Η συζήτηση για το κατά πόσο τα παραμύθια και οι ταινίες της Disney με τις οποίες μεγαλώσαμε περνάνε κάποια προβληματικά μηνύματα, είναι μια μεγάλη συζήτηση. Ναι, γράφτηκαν σε μια εποχή που δεν γίνονταν πολλές συζητήσεις για το ρόλο της γυναίκας, αλλά ούτε και πολλές ερωτήσεις με στόχο την αμφισβήτηση του ρόλου αυτού.
Προφανώς τα βλέπουμε με άνεση ακόμα και σήμερα, προφανώς και μας προκαλούν αυτό το νοσταλγικό σφίξιμο στο λαιμό, αλλά δεν παύουν να μας εκνευρίζουν πολλές φορές. Η εμμονή με τον πρίγκιπα, τα φιλιά με τον ένα εκ των δυο συμμετεχόντων στο make out αποκοιμισμένο (συναίνεση πού εξαφανίστηκες;), οι κακές που είναι πάντοτε γυναίκες, οι ζηλιάρες αδερφές της Σταχτοπούτας, οι επτά νάνοι που έγινε η Χιονάτη δουλάρα για χάρη τους. Το 2021 το να μη μπορείς να δεις τα προβλήματα σε αυτά τα storylines είναι αδύνατον, το αν επιλέγεις να τα αγνοήσεις λόγω συναισθηματικής αξίας και άλλης εποχής είναι κάτι άλλο. Σε κάθε περίπτωση, αυτά τα παραμύθια συνεχίζουν να μεγαλώνουν «γερά παιδιά», με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Πριν μερικές μέρες, μια ανάρτηση του λογαριασμού yperoxes.gynaikes έγινε viral στο Instagram. Τα μεταφρασμένα σκίτσα του guadascribbles που ανέβασαν, με την ψυχοθεραπεύτρια καμηλοπάρδαλη, περιγράφουν λίγο πολύ τις ενστάσεις που έχουμε παρακολουθώντας αυτές τις ταινίες και ξαναδιαβάζοντας αυτά τα παραμύθια. Σε ένα από αυτά, η καμηλοπάρδαλη ρωτάει τη Μουλάν, «οπότε έσωσες την Κίνα για να κερδίσεις την επιβεβαίωση του πατέρα σου…» και κάτι έσπασε μέσα μας, γιατί, ναι, αυτή ήταν η βαθύτερη επιθυμία της. Ενώ η Άριελ, ναι, άλλαξε τα πάντα στον εαυτό της για να ταιριάξει στον κόσμο «του». Και αυτό είναι λυπηρό.
Να δούμε λίγο παρακάτω τα εύλογα συμπεράσματα της καμηλοπάρδαλης από την ψυχοθεραπεία της στις τύπισσες με τις οποίες μεγαλώσαμε και συγκινηθήκαμε.
