Μια ερώτηση του BuzzFeed στην κοινότητά του στάθηκε αφορμή για να μιλήσουν όλοι για τα παιδικά τους τραύματα. Κάποιες φορές είναι τρομερά δύσκολο να ξεχωρίσεις την υπερβολική αγάπη και το ενδιαφέρον από την τοξικότητα. Και έτσι, (ίσως) μεγαλώσαμε εγωιστές, απαιτητικοί και ανικανοποίητοι. Κυρίως, θέλουμε να μας αγαπούν δίχως όρους λες και είμαι νάρκισσοι. Μας μεγάλωσαν χειριστικοί γονείς και χειραγωγούμε τους συντρόφους μας, δεν έχουμε όρια και είμαστε υπερβολικά επικριτικοί. Ή γεμίζουμε με ενοχές τους δικούς μας ανθρώπους για να μας κάνουν τα χατίρια. Αυτά είναι δεκαπέντε τοξικά πράγματα που μάθαμε από τους γονείς μας (σύμφωνα με προσωπικές μαρτυρίες).
1. Δεν μιλούσαμε για τα συναισθήματά μας. Αν ήσουν λυπημένος ή θυμωμένος έπρεπε να μείνεις στο δωμάτιο σου και να εμφανιστείς σαν να μην συνέβη τίποτα ποτέ. Ακόμα και χαρά έπρεπε να την καταπιέζουμε για να μην είναι έντονη. Δεν μπορούσα να κλάψω μπροστά σε κόσμο ή να πω σε κοντινούς μου φίλους πόσο τους αγαπώ χωρίς να ντρέπομαι.
2. Οι γονείς μου ήταν τρομερά επικριτικοί και δεν ένιωθα περήφανος για τίποτα που έκανα. Δεν ήμουν ποτέ αρκετός για αυτούς. Ποτέ δεν με έκαναν να νιώσω χαρούμενος για κάτι που πέτυχα.
3. Ο πατέρας μού μου έβαζε πρόστιμο όταν ρευόμουν και δεν έλεγα συγγνώμη. Μου φώναζε όταν το ξεχνούσα. Ακόμη κι όταν είμαι μόνος μου και ρεύομαι νιώθω φόβο και ζητώ συγγνώμη.
4. Η μητέρα μου με έκανε να νιώθω ότι της χρωστάω. Είτε χρειαζόμουν οικονομική είτε συναισθηματική βοήθεια θα έπρεπε κάπως να της το ανταποδώσω. Με γέμιζε ενοχές διαφορετικά.
5. Μου απαγόρευαν να κλαίω. Κι όταν έβαζα τα κλάματα έλεγαν ότι θα με τιμωρήσουν. Ντρεπόμουν να κλάψω. Με αποτέλεσμα να είμαι συνεχώς θυμωμένος.
6. Με έμαθαν να λέω «σε αγαπάω, αλλά…» και δυστυχώς το αναπαράγω.
7. Με έμαθαν να κρίνω έναν άνθρωπο αποκλειστικά από το επάγγελμά του και τη θέση του στην κοινωνία. Αν έπαιρνα κακούς βαθμούς στο σχολείο θα μου έλεγαν ότι θα καταλήξω ψήστης σε fast food αλυσίδα. Αν δεν είχες πτυχίο από πανεπιστήμιο ήσουν ένας τεμπέλης χωρίς καμία φιλοδοξία. Δεν άξιζες σεβασμό. Μου είπαν να σταματήσω να έχω φίλους που δεν θα πήγαιναν στο πανεπιστήμιο μετά το λύκειο. Έπρεπε να κάνω χρόνια ψυχοθεραπεία για να απαλλαγώ από αυτό τον τρόπο σκέψης.
8. Μεγάλωσα στα 80s. Οι γονείς τότε δούλευαν για να σου παρέχουν ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να λύνω όλα τα προβλήματά μου χωρίς τη βοήθεια του. Με μεγάλωσε η τηλεόραση. Σε όλη την ενήλική ζωή μου προσπαθώ να φτιάξω τον χαρακτήρα μου.
9. Μεγάλωσα με διατροφικές διαταραχές. Ο πατέρας μου ήθελε να είμαστε όλοι αδύνατοι. Και η μητέρα μου έτρωγε κάθε μέρα γλυκά και μπισκότα. Έγινα ένα χοντρό παιδί με βουλιμία και –αργότερα- ψυχογενή ανορεξία.
10. Οι γονείς μου με μεγάλωσαν με τρομερή έμφαση στο να είναι όμορφη και ευχάριστη. Δεν μου επιτρεπόταν να πληγώσω κάποιον ή να τον αναστατώσω. Δεν μπορούσα να πω ποτέ όχι. Και δεν έμαθα να βάζω όρια.
11. Είμαι 22 ετών και ομοφυλόφιλος αλλά οι γονείς μού μου απαγόρευαν να ψωνίζω κοριτσίστικα παιχνίδια και να φοράω ροζ. Είχαμε κατηγορίες στο σπίτι μου και κάποιος συμπεριφορές ήταν «αντρικές» ενώ άλλες για τις γυναίκες. Ακόμη δυσκολεύομαι να αφήσω πίσω αυτές τις ταμπέλες.
12. Ακόμη και σήμερα μου είναι δύσκολο να καταλάβω ότι υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι να σε βοηθήσουν, αν το ζητήσεις. Όποτε ζητούσα βοήθεια από τη μητέρα μου εκείνη ξεσπούσε. Με έλεγε αχάριστο. Δεν μου έμαθε ότι η βοήθεια των δικών σου ανθρώπων σε δύσκολες στιγμές είναι απαραίτητη για να χτίσεις μια υγιή σχέση. Με αποτέλεσμα να έχω πρόβλημα στις σχέσεις μου και να μην μπορώ να διατηρήσω έναν δεσμό γιατί δεν άφηνα κανέναν να με βοηθήσει.
13. Με έμαθαν να λέω ψέματα για να μην στεναχωρήσω κάποιον. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πληγώνω κόσμο.
14. Μας μεγάλωσαν με πατριαρχικά στερεότυπα. Ο αδελφός μου μπορούσε να κάνει κάποια πράγματα, εγώ όχι. Με έμαθαν να κρίνω τις γυναίκες με τα δικά τους πιστεύω. Είχα εσωτερικευμένο μισογυνισμό. Αν μια γυναίκα έπαιρνε αποφάσεις για το σπίτι της την έκρινα αρνητικά. Είχα μάθει ότι μόνο ο άντρας μπορεί να αποφασίσει για κάτι.
15. Στο σπίτι μου κυριαρχούσε η ομοφοβία. Και μας έμαθαν να κριτικάρουμε τα κιλά των ανθρώπων. Κάναμε όλοι body shaming. Κοροϊδεύαμε τον τρόπο που ντύνεται κάποιος, ακόμη και το κούρεμά του. Με ενθάρρυναν να κρίνω την εμφάνιση των ανθρώπων. Όταν όμως στα 12 μου δέχτηκα εγώ bullying επειδή φόρεσα γυαλιά, κατάλαβα ότι αυτή η συμπεριφορά πληγώνει. Και δεν πρέπει να αναπαράγεται.
