Λίγα εικοσιτετράωρα πριν τα Χριστούγεννα, το περιοδικό Skeptical Inquirer αποφασίζει να γνωστοποιήσει το όνομα του αγοριού που ενέπνευσε τον «Εξορκιστή». Την ταινία τρόμου του 1973 που μας έχει κάνει να χάσουμε τον ύπνο μας, μαζί με κάποια άλλα θρίλερ που μάλλον γράφτηκαν για να μας κάνουν να αγκαλιάσουμε την αϋπνία. Η ταινία ακολουθεί τους εξορκισμούς ενός δαιμονισμένου παιδιού, το οποίο όντως υπήρξε και μαθαίνουμε πως τον έλεγαν Ronald Edwin Hunkeler. Ο Ronald, στα 14 του χρόνια, υποβλήθηκε σε όχι και λίγους εξορκισμούς, τόσο στο Κότατζ Σίτι του Μέριλαντ, όσο και στο Σεντ Λούις του Μισούρι, το 1949.
Πέθανε πέρσι, λίγο πριν κλείσει τα 86, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο, στο σπίτι του στο Μάριοτσβιλ του Μέριλαντ. Στην ενήλικη ζωή του, ο Ronald εργάστηκε ως μηχανικός της NASA για 40 χρόνια σχεδόν, με τη δουλειά του να συμβάλλει στις διαστημικές αποστολές Apollo της δεκαετίας του 1960, κατοχυρώνοντας με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας μια τεχνολογία που βοήθησε τα πάνελ των διαστημικών λεωφορείων να αντέχουν την υπερβολική ζέστη. Τελικά, αποσύρθηκε το 2001.
Πληροφορίες της New York Post θέλουν τον Ronald να ζει με ένα τεράστιο άγχος για το ποιος μπορεί να μάθει για την τραυματική αυτή του εμπειρία. Μια από τις συντρόφους του ανέφερε πως εκνευρίστηκε βαθύτατα όταν συνάδελφοί του στη NASA ανακάλυψαν πως εκείνος ήταν η έμπνευση πίσω από την ταινία «Εξορκιστής». «Είχε μια φρικτή ζωή, γεμάτη ανησυχία», ανέφερε η γυναίκα, θέλοντας να κρατήσει την ανωνυμία της, παραθέτοντας και την ιστορία της κοινής τους ζωής στα Halloween, που πάντα έφευγαν από το σπίτι, μιας και ο Ronald πίστευε ότι κάποιος θα ερχόταν στο σπίτι του, γνωρίζοντας πού έμενε και δεν θα τον άφηνε σε ησυχία.
Ο συγγραφέας του μυθιστορήματος του 1971 και της ομώνυμης ταινίας, άκουσε για πρώτη φορά για τον υποτιθέμενο δαιμονισμό του Ronald στα τελευταία έτη του στο Πανεπιστήμιο Τζορτζτάουν της Ουάσιγκτον. Ο καθηγητής του, Eugene Gallager, που ήταν ιερέας στη Τζόρτζταουν, του μίλησε για τον δαιμονισμό του αγοριού, αλλά και τους εξορκισμούς που ακολούθησαν.
Ο Ronald γεννήθηκε το 1935, μεγαλώνοντας σε μια μεσοαστική οικογένεια. Στα 14 το άρχισε να βιώνει παραφυσικές δραστηριότητες, διαμαρτυρόμενος για ήχους χτυπημάτων και γρατσουνιές πίσω από τους τοίχους του υπνοδωματίου του. Ο ιερέας της οικογένειας, Luther Schulze, έγραψε τον Μάρτιο του 1949 στο Εργαστήριο Παραψυχολογίας του Πανεπιστημίου Duke, πως «καρέκλες μετακινούνταν με τον [Ronald] και μία τον πέταξε κάτω. Το κρεβάτι του έτρεμε κάθε φορά που ξάπλωνε σε αυτό». Παράλληλα, εξήγησε πως τα πατώματα του σπιτιού της οικογένειας ήταν «γδαρμένα από το σύρσιμο των βαριών επίπλων» και πως «κουνιόταν μια εικόνα του Χριστού στον τοίχο» όποτε ο Ronald ήταν κοντά της.
Η οικογένεια του αγοριού τελικά απευθύνθηκε στον William Bowdern, έναν Ιησουίτη που διεξήγαγε περισσότερες από 20 τελετές εξορκισμού στον Ronald μέσα σε τρεις μήνες. Αποσπάσματα από το ημερολόγιό του αποκαλύπτουν κάποιες λεπτομέρειες για τη ζωή και την ταλαιπωρία του αγοριού. Σε ένα σημείο αναφέρει πως στις 10 Μαρτίου 1949, ο Ronald μπήκε σε κατάσταση έκστασης καθώς 14 μάρτυρες παρακολουθούσαν κατά τη διάρκεια ενός από τους εξορκισμούς του. Υπήρχε ένα «γρατζούνισμα που ακουγόταν στο ρυθμό στρατιωτών που βαδίζουν. Ένα κειμήλιο της Αγίας Μαργαρίτας πετάχτηκε στο πάτωμα. Το κούμπωμα άνοιξε αλλά κανένα ανθρώπινο χέρι δεν το είχε αγγίξει», έγραφε ο Bowdern.
Έπειτα ο Hunkeler μεταφέρθηκε στο Σεντ Λούις, νοσηλευόμενος για δαιμονισμό. «Φαίνεται πως όποια δύναμη κι αν έγραφε τις λέξεις, ήταν υπέρ του ταξιδιού στο Σεντ Λούις», γράφει στο ημερολόγιό του ο Bowdern.
«Ένα βράδυ η λέξη “Λούις” γράφτηκε στα πλευρά του αγοριού με βαθύ κόκκινο [γρατζουνιές.] Στη συνέχεια, όταν υπήρξε κάποια απορία για την ώρα αναχώρησης, η λέξη “Σάββατο” γράφτηκε καθαρά στον γοφό του αγοριού. Όσο για το χρονικό διάστημα που θα έπρεπε να μείνουν η μητέρα και το αγόρι στο Σεντ Λούις, ένα άλλο μήνυμα εμφανίστηκε στο στήθος του αγοριού, “3 ½ εβδομάδες”. Τα μηνύματα εμφανίζονταν πάντα χωρίς καμία κίνηση των χεριών του αγοριού».
Μετά από ένα μήνα νοσηλείας, ο Ronald «ξέσπασε σε μια βίαιη οργή κραυγών, βρισιών και λατινικών φράσεων» καθώς Ιησουίτες ιερείς φέρεται να έδιωξαν τον δαίμονα από το σώμα του.
«Ένας καθολικός ιερέας τον απελευθέρωσε χθες από τον διάβολο, σύμφωνα με καθολικές πηγές», έγραψε ο δημοσιογράφος της Washington Post, Bill Brinkley, σε ένα άρθρο στις 20 Αυγούστου 1949.
Στα ακόμα πιο παράξενα αυτής της ιστορίας, λίγο πριν τον θάνατό του, ένας καθολικός ιερέας εμφανίστηκε στο σπίτι του Ronald λίγο πριν τον θάνατό του. Εντελώς απροειδοποίητα, για να κάνει τις τελευταίες ιεροτελεστίες, σύμφωνα με τη σύντροφό του. «Δεν έχω ιδέα πώς ήξερε να έρθει», είπε η γυναίκα, πιστεύοντας πως «ο Ron βρίσκεται στον παράδεισο και τώρα είναι με τον Θεό».
