Η κλειδαρότρυπα σου στο σουρεαλιστικό, παρανοϊκό, εκκωφαντικά ματαιόδοξο, αλύπητα ανταγωνιστικό, εκθαμβωτικά όμορφο (ΘΕΕ ΜΟΥ ΣΠΙΤΑΡΩΝΕΣ) σύμπαν των mega rich. Αυτό είναι το Succession. Λάθος. Κι αυτό είναι. Γιατί είναι ένα έπος που δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις. Οι πιο θεατρικοί διάλογοι σε τηλεοπτική σειρά, ερμηνείες βγαλμένες από το πλανήτη Talentland, πλάνα για να κάνεις rewind και να τα ξαναβλέπεις, μοντάζ, κοστούμια. Δεν είναι δράμα, δεν είναι κωμωδία, είναι κάτι μεγαλύτερο. Είναι η τηλεόραση που μας αξίζει. Είναι η μπουτίκ στο Μιλάνο κι εμείς μείναμε με τις προσφορές από τα πανέρια της Αιόλου. Εννέα Emmy και δεν τελείωσε η απογραφή ακόμη.
Δες το “This Is Not For Tears” φινάλε της δεύτερης σεζόν και βγάλε τα δικά σου συμπεράσματα. Δεν ξέρω καλύτερο storytelling από αυτό κι έχω δει και το «Ένα Περιστέρι Έκατσε σε Ένα Κλαδί Συλλογιζόμενο την Ύπαρξή του» (σοβαρά το λέω, ταινιάρα). Ανορθόδοξη μαύρη κωμωδία γεμάτη βιτριολικές ατάκες. Κανένας πατριάρχης δεν θα μπορέσει να συγκριθεί με τον Λόγκαν Ρόι/ Μπράιαν Κοξ.
Σάρα Σνουκ, Κίραν Κάλκιν, Νίκολας Μπράουν. ΚΑΙ, Τζέρεμι Στρονγκ δημιούργησαν ένα αμίμητο zeitgeist. Ανυπέρβλητο. Είναι η μοναδική μεταμοντέρνα μεταφορά του σαιξπηρικού Βασιλιά Ληρ που δεν σε κάνει να ανατριχιάζεις. Ναι, ο ο Ρουπερτ Μέρντοχ μοιάζει σχεδόν σαν να φωτογραφίζεται. Και, ναι, ζάμπλουτοι- κωμικά ηλίθιοι, αλαζονικά βλάκες – λευκοί είναι οι πρωταγωνιστές. Αλλά οι ασήμαντες τραγωδίες της οικογένειας που ζουν αγνοώντας ουσιαστικά το δικό μας κόσμο, ζώντας με ξεδιάντροπες υπερβολές σπατάλης χρημάτων και μακιαβελικές μηχανορραφίες είναι τόσο απολαυστικές όσο τα ζόμπι του Walking Dead. Δεν αφορά το δικό μας σύμπαν αλλά ένα παράλληλο ή εξωπραγματικό. Έτσι πιστεύαμε.
Το βλέπαμε ως μια συγκλονιστική απεικόνιση της διεφθαρμένης δύναμης του πλούτου. Και μας έπεφτε το σαγόνι στο πάτωμα κάθε φορά. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΡΙΑ. Ο Λόγκαν Ρόι πάντα έκανε το δικό του. Έχει χτίσει τη ζωή του γύρω από την ιδέα ότι επειδή πιστεύει ότι κάτι είναι αλήθεια, πρέπει πράγματι να είναι αλήθεια, και έτσι δημιούργησε μια αυτοκρατορία μέσων ενημέρωσης γύρω από παρόμοιες αρχές λέγοντας στους ανθρώπους αυτό που θέλουν να ακούσουν και όχι αυτό που πραγματικά πρέπει να γνωρίζουν. Μεγάλες αλήθειες λέγονται.
Γιατί η απογοήτευση που νιώθεις όταν δεν έχεις την αποδοχή των γονιών σου, την εκτίμησή τους και την αγάπη τους δεν είναι κάτι ανοίκειο. Πόσες προσβολές αντέχεις από τον πατέρα σου. Όσο πανέξυπνες κι αν είναι; Όλοι οι ήρωες είναι ανασφαλείς και ευάλωτοι. Ο μεγάλος γιος τρώει λεκτική κακοποίηση με το κιλό ακόμη κι όταν ο πατέρας του αναρρώνει από ένα εξουθενωτικό εγκεφαλικό επεισόδιο.Κλαίει η Σιβ για τον γάμο της που καταρρέει ενώ η τύπισσα ζήτησε ανοιχτό γάμο. Ο Ρόμαν προσπαθεί απλά ΤΟΣΟ να γίνει κομμάτι της παρέας των μεγάλων. Τους βλέπεις ως καρικατούρες της πραγματικής ζωής αλλά μερικές φορές δεν διαφέρουν τα προβλήματά σας. Η σειρά σε κάνει να συμπάσχεις με δισεκατομμυριούχους χωρίς ποτέ να σε κάνει να τους συμπαθήσεις ουσιαστικά.
Ο δημιουργός του Jesse Armstrong ξέρει να δίνει υπέροχες σκοτεινές κωμωδίες στο τηλεοπτικό κοινό. Η απεικόνιση του πώς οι Roys καταστρέφουν με ηδονική χαρά ό, τι αγγίζουν για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους είναι το πιο δραματικά αστείο στοιχείο της σειράς.
Κάνεις δεν περίμενε ότι αυτή η σάτιρα των μέσων ενημέρωσης θα γνώριζε μεγάλη αποδοχή. Συνήθως, δεν αφορά. Και a propos, ναι, είναι επικίνδυνη η περιθωριοποίηση των ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης. Oι τιτάνες των μέσων ενημέρωσης χρησιμοποιούν τις εταιρείες τους κυρίως για να δημιουργήσουν πραγματικότητες όπου ποτέ δεν χρειάζεται να αισθάνονται αμφισβητούμενοι. Καλησπέρα και καλή βραδιά.
Bonus: η φαμίλια των Pierces της δεύτερης σεζόν είναι κλείσιμο ματιού στους ιδιοκτήτες των New York Times (παντού μια Αγία Οικογένεια) τους Sulzbergers, αυτό το είδος των προοδευτικών παλιού χρήματος. Να δώσετε έμφαση στο old money περισσότερο από την προοδευτικότητα.
Αν σας άρεσε το Squid Game και ξαγρυπνήσατε να το τελειώσετε, ίσως, το Succession, δεν σας αρέσει.
