Οι διαδρομές με λεωφορείο έχουν κάποιες διαφορές σε σχέση με εκείνες σε οποιοδήποτε άλλο μέσο μαζικής μεταφοράς. Ναι, αρχικά έχεις οπτική επαφή με τον οδηγό, είσαι στην επιφάνεια της γης, σε αντίθεση με το μετρό, αλλά δεν προχωράς με ταχύτητα χελώνας, σαν να είσαι στο τραμ. Τα λεωφορεία είναι ΟΚ, μερικές φορές καλύτερα από τον ηλεκτρικό ίσως και το μετρό -ειδικά αν είσαι κλειστοφοβικός- αλλά έχουν ένα πρόβλημα: μερικά ονόματα στάσεών τους, προκαλούν κάτι σαν ανατριχίλα. Είμαστε υπερβολικοί; ΟΚ, αλλά πώς θα περιέγραφες εσύ το συναίσθημα του να κατεβαίνεις στον «επόμενη στάση: Θυμαράκια»;

Πόσες φορές, έτσι με τα ακουστικά στα αυτιά σου, με τις αγαπημένες σου μουσικές να σε κάνουν να ξεχνάς πως ένας άγνωστος άνθρωπος κάθεται σε απόσταση αναπνοής δίπλα σου, ενώ μια κυρία πίσω δίνει συμβουλές για τέλεια γεμιστά, τόσο δυνατά, που ίσως ο συνομιλητής της βρίσκεται εγκλωβισμένος σε πηγάδι, έχεις διαβάσει ονόματα στάσεων στα οποία σταματάει το λεωφορείο και έχεις αναρωτηθεί: ΠΟΥ ΣΚΑΤΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ; Γιατί τα ονόματα των στάσεων είναι βγαλμένα από την κόλαση;

To “θα πεθάνουμε όλοι” είναι μια τρομολαγνική φράση, την οποία μερικές φορές οι στάσεις λεωφορείων επιβεβαιώνουν ξανά και ξανά. Γιατί όταν περνάς από στάσεις όπως “παράδεισος” και “θυμαράκια” δεν μπορείς παρά να πέσεις στη λούπα του “τι είναι ο άνθρωπος, κύριοι; ένα τίποτα είναι” και να πιστέψεις σε ένα μικρό τρυπάρισμα από αυτά που καθημερινά ζούμε, πως αυτό το λεωφορείο είναι το μέσο σου στο πιο μακάβριο ταξίδι. Και τι κάνεις; Σταματάς στην επόμενη στάση και παίρνεις το επόμενο. Μόνο που δεν αποκλείεται στην επόμενη διαδρομή να περάσεις από στάσεις όπως “παράδεισος” και να σκεφτείς πως είσαι ακόμα τόσο νέος και όμορφος για όλο αυτό. ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΤΡΟ ΕΔΩ ΠΕΡΑ ΓΑΜΩΤΟ;

ΜΟΝΑΞΙΑ – 317

Ξέρεις πώς μερικές φορές οι μεγαλύτεροι φόβοι σου έρχονται με το ζόρι στον δρόμο σου. Το έχεις πάθει και με κατσαρίδα τον Νοέμβριο. Μόνο που μετά το φθινόπωρο έρχονται οι υπαρξιακοί σου φόβοι να αντικαταστήσουν τον τρόμο που σου προκαλούν τα έντομα και κάπως έτσι καταλήγεις να κατεβαίνεις από το 317 στη στάση «Μοναξιά» και να αναρωτιέσαι τι προσπαθεί να σου πει το σύμπαν; Είσαι μόνος; Θα μείνεις μόνος; Γεννιόμαστε μόνοι; Πεθαίνουμε μόνοι; Στο μεταξύ, ξέχασες να πατήσεις το κουμπί για να κατέβεις.

ΘΥΜΑΡΑΚΙΑ -711

Μιλώντας για φόβους, μεγάλους φόβους, το 711 σε φέρνει αντιμέτωπο με εκείνον για τον θάνατο. Ναι, προβοκάτορα, ένα σίγουρο. ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ. Αλλά το να κατεβαίνεις στα «Θυμαράκια» είναι εκείνο το reminder για το δεδομένο, που ποτέ δε ζήτησες. Διάολε, δεν θες να ξεκινήσεις συζήτηση σε ραντεβού με την κλισέ φράση «τι είναι ο άνθρωπος».

ΧΡΙΣΤΟΣ – 305, 319

Χαιρετίσματα στα Σπάτα. Αν κατέβηκες στη στάση Χριστός, λογικά ένιωσες την ανάγκη να κάνεις τον σταυρό σου χωρίς λόγο. Στον αυτόματο. Όσο αναρωτιέσαι ποια ήταν η τελευταία φορά που έκανες τον σταυρό σου και πόσο στον αυτόματο από το ρημάδι το υποσυνείδητο γίνεται αυτή η κίνηση, μπες στην ομώνυμη εκκλησία και δες τη μεγαλύτερη εικόνα του Χριστού που έχεις δει στη ζωή σου. Είναι σκαλωτική. Αλήθεια.

Και δίκαιη επόμενη:

ΠΑΝΑΓΙΑ – Γραμμές 305, 319

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ. Συγγνώμη, κάτι δικά μας.

ΚΟΚΚΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ – 879

Είναι όντως κόκκινη η Εκκλησία; Υπάρχει; Σε κάθε περίπτωση, κάθε φορά που αναφέρεται αυτή η στάση το μυαλό κάνει σενάρια για ταινίες τρόμου, κόκκινες εκκλησίες, σατανισμό. Μετά φεύγει, φτάνει στους σατανιστές της Παλλήνης και καταλήγει στην Έμιλι Ρόουζ, ένα από τα θρίλερ που μας «χάλασαν». Για πάντα. Σταματήστε, θέλουμε να κατέβουμε.

ΣΚΟΥΖΕ – Α1

Και εκεί που νόμιζες πως η πιο πικροχάμπαρη στάση της Παραλιακής είναι ο «Φόρος», για ευνόητους λόγους, διαβάζεις «Σκούζε», ζεις ένα θρίλερ, ακούς φωνές, σκέφτεσαι βασανιστήρια. Τι «Σκούζε» παιδιά; Αυτό είναι μόνο για κομμένο λογοπαίγνιο που δεν παίχτηκε ποτέ στο “Κωνσταντίνου και Ελένης“.

ΠΥΛΗ – Ε90

Σκέψη νούμερο ένα: Ξέρεις τους στίχους του “Dance With The Devil” απέξω. Ήδη άρχισες να μετράς πύλες. Βγάλε μια στιγμή τα ακουστικά.

Σκέψη νούμερο δυο: τι απέγινε τελικά ο Johnny Depp στην «Ένατη Πύλη»;

Κοίτα τον, ανατρίχιασε.

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ – 878

Πέθανες; Αποκλείεται. Πήγες στον παράδεισο; Είναι εδώ και η κόλαση και ο παράδεισος; Υπάρχει λόγος να ξυπνάει η γιαγιά σου μέσα σου και να σε κάνει να φτύνεις τον κόρφο σου στο άκουσμα μιας φράσης; Ξεκινήσαμε από τα Θυμαράκια, φτάσαμε στον Παράδεισο, για να συνειδητοποιήσουμε πως δεν φταίνε τα ονόματα, εμείς είμαστε προληπτικοί.