Κυρίες και κύριοι, τα χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα. Πριν από μία εικοσαετία ο Χάρι Πότερ έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογραφικό κόσμο με την Φιλοσοφική Λίθο και μας παρουσίασε έναν άλλο, έναν μαγικό κόσμο που -κακά τα ψέματα- όλοι θα θέλαμε να ζήσουμε και να μεγαλώσουμε σε αυτόν. Αλλά, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Πολλά από αυτά που είδαμε, όχι μόνο στην πρώτη ταινία αλλά γενικότερα στην μεγάλη του ιστορία του, δεν έβγαζε κανένα απολύτως νόημα. Ίσως και να είναι καλύτερα έτσι γιατί, ούτως ή άλλως, αυτό τον ρόλο έχουν οι fantasy ταινίες στη ζωή μας. Όμως όλοι είχαμε και έχουμε το δικαίωμα στο να κάνουμε μερικές σκέψεις που δεν είναι και τόσο popular και που ίσως στεναχωρήσουν τους ορκισμένους θαυμαστές του «αγοριού που επέζησε». Για αρχή…
Το Χόγκουαρτς δεν είχε πλάκα
Όταν ξεκίνησε η ιστορία του Χάρι, το Χόγκουαρτς θα έπρεπε να είχε ήδη κλείσει. Δεν είναι δυνατόν οι γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους σε αυτό το σχολείο κάθε χρόνο ενώ συμβαίνουν ένα σωρό αλλόκοτα πράγματα. Για δεκαετίες, οι βασιλίσκοι, τα τρολ, οι παράφρονες και οι «επισκέψεις» του Βόλντεμορτ θα έπρεπε να τους είχε βάλει σε σκέψεις.
Κινούμενες σκάλες που απλά δυσκολεύουν τη ζωή σου
Αν και αυτό φαινόταν ωραίο όταν πρωτογνωρίσαμε την παρέα, οι κινούμενες σκάλες είναι μη πρακτικές. Πόσοι μαθητές θα είχαν καθυστερήσει στο μάθημα επειδή οι σκάλες αποφάσισαν να μετακινηθούν από μόνες τους; Λες και δεν υπήρχαν ήδη αρκετοί κίνδυνοι στο σχολείο…
Το Κύπελλο της Φωτιάς ήταν σχεδόν σαδιστικό
Παιδιά αγωνίζονταν σε ένα τουρνουά όπου ήταν πολύ πιθανό κάποιος να χάσει τη ζωή του. Μπορεί να σκέφτεστε, «καλά, δεν πήραν μέρος με το ζόρι» ή «υπήρχε περιορισμός ηλικίας», αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν ήταν και επικίνδυνο.
Ο Χάρι δεν ήταν και πολύ καλός μάγος
Ο Χάρι είχε μια μανία με το “expelliarmus”, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αν το σκεφτούμε καλύτερα, τις περισσότερες φορές, βασιζόταν στην Ερμιόνη, στην τύχη και στα ίδια πέντε ξόρκια.
Ο Σνέιπ ήταν περίεργος. Καλός, αλλά περίεργος
Οι περισσότεροι αγαπάμε τον Σνέιπ, αλλά αν λάβουμε υπόψη τις πράξεις του και την εμμονή του με τη Λίλι Πότερ, τότε δεν μπορείς να αρνηθούμε πόσο περίεργος ήταν. Κατάφερε με κάποιο τρόπο να κρατήσει την εμμονή του με τη Λίλι για δεκαετίες ενώ ήταν ένας ενήλικας που πέρασε πολλά χρόνια βάζοντας δύσκολα σε ένα παιδί.
Ακατάλληλοι καθηγητές
Εκτός από την αγαπημένη μας ΜακΓκόναγκαλ, οι περισσότεροι καθηγητές ήταν τραγικοί! Μέσα σε λίγα χρόνια, ο Ντάμπλντορ προσέλαβε έναν πρώην θανατοφάγο, έναν πραγματικό θανατοφάγο, έναν απατεώνα, έναν λυκάνθρωπο και τον Βόλντεμορτ. Ένας απλός έλεγχος βιογραφικού, ρε παιδιά.
Το Κουίντιτς είναι ένα απαίσιο παιχνίδι
Για αρχή, το παιχνίδι είναι απίστευτα επικίνδυνο, αλλά έχουμε ήδη διαπιστώσει ότι το Χόγκουαρτς δεν ήταν ακριβώς το πιο ασφαλές μέρος για παιδιά. Εκτός από αυτό, το παιχνίδι έχει μια εμμονή με την χρυσή μπάλα και μέχρι κάποιος να την πιάσει, μπορεί κάποιος άλλος να έχει χτυπηθεί από «μπάλες δολοφόνους».
Πίσω στο χρόνο
Ο Ντάμπλντορ θεώρησε σωστό να μας παρουσιάσει ένα από τα πιο ισχυρά όπλα που είχε στη διάθεσή του μόνο και μόνο για να μην το κάνει ξανά όταν οι πραγματικά επικίνδυνες περιστάσεις το απαιτούσαν. Μα τι πράγματα είναι αυτά;
O Χάγκριντ δεν θα έπρεπε να δουλεύει σε σχολείο
Καλός, χρυσός, αλλά ο Χάγκριντ ήταν υπεύθυνος για τόσα πολλά προβλήματα κατά τη διάρκεια του χρόνου του στο Χόγκουαρτς, που πραγματικά όλοι σκεφτήκαμε για ποιο λόγο δεν απολύθηκε νωρίτερα. Η αγάπη του Χάγκριντ για τα κάπως περίεργα πλάσματα παραλίγο να σκοτώσει τον Χάρι και τους φίλους του.
Και στην τελική, σιγά τον Βόλντεμορτ
Για κάποιον που θεωρείται ένας από τους πιο ισχυρούς μάγους όλων των εποχών, ο Βόλντεμορτ ήταν αρκετά βαρετός. Είχε πολλές ευκαιρίες να σκοτώσει τον Χάρι (ένα αγόρι που ήξερε τέσσερα ξόρκια) και απέτυχε.
