Το μόνο που θα σε εντυπωσιάσει είναι τα ονόματα των πρωτοκλασάτων ηθοποιών που κάνουν τις φωνές. Κι αυτό το λες και σπόιλερ.
Ωραία υπόθεση, φαινομενικά. Ο Τζίλενχαλ είναι προβληματικός αστυνομικός. Κάτι κακό έχει κάνει (μαθαίνουμε αργότερα) και χώρισε με γυναίκα, δεν μπορεί να δει παιδί του, υποβιβάστηκε σε τηλεφωνικό κέντρο έκτακτης ανάγκης της αστυνομίας και λιώνει συναισθηματικά επειδή δεν μπορεί α) να συγχωρέσει τον εαυτό του και β) να παραδεχτεί ότι έκανε τεράστιο λάθος.
Ωραία το ξεκίνησε ο Αντουάν Φουκουά, πίστευες ότι θα δεις μια εξαιρετική ταινία. Ο Τζο Μπέιλορ είναι ένα αναγνωρίσιμο, στερεοτυπικό κινηματογραφικό κλισέ. Αποτυχημένος και πληγωμένος βιώνει ταπείνωση. Μιλάει στο 911 με κάθε καρυδιάς καρύδι και δεν το απολαμβάνει. Καίγεται μέσα του όπως οι πυρκαγιές καίνε την Καλιφόρνια έξω από το παράθυρο του γραφείου του.
Μια ταραγμένη γυναίκα του τηλεφωνεί, κάτι πάει λάθος γιατί εκείνη του μιλά λες και είναι μικρό παιδί. Πάρα πολύ καλά εκπαιδευμένος (μάλλον ήταν όντως καλός στη δουλειά του) αντιλαμβάνεται ότι κάποιος έχει απαγάγει αυτή τη γυναίκα. Και ο σκοπός της βάρδιας και της ζωής του είναι να την σώσει. Μάλλον το παλικάρι ψάχνει την προσωπική του λύτρωση. Όλοι μας, αν με ρωτάς.
Εκεί αρχίζει να γυαλίζει το μάτι του και η ταινία να παίρνει την κάτω βόλτα. Πολλά κοντινά στο καταϊδρωμένο πρόσωπό του, η ψυχραιμία του εξαντλήθηκε μαζί με την αναπνοή του, κι όσο περνά η ώρα αντιλαμβάνεται ότι τελικά τα πράγματα είναι πάντα πιο περίπλοκα. Όλοι μας, αν με ρωτάς.
Ο τίτλος αρχίζει να αποκτά νόημα (κι αυτό το λες σπόιλερ). Δεν υπάρχει καμία δράση και δραματικό κρεσέντο. Η ταινία γίνεται επικίνδυνα φλατ. Και ψυχογράφημα παρά αστυνομικό δράμα. Και one man show.
Αυτό το θρίλερ διαδραματίζεται σε δύο δωμάτια. Με τον Τζέικ Τζίλενχαλ να σολάρει. Σαν να βλέπεις θεατρικό μονόλογο. Το πιο δύσκολο είδος. Δύο συμπεράσματα: η ταινία που ήθελαν να στείλουν ως οσκαρική υποψηφιότητα (αλλά τελικά δεν πήγε) οι Δανοί το 2018 είχε εξαιρετικά χαμηλό προϋπολογισμό και το Netflix έχει καλές προθέσεις αλλά κάτι λείπει τις περισσότερες φορές στην εκτέλεση. Λείπει η κλειστοφοβία δωματίου που θα προκαλούσε δυσφορία στον τηλεθεατή. Δηλαδή οκ, ωραίος είναι ο Τζίλενχαλ αλλά με τόσα κοντινά πίστευα πώς βλέπω live σε Instagram. Ράιλι Κίου (η κόρη της Λίζα Μαρί Πρίσλεϊ, συγχαρητήρια), Πίτερ Σάρσγκαρντ (σύζυγος της αδελφής Τζίλενχαλ, της Μάγκι) και Ίθαν Χοκ ρεσιτάλ φωνής.
Θα ακούσεις την πιο ωραία ατάκα σε μια εποχή πολιτικής ορθότητας. Καλεί μεθυσμένος που έπεσε με το ποδήλατο και ο αστυνομικός του LAPD ξεσπά λέγοντας “πάρε Uber και μην οδηγείς μεθυσμένος”. Και μια ακόμη πιο ουσιαστική: “οι τραυματισμένοι ψυχικά άνθρωποι σώζουν τραυματισμένους ψυχικά ανθρώπους”. Αν έχεις 1 ώρα και 31 λεπτά στη διάθεσή σου για να δεις ένα νευρικό κλονισμό, καλή απόλαυση.
