Θυμάμαι μια διάλεξη για τη στρατηγική σκέψη, που ο καθηγητής για να μας κάνει απόλυτα σαφές και εύκολο το να καταλάβουμε τι σημαίνει να σκέφτεται κανείς στρατηγικά, έφερε ως παράδειγμα ένα μικρό παιδί. «Όταν ένα μωρό θέλει κάτι και εσύ δεν του το δίνεις, κλαίει. Κλαίει όσο πιο δυνατά μπορεί. Εσύ καταλήγεις να του δίνεις αυτό που θέλει, για να σταματήσει. Αυτό είναι στρατηγική». Αυτό δεν είναι ένα κείμενο για τη στρατηγική σκέψη. Η εισαγωγή προέκυψε σχεδόν νοσταλγικά στο μυαλό μου, πέφτοντας πάνω σε ένα βίντεο, που δημοσιεύθηκε σε μια ινσταγκραμική σελίδα, θυμίζοντάς μας πως κάποτε το μάρκετινγκ ήταν ακραία πιο έξυπνο και πιο τολμηρό. Ίσως και πως οι πωλήσεις προφυλακτικών ήταν επικίνδυνα χαμηλές.
Σε άλλα νέα, στο inbox μου στο Instagram μια φίλη που νοσταλγεί τα 00s όπως οι φανς της Μπρίτνεϊ τα χιτς της, μου έστειλε το βίντεο μιας διαφήμισης των 90s, που προωθούσε τη χρήση των προφυλακτικών. Στο τηλεοπτικό αυτό σποτ, ένα παιδάκι και ο πατέρας του βρίσκονται στο σούπερ μάρκετ. Όπως καταλαβαίνεις, το παιδάκι θέλει να αγοράσει κάτι πολύ συγκεκριμένο (που μοιάζει με αγκινάρες, αλλά ευχόμαστε να πρόκειται για κρουασάν) και ο πατέρας του αρνείται. Τι κάνει λοιπόν το παιδάκι; Ό,τι μας περιέγραφε ο καθηγητής στρατηγικής στη διάλεξη: αρχίζει να κλαίει, να πετάει τα πράγματα από τα ράφια, να πέφτει κάτω, να χτυπιέται, να ενοχλεί τους γύρω του και να ρεζιλεύει τον πατέρα του, που όταν φτάνει πια σε απελπισία, κάτι εξαιρετικά λευκά γραμματάκια σχηματίζουν κάτω από το πρόσωπό του τη φράση: «να χρησιμοποιείτε προφυλακτικά».
Βλέποντας τη συγκεκριμένη διαφήμιση, δυσκολεύτηκα να θυμηθώ αν την έχω δει στην τηλεόραση ή αν πρόκειται για ένα από τα πρώτα βίντεο που είδα ποτέ στο YouTube. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για γαλλική διαφήμιση, η οποία μάλιστα έχει κερδίσει και τον τίτλο της πιο επιδραστικής. Και πώς να μην; Η σκληρή αλήθεια είναι πως αν ο κύριος είχε φροντίσει να έχει μαζί του προφυλακτικά, δεν θα αναγκαζόταν να πρωταγωνιστεί σε αυτή τη σουπερμαρκετική τραγωδία. Από ό,τι φαίνεται, κάποια στιγμή απαγορεύτηκε η προβολή της. Λογικά τότε ξεκίνησε να καλύπτει το πέπλο του πουριτανισμού την τέχνη της διαφήμισης, φτάνοντάς μας στο σήμερα, που το να βλέπεις διαφημιστικό είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να χασμουρηθείς. Και κανείς δεν θέλει να χασμουριέται εκτός κρεβατιού.
Το σποτ, που είναι βέλγικη ιδέα, έχει κερδίσει τη θέση του στη λίστα με τις πιο αμφιλεγόμενες διαφημίσεις, ωστόσο κέρδισε ένα Silver Award το 2003. Κάθε κείμενο σχετικό με αυτή που έχω βρει, τη συνοδεύει με το disclaimer “κάποιοι μπορεί να ενοχληθούν από αυτό το σποτ”. Θα είμαι ειλικρινής, δεν τους καταλαβαίνω. Τέχνη δεν είναι και η διαφήμιση με έναν τρόπο; Από πότε δεν επιτρέπεται η τέχνη να είναι κάπως προβοκατόρικη;
Δεν ξέρω πώς τα πήγε από πωλήσεις, πάντως τα προφυλακτικά Zazoo μου θύμισαν πως κάποτε οι διαφημίσεις ήταν cool, επιδραστικές και όσο υπερβολικές χρειαζόταν για να μην τις ξεχνάμε.
