Ο έρωτας, η ιδέα του έρωτα, ο μεγάλος έρωτας, ο έρωτας της ζωής μου, ο παθιασμένος έρωτας σου εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους. Ο Καμύ το είπε. Η Ελισάβετ Κυρίτση το ξέρει. Το βιώνει. Για εκείνους που δεν την έχουν πετύχει στην τηλεόραση (εξαιρετικά δύσκολο γιατί α) δουλεύει χρόνια σε εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοπτικές εκπομπές και β) είναι εξαιρετικά καλή στην δουλειά της), ενημερώνουμε ότι είναι δημοσιογράφος του Star Channel και δουλεύει τα τελευταία χρόνια στην πρωινή ψυχαγωγική εκπομπή του σταθμού.
Βέβαια, τώρα δουλεύει remote, από την Κορέα. Ερωτεύτηκε η κοπέλα, γέμισε μια βαλίτσα, φίλησε πατέρα, αδελφή και γάτες και μετανάστευσε. Αυτή είναι μια ιστορία αγάπης που γίνεται άνετα σειρά με K-Pop soundtrack.
Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Πώς βρέθηκες στην Κορέα;
Βρέθηκα στην Κορέα ένα ωραίο βράδυ του Σεπτέμβρη, για να συναντήσω –για πρώτη φορά– τον επί έναν χρόνο σύντροφό μου!
Πού μένεις;
Μένουμε μαζί στην Τζούνγκτζου, μια πόλη σχεδόν στο κέντρο της Νότιας Κορέας, μιάμιση ωρίτσα με το αυτοκίνητο από τη Σεούλ και δύο ώρες από την Ανατολική θάλασσα, αν θελήσουμε ρομαντζάδα!
Τι κάνεις εκεί;
Εξακολουθώ να δουλεύω για το πρωϊνό του Star, το Breakfast@Star, αφού, λόγω της περσινής τηλεργασίας αποδείχτηκε ότι μπορώ να κάνω ακριβώς το ίδιο από οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Να ΄ναι καλά οι άνθρωποι που μου έδωσαν τη δυνατότητα να συνεχίσω να δουλεύω εκεί, φαντάζεσαι, βέβαια, το ύφος τους όταν τους είπα «Πάω Κορέα».
Πόσο έσπασαν τα νεύρα σου όταν μετακόμισες;
Η μετακόμιση δεν ήταν δύσκολη, γιατί το μόνο που… μετακόμισα ήταν το σαρκίο μου και μια βαλίτσα ρούχα. Το ζόρι ήταν το τι να πάρω, τι να αφήσω. Ήρθα σχεδόν με ένα βρακί, που λένε! Έχω αφήσει, ωστόσο, πίσω τις δυο γάτες μου και τρώγομαι μέχρι να τις φέρω εδώ.
Πόσες ώρες πετούσες;
Πέταξα για Ίντσον (το βασικό αεροδρόμιο της χώρας) μέσω Κωνσταντινούπολης, βάλε δυο ώρες μέχρι Πόλη, δυο ώρες αναμονή κι άλλες εννιά (;) ώρες μέχρι Κορέα, έφυγα βράδυ από Αθήνα κι έφτασα απόγευμα. Βέβαια, προσγειώθηκα στις 5.30 το απόγευμα και μπήκα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου καραντίνας στις 11.30 το βράδυ γιατί μας πέρασαν από κόσκινο!
Αντιλαμβάνεσαι ότι δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα για αυτή την κουλτούρα. Τι τρώτε; Τα πάντα! Η κορεάτικη κουζίνα είναι ο ορισμός της cucina povera, οι Κορεάτες υπήρξαν πολύ φτωχός –και ταλαίπωρος– λαός, έτσι έπρεπε να βρουν τρόπους να μαγειρεύουν το οτιδήποτε έβρισκαν, από χορταρικά, λαχανικά, μέχρι κι εγώ δεν ξέρω τι. Έχω φάει εκπληκτικά πιάτα και λαχανικά που δεν τα γνώριζα. Παίζει πολύ νουντλ, ρύζι με τα πάντα, νομίζω είναι όπως για μας το ψωμί, κίμτσι και των γονέων, έχω πάθει πλάκα με το κίτρινο ραπανάκι, αλλά το τοπ μου είναι το τζατζαμιόν, το οποίο, στην ουσία είναι κινεζικό (τους είχαν για αιώνες στο κεφάλι τους). Είναι νουντλς με σάλτσα φασολιών, μιλάμε για έπος.
Πώς διασκεδάζετε;
Σε μπαρ και καφέ, αλλά μη φανταστείς κάνα τρελό γλεντοκόπι. Εντάξει, ο χαμός γίνεται στα κλαμπ της Σεούλ, αλλά δεν έχω πάει ακόμη, νομίζω πως είμαι too old for that shit. Βέβαια, το καλύτερο είναι το καραόκε, εδώ. Υπάρχουν άπειρα norae bang, οι χώροι όπου πας και αισθάνεσαι Σακίρα στην τοποθεσία Κορέα.
Τι καιρό κάνει;
Αυτές τις μέρες, ψοφόκρυο. Αλλά, δεν έχει υγρασία, παραδόξως, για να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Μας έδινε και χιόνι σήμερα, αλλά τελικά, δεν! Είναι ωραίος ο καιρός της Τσούνγκτζου.
Πώς μετακινείστε;
Με αυτοκίνητο, κι όταν ο σύντροφός μου βρίσκει πέντε— έξι αυτοκίνητα μπροστά του, βρίζει γιατί, λέει, έχει κίνηση, κι εγώ γελάω. Δεν έχει βγει Κηφισό στις 5 το απόγευμα ή στο κέντρο της Αθήνας σε περίοδο γιορτών, γι’ αυτό έχει το θράσος και μιλάει. Προσωπικά, δεν έχω πιάσει ακόμη τιμόνι, αν κι έβγαλα διεθνές δίπλωμα, προτιμάω το ποδήλατο εδώ, που δεν κινδυνεύω να με πάρουν παραμάζωμα, ακόμα και σε κεντρικούς δρόμους, γιατί –μάντεψε– έχουν ποδηλατόδρομους.
Βρίζεστε στα φανάρια;
Όχι, αλλά μέσα από τα κλειστά τζάμια, σίγουρα πέφτουν μπινελίκια. Πετάγονται από παντού, φλας κι αλάρμ δεν, στο μεταξύ, υπάρχει ένας συμπαντικός νους για τους οδηγούς ταξί – σόρι νοτ σόρι.
Πώς είναι τα μαγαζιά τους;
Απλά και ταπεινά! Στην πρωτεύουσα είναι υπερπαραγωγές, πάντως.
Έχει Ζara και πόσο διαφορετικά είναι τα νούμερα;
Στην πόλη που βρίσκομαι δεν έχει, θα πρέπει να φύγω εκτός πόλης για να τα βρω, αλλά έχει δικές τους αλυσίδες, ανάλογες. Τα μεγέθη είναι ένα τσικ μικρότερα, σε ρούχα και παπούτσια. Φαντάσου ότι πήρα αθλητικά στο νούμερό μου κι ήταν μικρά! Έπρεπε να πάρω μεγαλύτερο νούμερο. Παλιοζωή…
Είναι ακριβή η ζωή εκεί;
Όχι, το ευρώ είναι δυνατό νόμισμα εδώ. Το 1 Won είναι 0,00073 του ευρώ. Θα σου πω ότι έκανα ισιωτική και κούρεμα μαζί με 35 ευρώ. Επίσης, κάποια brands είναι φθηνότερα εδώ, ενώ έχω εντυπωσιαστεί από την ποικιλία προϊόντων skincare και μακιγιάζ, τα οποία όμως έχουν εκπληκτικές τιμές και δεν απαιτείται να πουλήσεις νεφρό για μια καλή κρέμα, ας πούμε, ή ένα serum.
Γιατί τρως ζωντανά τα ψάρια;
Γιατί εδώ είναι κάτι το πολύ συνηθισμένο. Ζωντανά ψάρια, χταπόδια, τα αγαπούν πολύ τα θαλασσινά. Εγώ είμαι άνθρωπος που του αρέσει να δοκιμάζει διαφορετικά φαγητά, έχω την περιέργεια και δεν σιχαίνομαι κι εύκολα. Η πλάκα ήταν όταν πρώτα έφαγα κάτι που έμοιαζε με έντομο –και ήταν, τελικά– και μετά ρώτησα να μάθω τι ακριβώς δοκίμασα. Ήταν νύμφη μεταξοσκώληκα. Σνακ τύπου γαριδάκι στην Κορέα.
Μίλησε μου για το αγαπημένο σου #ΤιΑλλοΘαΚανειςΜωρηΣτηΖωηΣου;
Σ’ αυτό θα μπορούσε να σου γράψει ολόκληρη μελέτη η αδερφή μου, η οποία είναι μονίμως με ένα facepalm πρόχειρο. Είμαι άνθρωπος που δεν κάθεται στα αυγά του. Στα 40 μου δοκίμασα να κάνω ξανά μπαλέτο, το 2017 ξεκίνησα κουνγκ φου, κατέβηκα και σε αγώνες κι έχω τρία μετάλλια, παράλληλα είχα ξεκινήσει κινεζικά, αλλά τα παράτησα γιατί ήθελαν πολύ μελέτη κι εγώ δεν είχα όρεξη για βάσανα εκείνη την περίοδο. Γενικά, δεν θέλω να νιώθω στάσιμη, ότι μέχρι εδώ ήταν, τώρα μαζέψου. Όχι.
Την γλώσσα την ξέρεις; Έλληνες έχεις βρει εκεί στα ξένα;
Ξεκίνησα κορεατικά πέρυσι, κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, επειδή άρχισαν να βλέπω k-dramas στο Netflix και θέλησα να μάθω τη γλώσσα. Μια φίλη που ήδη έκανε μαθήματα μέσω Skype μου σύστησε τον δάσκαλό της, ο οποίος είναι Κορεάτης. Έλληνες, εδώ, δεν έχω βρει, στην πόλη που ζω είμαι η μοναδική Ελληνίδα, ωστόσο γνωρίζω κορίτσια που είναι εδώ κι έχουν έρθει λόγω έρωτος κι εκείνες ή για σπουδές.
Πάμε τώρα στον λόγο της ξενιτιάς σου. Πώς ερωτεύτηκες έναν Κορεάτη; Εννοώ, πού τον βρήκες;
Αφού ξεκίνησα τη γλώσσα, θέλησα να την εξασκήσω. Λογικό. Μπήκα, λοιπόν, σε language exchange apps κι άρχισα να γνωρίζω κόσμο από Κορέα για να κάνω practice. Σε ένα από αυτά τα app, το Meef, το οποίο είναι περισσότερο για dating, αλλά υπάρχουν αρκετοί που δηλώνουν πως θέλουν απλώς να εξασκήσουν τη γλώσσα, έφτιαξα ένα προφίλ, στο οποίο, κλασικά, έγραψα ότι είμαι φαν των Star Wars. Ο Μιον Τσολ –είναι το όνομα του συντρόφου μου– επίσης είναι φαν, το είδε και για να με ψαρέψει ότι δεν το είχα βάλει και καλά για δόλωμα, με ρώτησε ποια είναι η αγαπημένη μου ταινία. Του απάντησα «Η Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται» κι έτσι αρχίσαμε να μιλάμε.
Και διαφέρουν οι συμπεριφορές των Ευρωπαίων και των Ασιατών στο φλερτ;
Πάρα πολύ! Γενικά, οι Κορεάτες είναι πολύ ευγενικοί, έχουν έναν παλιομοδίτικο ρομαντισμό. Κι αν καταλάβουν ότι σε ενόχλησε κάτι που είπαν ή έγραψαν, ζητούν συγγνώμη. Μόνο που δεν πέφτουν στα γόνατα. Υπάρχει, βέβαια, και το άλλο άκρο, που θέλουν από το πρώτο «hello» να σου στείλουν matching εσώρουχα, γιατί έχουν την ανάγκη να νιώσουν αμέσως ζευγάρι. Άλλη μεγάλη συζήτηση!
Υπάρχει κάτι που λατρεύεις στην κορεάτικη κουλτούρα και κάτι που δεν μπορείς να υιοθετήσεις με τίποτα;
Μου αρέσει η ηρεμία που έχουν στην κουλτούρα τους, που μιλάνε τραγουδιστά, τονίζοντας το κάθε συναίσθημα. Κάθε πρόταση είναι και μια θεατρική πρόζα, αφού όταν θες να δείξεις πώς αισθάνεσαι χρησιμοποιείς και ανάλογο τονισμό στις λέξεις! Που βγάζουν τα παπούτσια τους όταν μπαίνουν στο σπίτι, σε κάθε σπίτι, που μπορούν να τρώνε στο πάτωμα ντυμένοι πανάκριβα. Αυτό που δεν μπορώ με τίποτα είναι, ενώ πίνω τη μπύρα ή το τζιν μου, να τρώω δημητριακά ως συνοδευτικό. Δεν ξέρω πώς έχει προκύψει αυτό. Ένα πατατάκι, ένα φιστίκι, ρε παιδιά! Επίσης, μου είναι τόσο δύσκολο αυτό που πρέπει να χρησιμοποιείς άλλα ρήματα κι εκφράσεις όταν μιλάς σε μεγαλύτερους ή ανθρώπους που δεν γνωρίζεις. Γιατί, αυτό που δεν είναι γνωστό, είναι πως η γλώσσα τους έχει διαφορετικά επίπεδα formality και informality. Αντίο, ζωή.
Την σιχάθηκες τη ζωή σου στην Ελλάδα κι είπες θα ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου; Υπερβολή.
Ναι! Πάθαινα κρίσεις πανικού, πήγαινα κάπου που είχα ξαναπάει κι έλεγα από μέσα μου «ωραία, τα έχεις δει όλα σ’ αυτή την πόλη. Τώρα, τι κάνεις;» Ένιωθα ότι δεν είχα να δω κάτι άλλο, να ζήσω κάτι άλλο, να γνωρίσω άλλους άνθρωπος. Μια πίεση, ένα ζόρι!
Αλλά δεν σου λείπουμε;
Μου λείπουν τα ανίψια μου, η αδερφή μου κι ο μπαμπάς μου, οι φίλοι μου, οι γάτες μου. Αλλά, ευτυχώς, υπάρχει η τεχνολογία και ξεγελιέμαι! Κι έπειτα, ζω μια ζωή που τη νιώθω ως εξωσωματική εμπειρία, τόσο υπέροχη, που νομίζω ότι αυτό κάνει χαρούμενους τους δικούς μου ανθρώπους κι έτσι παρηγοριέμαι.
Η ζωή σου στην Αθήνα, η καριέρα σου στην τηλεόραση και τη δημοσιογραφία; Είχες μια επιτυχημένη πορεία που δούλεψες σκληρά να την στήσεις.
Ισχύει, αλλά αφού μπορώ να δουλέψω κι από δω, δεν έχω θέμα. Έχω ξεπεράσει εδώ και χρόνια το θέμα της καριέρας. Δηλαδή, το λέω στον εαυτό μου πως αν ήθελα να κάνω πραγματική καριέρα στην τηλεόραση, θα είχα φτάσει πολύ ψηλά. Αλλά, προφανώς συνειδητά ή και υποσυνείδητα, δεν το ήθελα. Νομίζω πως, πλέον, θέλω απλώς να κάνω πράγματα που πραγματικά γουστάρω, που περνάω καλά! Και να τα κάνω με τον τρόπο που εγώ θέλω. Γενικά, θέλω να ζήσω μια ζωή, όση μου μένει, όπως εγώ τη θέλω.
Στην οικογένεια σου τι είπες; «Παντρεύομαι και φεύγω»; Δεν έκλαιγε γοερά η μητέρα σου; Στην αρχή, η οικογένειά μου δεν με πήρε σοβαρά, όπως κάνουν συνήθως όταν τους σκάω κάποιο καινούργιο χόμπι, ασχολία, τρέλα. Ο πατέρας μου, όταν κατάλαβε ότι σοβαρολογούσα τελικά, ζορίστηκε. Ο αποχαιρετισμός μας πριν φύγω ήταν awkward. Στεναχωρήθηκα. Αλλά, μετά, αφού τους διαβεβαίωσα ότι όλα είναι εντάξει εδώ, ηρέμησε. Νομίζω, είχε έναν φόβο και ήταν πολύ λογικό. Ήρθα στην άλλη άκρη του κόσμου για να ζήσω με κάποιον που δεν είχα συναντήσει ποτέ. Η μαμά μου, αν ζούσε, θα με είχε κλείσει τύπου Κωσταλέξι. Δεν υπήρχε περίπτωση να δεχόταν κάτι τέτοιο ή, αν το δεχόταν, θα με έκανε να νιώθω τύψεις μέχρι και για το προπατορικό αμάρτημα, που λέει ο λόγος.
Αυτό με τα τασάκια στις συσκέψεις που είπες στο Podcast «Κρίμα», τι φάση; Έζησες Squid Game πριν το δείξει το Netflix;
Όλη η δική μου γενιά δημοσιογράφων και περισσότερο οι παλιότεροι ζούσαμε καθημερινά τέτοια φαινόμενα. Τασάκια, κασέτες beta γιατί στην παρουσιάστρια ή στον αρχισυντάκτη δεν άρεσε το βίντεο που έκανες. Τηλέφωνα με μπινελίκια στο σπίτι, γιατί έπαιξε το θέμα σου στον αέρα και δεν ήταν αυτό που νόμιζε ο αρχισυντάκτης. Να σε κάνουν σύσκατο, όχι αστεία! Πλέον τα πράγματα έχουν ησυχάσει κάπως, αν και κυκλοφορούν ακόμη στην πιάτσα άνθρωποι που θεωρούν πως βρίζοντας ή προσβάλοντας κάνουν δουλίτσα.
Και πες ότι σε πιάνει καψούρα στην Κορέα και θέλεις ένα μπουζούκι να ζήσεις το δράμα σου με Νατάσα, τι κάνεις; Πηγαίνεις για καραόκε;
Βασικά, θα πρέπει να ξεκινήσω αγώνα ώστε στα καραόκε να βάλουν μια Νατάσα, έναν Παντελή, κάτι. Δεν έχει ελληνικά. Βέβαια, δεν είμαι και του ελληνικού τραογυδιού, να σου πω την αλήθεια. Περισσότερο, ας πούμε, μου λείπει να ακούσω αγγλικά σε μια σειρά. Τώρα, αν με πιάσει τόση πολλή νοσταλγία, θα ρίξω έναν μουσακά στον φούρνο και Φουρέιρα στα ηχεία! Αν σου έλεγαν ότι κάποτε θα τα παρατούσες όλα για να γίνεις ερωτική μετανάστρια, θα τους πίστευες; Αμέ! Θα τους πιστέψω ακόμα κι αν μου πουν ότι σε είκοσι χρόνια θα ζω στον Άρη κουρεύοντας αρειανούς!
Ζεις το τέλειο love story;
Δεν ξέρω αν είναι τέλειο, κινηματογραφικό, όμως, είναι σίγουρα!
