Ο Αλμπέρ Καμύ μπαίνει στο μαύρο Facel-Vega, ένα εντυπωσιακό και ογκώδες αυτοκίνητο του στενού του φίλου και εκδότη, Μισέλ Γκαλιμάρ. Κάθεται στη θέση του συνοδηγού, οι πιθανότητες παρατήρησης και ύστερα σημείωσης αυξάνονται από αυτό το σημείο. Πίσω του κάθεται η Τζανίν, η γυναίκα του Γκαλιμάρ μαζί με την κόρη τους. Η πόρτα κλείνει, η μηχανή ανάβει και το αυτοκίνητο ξεκινά. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, στα πίσω καθίσματα θα χωρούσε με κάποιο τρόπο και η οικογένειά του αν αυτή δεν αποφάσιζε να γυρίσει στο Παρίσι δύο μέρες νωρίτερα με το τρένο. Βέβαια, είναι κάπως ειρωνικό να αναφέρουμε τις «φυσιολογικές συνθήκες» στην ίδια παράγραφο με τον Αλμπέρ Καμύ, έναν συγγραφέα που αφιέρωσε μεγάλο μέρος του έργου του στο Παράλογο.

Είχε φτάσει το τέλος των διακοπών του Νομπελίστα με την αγαπημένη του Φράνσιν και τα δίδυμα Καθρίν και Ζεάν στη Προβηγκία. Είδαν το 1959 να δίνει τη θέση του στη νέα δεκαετία από το σπίτι τους στο Λουρμαρίν. Προορισμός όσων έμειναν πίσω, όσων επέλεξαν να μην δουν τα καταπράσινα τοπία της νοτιοανατολικής Γαλλίας από τα μεγάλα παράθυρα του τρένου αλλά από τα λεπτά τζάμια ενός αυτοκινήτου, ήταν -ποιο άλλο;- το Παρίσι, εκεί που όταν οι περισσότεροι κοίταζαν απλούς περαστικούς, ο Καμύ έβλεπε ιστορίες, λεπτές γυναίκες ντυμένες στα μαύρα να πέφτουν στα καφετί νερά του Σηκουάνα και να δίνουν τέλος στη ζωή τους.

Οι τέσσερις ρόδες του μοντέρνου και ευρύχωρου Facel-Vega ΗΚ500 κυλούν στην άσφαλτο του Βιλεμπλεβίν, μιας μικροσκοπικής πόλης που σήμερα είναι γνωστή λόγω μιας επιθανάτιας επιγραφής και όχι για την καλά κρυμμένη γαστρονομική της κουλτούρα. Ο Γκαλιμάρ, σε ανύποπτο χρόνο, χάνει τον έλεγχο του αυτοκινήτου στον γλιστερό από τον πάγο δρόμο και το όχημα προσκρούει σε ένα δέντρο. Ο Καμύ θα πεθάνει ακαριαία, ο Γκαλιμάρ λίγες μέρες αργότερα. Η Τζανίν και η κόρη τους επέζησαν. Οι δύο πρώτοι σίγουρα θα προτιμούσαν να φτιάξουν καφέ.

Στα συντρίμμια βρέθηκαν 144 χειρόγραφες σελίδες από το μη ολοκληρωμένο μυθιστόρημα του Καμύ Ο Πρώτος Άνθρωπος, το έργο της ζωής του όπως το αποκαλούσε και στην τσέπη του, ένα εισιτήριο τρένου που είχε απορρίψει την τελευταία στιγμή. Ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν-Πολ Σαρτρ, άλλοτε «αντίπαλος» του Καμύ, περιέγραψε το δυστύχημα ως «σκάνδαλο γιατί ξαφνικά προβάλλει στο κέντρο του ανθρώπινου κόσμου μας τον παραλογισμό των πιο θεμελιωδών αναγκών μας». Στο μυαλό του, υπήρχε «ένας αφόρητος παραλογισμός σε αυτόν τον θάνατο». Είναι ενδιαφέρον ότι ο ίδιος ο Καμύ φέρεται να έχει πει ότι ο πιο παράλογος τρόπος να πεθάνεις είναι σε τροχαίο.

«Συνεχίζω να πιστεύω ότι το έργο μου δεν έχει ακόμα αρχίσει», είχε γράψει λίγο καιρό πριν περάσει στην αιωνιότητα ενώ στη λίστα με τα βιβλία του υπήρχαν ήδη η Πανούκλα, Ο Ξένος, Η Πτώση, Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος και Ο Μύθος του Σισύφου. Ο Αλμπέρ Καμύ ήταν μόλις 46 ετών και το «τι άλλο θα διαβάζαμε από εκείνον αν δεν πέθαινε τόσο νέος», 60 χρόνια μετά τον θάνατό του, συνεχίζει να μας προβληματίζει.