Γράφει ο Γιώργος Κτενάς

Ακόμα και κωμική θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος τη συζήτηση που είχε ανοίξει πρόσφατα, ξανά, με αφορμή την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τα πολιτικά δρώντα υποκείμενα που την είχαν υποστηρίξει τον Νοέμβρη του 1973. Είναι αδιάφορη ή ακόμα και αθώα όμως αυτή η προσπάθεια ιδιοποίησης του παρελθόντος από το κράτος; Θα ήταν αφελές αν πίστευε κανείς κάτι τέτοιο – Για αυτό και είναι σημαντική η χρονικότητα (που οφείλει να ανατροφοδοτείται διαρκώς) της οριοθέτησης από το κινηματικό αφήγημα: Να είναι σαφές, ξεκάθαρο, και στον σωστό χρόνο ειπωμένο.

Είναι γεγονός ότι την τελευταία δεκαετία οι καθιερωμένες πολιτικές οργανώσεις παρουσιάστηκαν αμήχανες, ακριβώς γιατί οι «εκτός προγράμματος» πολιτικές χειρονομίες ανέδειξαν τον αναστοχασμό στον δημόσιο χώρο της πολιτικής. Πολιτικές χειρονομίες που είχαν ως κοινό τόπο το πολιτικό και όχι την ομοιόμορφη ιδεολογική ταυτότητα στα δρώντα υποκείμενα. Αυτός, άλλωστε, είναι ένας από τους λόγους που αν και αποσωματοποιημένη η ψηφιακή πολιτική που παράγεται μέσω των social media, άρα σε μεγάλο βαθμό λειψή (-σημαντικοί στοχαστές θεωρούν ότι η αποσωματοποιημένη πολιτική δεν είναι πολιτική), παρόλα αυτά δημιούργησε ρωγμές που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί σε συνθήκη εγκλεισμού λόγω της πανδημίας.

Κι εδώ είναι που έχει ενδιαφέρον η στροφή από την πολιτική της αντίστασης, στην πολιτική της υπεράσπισης κατά την Κριστίν Ρος. Δηλαδή δεν φαντασιωνόμαστε πώς θα δημιουργήσουμε αλλά, αντίθετα, δημιουργούμε και αν χρειαστεί συγκρουόμαστε για την υπεράσπιση του δημιουργήματος. Άρα παράγεται πολιτική με συλλογικούς όρους από τα κάτω και όχι μόνο μέσω του κράτους, ακριβώς για να απογυμνώσει το κράτος και τις πολιτικές του.

Μια προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση είναι ο συλλογικός τόμος με τίτλο Η κανονικοποίηση του ακροδεξιού λόγου στην Ελλάδα – Φύλο, ΜΜΕ, Ένοπλες δυνάμεις, Εκκλησία, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ και διατείθετε δωρεάν προς τους αναγνώστες. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει στο κεφάλαιο «Χωρίς στρατό δεν υπάρχει πατρίδα: Η ακροδεξιά ρητορική στις Ένοπλες Δυνάμεις» (Γιώργος Παπακωνσταντίνου – Ηρώ Τσαρμποπούλου Φωκιανού), όχι γιατί υστερούν τα υπόλοιπα πεδία που αφορούν το φύλο, τα ΜΜΕ και την Εκκλησία. Αλλά γιατί ο ακροδεξιός θύλακας που υπάρχει στα σώματα ασφαλείας είναι μεν κάτι που συζητιέται έντονα στην Ελλάδα, αλλά είναι μικρή η βιβλιογραφία που υπάρχει γύρω από αυτό το θέμα.

Τέλος, ένα μικρό βιβλίο μέσα στο βιβλίο είναι ο πρόλογος του Δημήτρη Καλλή, αλλά και το επίμετρο του Δημήτρη Χριστόπουλου, σε μια προσεγμένη και άκρως ενδιαφέρουσα έκδοση, με σημαντική βιβλιογραφία. Που διατείθετε δωρεάν από το Ίδρυμα και είναι σημαντικό να διαβαστεί και να υπάρχει σε όλες τις βιβλιοθήκες. Γιατί η κανονικοποίηση του ακροδεξιού λόγου είναι γεγονός.

Το ζήτημα είναι να την κατανοήσουμε και να την απορρυθμίσουμε.

*Η παρουσίαση του τόμου “Η κανονικοποίηση του ακροδεξιού λόγου στην Ελλάδα – Φύλο, ΜΜΕ, Ένοπλες δυνάμεις, Εκκλησία θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 14/12 στο Red n Noir στις 20:00.  Θα μιλήσουν ο Κωνσταντίνος Πουλής από το The Press Project, οι επιμελητές και οι συγγραφείς του τόμου.