Ατσούμπαλος, αδέξιος, ατζαμής, άγαρμπος, Μέχρι και μπαρ υπάρχει (το The Clumsies) για να περιγράψει την αδυναμία που έχουμε πολλοί άνθρωποι να συντονίσουμε σωστά τις κινήσεις του σώματος μας σε συνάρτηση με το φυσικό περιβάλλον και να μην παραπατήσουμε, ρίξουμε κάτι με τα χέρια μας, πέσουμε πάνω σε κάποιον. Τέλος πάντων για να μην μπορδουκλωθούμε μόνοι μας και κάνουμε ζημίες (μιρκές και μεγάλες).
Ένας εφιάλτης για εμάς είναι τα τραπέζια γεμάτα με φλιτζάνια καφέ. Καλά, το γεμάτα είναι σχήμα λόγου. Ακόμα και ένα αρκεί. Μπορούμε να το ρίξουμε με εκατομμύρια διαφορετικούς τρόπους. Το αποτέλεσμα θα είναι πάντα το ίδιο: ο καφές χυμένος στο τραπέζι (στο καλό σενάριο, γιατί στο κακό εκτός από το τραπέζι θα βρίσκεται και στα ρούχα κάποιου δύσμοιρου) και εμείς με αυτό το αίσθημα ντροπής και άβολου να μας κατακλύζει.
Ήρθε όμως μια Ιταλίδα, η Τζούλια Μπερναρντέλι, η οποία είδε στον χυμένο καφέ μια νέα, απρόσμενη πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Φτιάχνει πίνακες και σχεδιάζει έχοντας ως πρώτη ύλη το καφέ που έχει ρίξει επίτηδες πάνω στον καμβά. Και όταν λέμε ότι σχεδιάζει, οι δουλείες χαρακτηρίζονται από πολύ υψηλό βαθμό λεπτομέρειας ενώ πολλές φορές δοκιμάζει τις δυνάμεις σε κλασικά έργα ζωγραφικής.
Και αν φαίνεται δύσκολο στην περιγραφή, είναι που εύκολο να το δείξεις. Ορίστε:
Η Ιταλίδα γνώρισε και ανέπτυξε αυτή την παράξενη τέχνη του καφέ τυχαία, με τον τρόπο που μπορείς πολύ εύκολα να φανταστείς. Ένα πρωϊνό έριξε κατά λάθος τον καφέ της πάνω σε ένα λευκό καμβά, αλλά αντί να σκουπίσει το υγρό από την επιφάνεια, πήρε ένα κουταλάκι και άρχισε να σχεδιάζει.
Ρίξε μια ματιά στα έργα της. Θα τα λατρέψεις είτε αγαπάς τον καφέ είτε αγαπάς τις ζημίες είτε και τα δύο.
