Η Μαρία και ο Χρήστος γνωρίστηκαν στο Facebook. Με αρκετούς κοινούς φίλους και αφορμή τη σύμπτωση να ανεβάσουν και οι δυο φωτογραφίες από ταξίδια τους στην Αφρική, το ένα έφερε το άλλο και η κάτοικος Θεσσαλονίκης, Μαρία, κατέβηκε στην Κρήτη για να τον συναντήσει και τα πράγματα πήγαν καλά. Τόσο καλά που φέτος κλείνουν τέσσερα χρόνια σχέσης που περιλαμβάνουν συγκατοίκηση στο Ηράκλειο Κρήτης, συμπεριλαμβανομένων και δυο σκυλιών, της Μελίνας και του Μάρκου.
Το plot twist σε όλη αυτή την κατά τα άλλα τυπική, μονογαμική σχέση δυο Millennials; Η Μαρία είναι ιδιωτική υπάλληλος και ο Χρήστος φωτογράφος. Το θέμα είναι πως πρακτικά ζουν τη μισή τους ζωή σε ένα Defender. Ας το πούμε ένα 4×4 που τελεί και χρέη βαν, μιας και διανυκτερεύουν μέσα σε αυτό.
Το τζιπ ήρθε στη ζωή τους γιατί «η Κρήτη είναι ένα μέρος ορεινό. Μπορεί να την έχουμε συνδυάσει με καλοκαιρινές διακοπές και υπέροχες παραλίες, αλλά είναι ορεινή, με πολλά βουνά, φαράγγια, κορυφές, οροπέδια, πλαγιές και ό,τι αυτά συνεπάγονται. Οι Κρητικοί δεν είναι νησιώτες, είναι βουνίσιοι και ένα τζιπ είναι κάπως απαραίτητο εδώ. Είχαμε όμως ήδη συμφωνήσει με τη Μαρία πως ποτέ δεν θα αγοράζαμε μια κούρσα. Ένα συμβατικό αμάξι. Δεν θα μας βόλευε», λέει ο Χρήστος. «Το τζιπ, επίσης, μας θυμίζει συνεχώς πως αξίζει να ζούμε μια περιπέτεια», συνεχίζει.
Με το τζιπ και τα δυο σκυλιά τους, οι δυο τους ταξιδεύουν στην Κρήτη με κάθε ευκαιρία, χωρίς να αφήνουν ανεκμετάλλευτο ούτε ένα απόγευμα. «Τις προάλλες τελείωσα τη δουλειά νωρίς, είχε ετοιμάσει η Μαρία το αυτοκίνητο, και έτσι πήγαμε σε ένα δάσος, απλώσαμε την αιώρα μας και απολαύσαμε τη φύση. Είναι η αποσυμπίεσή μας».
Ναι, προφανώς και χρειάζονται αποσυμπίεση, μιας και κατά τα άλλα ζουν μια ζωή με την οποία εσείς και εγώ, οι κολλημένοι στην κίνηση της Κηφισίας Αθηναίοι, μπορούμε λίγο πολύ να ταυτιστούμε. «Είμαστε δυο κανονικοί άνθρωποι, που έχουμε το σπίτι μας, ζούμε με τα σκυλιά μας, και απλώς έχουμε τα Σαββατοκύριακα, τις άδειες, ακόμα και μια μέρα ή ένα απόγευμα ελεύθερο και αντί να καθίσουμε στο σπίτι ή να πάμε για έναν καφέ, θα επιλέξουμε να είμαστε έξω στη φύση. Προφανώς και για καφέδες πάμε, αλλά προτιμάμε να είμαστε σε ένα βουνό ή σε μια παραλία με τα σκυλιά μας. Αυτός είναι ο τρόπος ζωής που έχουμε επιλέξει. Χαιρόμαστε να βλέπουμε τα σκυλιά μας ελεύθερα, γιατί έχουμε και οι δυο ένα μικρό κόλλημα με τους τετράποδους φίλους μας», λέει η Μαρία.
Προφανώς η Κρήτη βοηθάει σε αυτό, αφού, όπως λέει ο Χρήστος, «αν και μεγάλο νησί, μπορείς σε λίγες ώρες να είσαι σε μια υπέροχη παραλία μόνος». Ωστόσο αυτοί οι δυο ήταν ερωτευμένοι με την υπέροχη ταξιδιωτική ταλαιπωρία πολύ πριν ερωτευτούν ο ένας τον άλλο. Γελάνε όταν τους το λέω, αλλά αναρωτιέμαι αν αυτή τους η ανάγκη για δρόμο και άλλο δρόμο, τους κάνει να τσακώνονται για λόγους που εμείς δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε. «Τσακωνόμαστε για ό,τι τσακώνεται κάθε ζευγάρι, αλλά και στα ταξίδια υπάρχουν εντάσεις», μου λένε. Βέβαια, από ό,τι φαίνεται έχουν βρει τον τρόπο να αντιμετωπίζουν παραγωγικά τις διαφωνίες τους. «Για παράδειγμα, ένα μεγάλο πρόβλημα με τα ταξίδια είναι η προετοιμασία. Είναι πολλά τα πράγματα και πολλές ώρες, γιατί εμείς θα ζήσουμε έξω. Τις πρώτες φορές, επειδή ετοιμάζαμε τα πράγματα το πρωί, λίγο πριν φύγουμε, υπήρχε μια τρομερή ένταση και μια έντονη βιασύνη. Μετά από τσακωμούς συνειδητοποιήσαμε πως αν θες να πας κάπου πρέπει να έχεις ετοιμαστεί από το προηγούμενο βράδυ», καταλήγει γελώντας ο Χρήστος.
Σε όλη τη «δυσκολία» αυτού του τρόπου ζωής έρχονται να προστεθούν και δυο σκυλιά, τα οποία πρακτικά είναι οικογένειά τους. Οι ίδιοι δεν εξιδανίκευσαν ποτέ τη ζωή με κατοικίδια, αλλά δεν έχουν κάνει και ποτέ την έκπτωση του να τα αφήνουν στο σπίτι. Το Instagram account τους είναι αφιερωμένο σε αυτά, όπως και το hashtag τους #neveralone. Μάλιστα, τον χειμώνα που έρχεται θα οργανώσουν και το πρώτο τους roadtrip στο εξωτερικό μαζί με τη Μελίνα και τον Μάρκο. «Ας είμαστε ειλικρινείς. Το να ταξιδεύεις με σκυλιά είναι ταλαιπωρία. Έχει περιορισμούς. Πήγαμε στα Κύθηρα φέτος, ξέροντας πολύ καλά πως δεν θα μπορούσαμε ούτε να πάμε σε όποιο εστιατόριο θέλουμε, ούτε να μπούμε σε μουσείο, ούτε να δούμε κάποια έκθεση σε μια γκαλερί. Σε οργανωμένη παραλία, ας πούμε, δεν πήγαμε ποτέ. Ούτε στο πλοίο μπορούμε να καθίσουμε μέσα, άρα τρώμε όλη την αλμύρα, το καυσαέριο, το κρύο, τη ζέστη στο κατάστρωμα. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι μάλλον είμαστε οι τύποι που δεν θα καθόμασταν μέσα ούτως ή άλλως», μου λέει ο Χρήστος.
Η Μαρία, βάζοντας το λιθαράκι της σε όποια εξιδανίκευση οδηγεί σε παρατημένα σκυλιά, όταν η πραγματικότητα «τρακάρει» την κουταβίλα, λέει πως «πρέπει να ξέρεις πως όταν έχεις κατοικίδια, κάποια πράγματα θα αλλάξουν. Ακριβώς όπως γίνεται όταν έχεις παιδιά. Έτσι είναι. Είναι σημαντικό να σκεφτόμαστε πως το να έχεις κατοικίδια είναι τεράστια ευθύνη. Αν το ξέρουμε από την αρχή αυτό, δεν καταλήγουμε να τα εγκαταλείπουμε όταν τα πράγματα δυσκολεύουν».
«Πετάξτε τους σκύλους και κάντε κανα κοπέλι». Αυτή είναι μια φράση που ακούνε συχνά, γιατί ακόμα και σήμερα, πολλοί συνάνθρωποί μας αντιμετωπίζουν σαν εξωγήινους όσους έχουν επιλέξει να είναι κηδεμόνες σκυλιών και όχι παιδιών. Ο Χρήστος και η Μαρία γελάνε με αυτό, ενώ δεν έχουν ακόμα ξεχάσει ένα ξεκαρδιστικό σχόλιο κάτω από το αφιέρωμα ενός site στους ίδιους. «Κάποιος είχε γράψει ‘αυτή είναι η νέα τάξη πραγμάτων. Ότι πλέον δεν κάνουμε οικογένειες και παίρνουμε σκυλιά’. Αυτό το ακούμε πάρα πολύ συχνά».
Το επόμενό τους ταξίδι εκτός Κρήτης, αλλά μέσα στα ελληνικά σύνορα θα είναι προς Μακεδονία. «Πρέσπες, Καστοριά, Φλώρινα. Θέλουμε να δούμε τα χιόνια εκεί πάνω», μου λέει η Μαρία και σχεδόν νιώθω την ανυπομονησία της.
