Πολλά έχουν αλλάξει στον κόσμο από τότε που κυκλοφόρησε το Love Actually πριν από 18 χρόνια. Αν και εξακολουθεί να είναι η αγαπημένη ρομαντική Χριστουγεννιάτικη ταινία πολλών ανθρώπων, έχει ειπωθεί ότι δεν μεγαλώνει καλά. Οι γυναίκες στην ταινία δεν έχουν ιδιαίτερο δικαίωμα στην λήψη αποφάσεων και είναι αντικείμενα επιθυμίας, που πρέπει να γοητευτούν από μεγαλειώδεις χειρονομίες (ναι για τη σκηνή με τις πινακίδες, λέμε) ή να περιμένουν κάποιον πέρα από την άλλη ακρη της Γης για να φασωθούν (η ιστορία του Κόλιν).
Και μας κάνει να νιώθουμε ακόμα πιο ανήσυχοι που μια υγιής γυναίκα χαρακτηρίζεται ως ”το παχουλό κορίτσι’ όταν, ακόμα και τώρα, οι περισσότερες γυναίκες στην τηλεόραση είναι πολύ κάτω από το μέσο μέγεθος.
Φυσικά κάθε καλλιτεχνικό έργο θα πρέπει να κρίνεται με τα μέτρα της εποχής του και το 2003 η κουβέντα περί χονδροφοβίας ή fat shaming δεν είχε καν ανοίξει. Σήμερα όμως μπορούμε και μιλάμε ανοικτά για όλα αυτά και καταδικάζουμε σχόλια που είτε υποβιβάζουν και περιγελούν τα υπέρβαρα άτομα είτε λειτουργούν χειριστικά μέσω της επίκλησης στην υγεία ή την εμφάνιση. Ας θυμηθούμε τι συνέβη και με τον Τάσο Ξιαρχό. Και ευτυχώς για κάθε Ξιαρχό, θα υπάρχει μία Γαρμπή (ή μια Κένταλ Τζένερ) να θέτει τα πράγματα σε σωστή διάσταση.
Αν συνεχίσουμε να σχολιάζουμε πόσο ζυγίζει κάποιος, διαιωνίζεται η ιδέα ότι η αυτοεκτίμηση μας προέρχεται από την εικόνα μας και μόνο και σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό θα οδηγήσει στην αφήγηση «για να είμαι αρκετά καλή θα πρέπει να είμαι ένα συγκεκριμένο μέγεθος, το small.
