειονομική. Υπάρχει το σενάριο της δημόσιας υγείας και οι ατομικές ευθύνες, αλλά υπάρχει και το σενάριο της καταστολής και της κατάχρησης εξουσίας. Με το να αντιμετωπίζω καθημερινά τον κρατικό έλεγχο επιστρέφοντας από την εργασία μου, πολλές φορές συνοδευόμενο από την ειρωνεία των αστυνομικών, μου έπλασε μια δυστοπική εικόνα για την καθημερινότητα, υπό καθεστός λόκνταουν και φαντάζομαι ότι επηρέασε και πολύ κόσμο διαφορετικά. Είναι μια εποχή που ο κόσμος είχε ανάγκη την τέχνη λίγο παραπάνω και νομίζω γι αυτό αγάπησε ιδιαίτερα το One Off.

Όλα τα κομμάτια του C I N E M A T I C έχουν και βίντεο. Πόσο εύκολη ήταν η υλοποίηση αυτού του εγχειρήματος; Ποιο κομμάτι του δίσκου σας, C I N E M A T I C, είναι πιο Bad Poetry από όλα; Αν υποθέσουμε ότι σας πιέζω να επιλέξετε τέλος πάντων;

Π.Ι.Ε.Β.: To  C I N E M A T I C ήταν ένα  πολύ δύσκολο πρότζεκτ προς την υλοποίηση του. Ένας δίσκος με πέντε ποιητές, μία μουσικό και δύο beatmakers, έναν σκηνοθέτη, έναν φωτογράφο, έναν editor και έναν γραφίστα.

Προσπάθησα σκηνοθετικά να φτιάξουμε μια αμπστρακτ ταινία μικρού μήκους μέσα στην οποία να χωράνε όλα τα κομμάτια, χωρίς φαινομενικά η κάμερα να κόβει πουθενά. Ένα ‘’μονοπλάνο’’ βίντεο για κάθε κομμάτι, που η μεταφορά από κομμάτι σε κομμάτι ‘’κλέβεται’’ και δημιουργεί την αίσθηση της συνεχούς ροής. Από την φύση του και μόνο ήταν δύσκολο και ο BearSushi τα κατάφερε εξαιρετικά ακόμη μία φορά. Έφτιαξε πολύ ζωντανή, πραγματικά Αθηναϊκή ατμόσφαιρα μέσα από την φωτογραφία του και ο Φίκαρης στο τελικο edit το ανέδειξε.

*Και ναι, όποι# το έχει σκεφτεί, έχει δίκιο, οι τίτλοι είναι όλοι από ταινίες. Και μάλιστα ταινιάρες.

** Τους χαιρετισμούς μας σε Ελευθερία Παύλου για τις μουσικάρες του δίσκου, σε Sumo, Sativa και Παναγιώτη Τσιρώνη.

ΕΠΙΘΕΤΗ: Σίγουρα για έμενα είναι το Poesia Sin Fin. Βασικός λόγος είναι προφανώς πως είναι από τα κομμάτια του δίσκου στα οποία συμμετέχουμε όλοι και όλες. Πέρα από αυτό όμως, η αγάπη μου γι’ αυτό προκύπτει κυρίως απ’ τις αναμνήσεις μου για το πως έγινε το video. Το πως περιμέναμε 20′ την Φανή η οποία επέμενε πως ήταν στο περίπτερο έξω από τον ηλεκτρικό, ενώ τελικά ήταν σε άλλη στάση, το πως τρέχαμε για να προλάβουμε τον τελευταίο συρμό, το πως για άλλη μια φορά αλλάζαμε ρούχα σε αμάξια, πίσω από δέντρα και όπου αλλού γίνεται, το πως ένα κουραστικό γύρισμα κατέληξε στο να αποζητάμε όλοι/ες μόνο να τελειώσει για να κάτσουμε όλοι/ες μαζί για μια μπύρα.

Fâné: Καθόλου εύκολη, όπως και καμία δουλειά με ένα κάποιο όραμα. Αλλά πολύ ευχαρίστηση, όταν έχεις να κάνεις με φίλους. Αν έπρεπε να επιλέξω κάποιο για συναισθηματικούς λόγους νομίζω πως αυτό θα ήταν το Fight Club. Για εμένα προσωπικά είναι ένα αποχαιρετιστήριο στον έφηβο εαυτό μου.

Β. Σέργη:  Δεν ξέρω τι σημαίνει bad poetry . Χαχα. Θα πω τρία αγαπημένα μου όμως. Fight Club , Blue Valentine και Casablanca.

MFS: Καθόλου εύκολο δεν ήταν προφανώς, όπως πολλά από τα γυρίσματα που έχουμε κάνει. Πολλά locations, σφιχτοί χρόνοι. Όπως πάντα, όλοι πονέσαμε και βγήκε. Αγαπημένο μου είναι το poesia sin fin, πρώτον γιατί συμμετέχω κι εγώ, με ένα αγαπημένο μου κείμενο, αλλά κι επειδή γενικά είναι σκοτεινό και ατμοσφαιρικό με φανταστική μουσική. 

Η τέχνη έχει συνδεθεί ισχυρά με έναν καθωσπρεπισμό, ο οποίος έρχεται κόντρα με την βασική της ιδιότητα: να καθρεφτίζει τη ζωή.

Έχετε δεχτεί αντιδράσεις για τον τρόπο με τον οποίο “αποδομείτε” την ποίηση όπως την ξέραμε, αλλά και για τη γλώσσα που χρησιμοποιείτε, σε μια εποχή νεοσυντηρητική;

Fâné: Φυσικά. Η τέχνη έχει συνδεθεί ισχυρά με έναν καθωσπρεπισμό, ο οποίος έρχεται κόντρα με την βασική της ιδιότητα: να καθρεφτίζει τη ζωή. Και η ζωή πολλές φορές είναι άσχημη, αιχμηρή, βρώμικη, αθυρόστομη. Το νόημα δεν βρίσκεται στο να πάρεις το βίωμα, να το καθαρίσεις καλά καλά και να το παρουσιάσεις, αλλά μέσα από την παρουσίαση των τραυμάτων με ωμό και ρεαλιστικό τρόπο, να νιώσουμε ολ# λίγο λιγότερο μόν#, ποιητές και κοινό. Τουλάχιστον έτσι πιστεύω. 

MFS: Φυσικά . Από λατρεία μέχρι χλευασμό.  Αλλά θα σχολιάσω μόνο τα περί αμφισβήτησης και hate, με ένα στίχο του αγαπημένου μου ραπερ : «Μίσησε με, να γίνω».

Η κοινωνία τρώει τη μια γροθιά μετά την άλλη με τους στίχους σας. Όπως και οι “ιδεατοί εαυτοί” που φοράμε για να λέμε πως επιβιώνουμε. Πιστεύετε έχετε αφυπνίσει έστω και πέντε, δέκα εγκεφαλικά κύτταρα εκεί έξω;

Π.Ι.Ε.Β.: ‘’Και πίσω γύρισα όχι τον κόσμο για να αφυπνίσω, μα όσους ήταν ήδη ξύπνιοι να κοιμηθούν να εμποδίσω.’’

Ραψωδός Φιλόλογος (Ladose – Φαρμάκι σκέτο / Ταινίες Τρόμου – 2013)

ΕΠΙΘΕΤΗ: Δε νομίζω πως τα εγκεφαλικά κύτταρα εκεί έξω επιδέχονται “αφύπνιση” ακριβώς. Το όλο πράγμα για εμένα καταλήγει στο να αγγίξεις κάποι# είτε ευχάριστα, είτε δυσάρεστα. Και αυτό είναι από τα λίγα για τα οποία μπορώ να πω πως είμαι σίγουρη.

Fâné: Πιστεύω ότι συντελούμε στο να δημιουργηθεί ένας ισχυρός πυρήνας ομοϊδεατών που σκοπεύει να φέρει αλλαγές.

Β.Σέργη:  Δεν ξέρω , η λέξη ‘αφύπνιση’ μου φαίνεται ξαφνικά τεράστια. Θέλω να πω ότι αν δεν αφυπνίζεται ο κόσμος με όλα αυτά που συμβαίνουν καθημερινά γύρω του, τότε δεν νομίζω ότι η ποίησή μας σε αυτούς θα κάνει κάτι καλύτερο. Νιώθω ότι οι άνθρωποι που μας ακούνε είναι ήδη συνειδητοποιημένοι – και πως να μην ειναι άλλωστε;  Το μόνο που ελπίζω να κάνουμε είναι να αγγίζουμε ψυχές και να εμπνέουμε κι άλλους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

MFS:  Σίγουρα αλλιώς δε θα παίρναμε τέτοια αγάπη. Το νιώθω κυρίως στα λάιβς, ότι ο κόσμος βρίσκει στη φωνή μας αυτά που θα ήθελε να πει αλλά για κάποιο λόγο δε τα λέει. Όσο του δίνουμε την αφορμή όμως, θα βρει τη φωνή που χρειάζεται. Ήδη έχουν ξεπηδήσει νέ# καλλιτέχν#.

Αδυνατώ να καταλάβω πως και γιατί είναι μαλακία να μην θέλω να δουλεύω 9-5 σε μια άσχετη δουλειά για να μπορώ να δημιουργήσω στο ελέυθερο μου 8ώρο

Αλήθεια, πώς είναι η εμπειρία του να είναι κανείς καλλιτέχνης στην Ελλάδα του σήμερα; Σας ακολουθούν στερεότυπα και επιφανειακοί σχολιασμοί ως καλλιτέχνες στον πλανήτη Ελλάδα;

ΕΠΙΘΕΤΗ: Είναι ζορικό και αγχωτικό. Παρότι ακόμη δουλεύω παράλληλα σε μια δουλειά γραφείου, μια πολύ ειλικρινής μου επιθυμία είναι να ζήσω από την τέχνη μου. Φυσικά, για την Ελλάδα είναι μια πολύ πολύ μεγάλη συζήτηση που εμπλέκει κοινωνία, πολιτική και χίλια άλλα στα οποία δεν θα επεκταθώ. Αυτό που συχνά με στεναχωρεί βέβαια, είναι και το πως όταν καποι# εκφράσει αυτή την επιθυμία, κατά κάποιο τρόπο στιγματίζεται. Η συζήτηση γύρω από αυτό είναι επίσης τεράστια, όμως αδυνατώ να καταλάβω πως και γιατί είναι μαλακία να μην θέλω να δουλεύω 9-5 σε μια άσχετη δουλειά για να μπορώ να δημιουργήσω στο ελέυθερο μου 8ώρο, ή πως θα ήταν πιο τίμιο και αληθινό εκ μέρους μου να ζήσω με το ΚΕΑ και να μην βάζω αντίτιμο στην τέχνη μου.

Fâné:  Δύσκολη. Στην Ελλάδα η τέχνη αντιμετωπίζεται ακόμα πιο πολύ ως χόμπι, παρά ως επάγγελμα, και από το ίδιο το κράτος, αλλά και από ένα μεγάλο κομμάτι των ατομικοτήτων. Φυσικά. Στερεοτυπικοί σχολιασμοί τόσο αρνητικού όσο και θετικού προσήμου. Αλλά αυτός είναι και ένας από τους στόχους μας, να σπάσουν αυτά τα στερεότυπα. Δεν πρόκειται να συμβεί σε μια μέρα. Ήδη πάντως έχει τύχει να γνωρίσω άτομα που στο άκουσμα της ιδιότητας του ποιητή ήταν έτοιμ# να γελάσουν, αλλά μετά από λίγη κουβέντα πάνω στη δουλειά μας και αφού έβαζα να ακούσουν και λίγο τι ακριβώς κάνουμε, ή διάθεση άλλαζε.

Β. Σέργη: Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν το έχω αντιληφθεί και αν το αντιλαμβανόμουν προσωπικά δεν θα με ενδιέφερε.

MFS: 3 κατηγορίες υπάρχουν. Ή έχεις γεννηθεί πλούσι# και κάνεις τέχνη από καυλα και χόμπι, ή έχεις γεννηθεί φτωχ# και κάνεις τέχνη πουλώντας το χρόνο σου, ρισκάροντας αν θα πετύχει, ή κάνεις τέχνη ενδιάμεσα από τη δουλειά και την προσωπική ζωή σου. Εγώ ανήκω στην τρίτη κατηγορία και η εμπειρία μου περιγράφεται με τρεις λέξεις: Αυπνία, μαύροι κύκλοι, καφεΐνη. Ναι, αλλά χίλιες φορές καλύτερα από τα στερεότυπα που με ακολουθούσαν πριν αρχίσω να δηλώνω καλλιτέχνης. 

Τι άλλα projects έχουμε να περιμένουμε από τους Bad Poetry στο μέλλον;

Π.Ι.Ε.Β.: Live 18/1 στο Ρομάντσο σε σκηνογραφία του The Krank και γραφιστικά του γραφίστα μας του Nove. Κυκλοφορία του σολο δίσκου μου London-Berlin, το VIGIL 0 (THE RISING), Κυκλοφορία του σολο δίσκου μου Roma-Malaga-Cartagena, το VIGIL VII (THE VANITY) και το νέο βιβλίο μου με τίτλο ‘’Κακό Πορνό’’.

ΕΠΙΘΕΤΗ: Συνεργασία με τον ΜΕΤΑΜΑΝ στο ΕΡ MATAIOSI. 27, 28/1 και τις 3, 4/2 solo performance ‘’A VISCOUS CYCLE’’, σύντομα περισσότερες λεπτομέρειες.

Β. Σέργη: Το πρώτο μου zine που θα λέγεται ‘πατσουλί’ και θα αποτελείται από κάποια κείμενά μου βαθιά ριζωμένα στην γυναικεία μου υποτιμημένη (όπως και ο τίτλος ) φύση. Συμμετοχή στο live του Π.Ι.Ε.Β. και συνσκηνοθεσία στην performance της Επίθετης. Νεα release σε Spotify και YouTube και μια συνεργασία για την οποία νίωθω τεράστια χαρά.

MFS: Στο τέλος του 22 θα κυκλοφορήσω μια πολυπρόσωπη δουλειά, με συνδυαστικές τέχνες. Το «Tripoima». Θα είναι ένα βιβλίο, με πεζά και ποιήματα, βασισμένα σε αληθινά γεγονότα από την ζωή μου. Θα συνοδεύεται από φωτογραφικές συλλογές, εικαστικά, σκιτσογραφίες και κολλάζ. Θα συνοδεύεται και από συλλογή βίντεο, με συμμετοχές από όλη την ομάδα μας και όχι μόνο. Τα βίντεο θα φτάνουν στον ακροατή μέσω κωδικοποίησης.

.

|Φωτογραφίες: The Krank|