Όταν η πόρτα του σπιτιού κλείνει, μια ερωτική σχέση δεν είναι γεμάτη ρομάντζο και πυροτεχνήματα και πάθος. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως η σχέση “πεθαίνει” ή έχει γίνει βαρετή. Αυτό μεταφράζεται σε ερχομό της απόλυτης οικειότητας. Αυτής που νιώθεις την πρώτη φορά που νιώθεις πως έχεις κάθε δικαίωμα να απλωθείς όσο θέλεις στο κρεβάτι ή εκείνη τη φορά που συγκινείσαι βλέποντας ταινία, αλλά δεν το κρύβεις και δεν πηγαίνεις τρέχοντας στο μπάνιο γιατί “κάτι μπήκε στο μάτι σου”. 

Η illustrator, με έδρα το Λος Άντζελες, Amanda Oleander, με τα έργα της δίνει φως σε αυτές ακριβώς τις στιγμές. Τις χωρίς φίλτρα, αλλά και πάλι πανέμορφες ενδείξεις ότι σε μια σχέση έχει μπει η οικειότητα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε την ανάγκη να μοιάζουμε τέλειοι και απόλυτα συγκρατημένοι. 

Με έμπνευση από τη δική της σχέση με τον σύζυγό της πλέον, αποφάσισε να σκιτσάρει την πραγματική πλευρά μιας σχέσης, μέσα από την ωμή, προσωπική σκοπιά ενός ανθρώπου που τη βιώνει εκ των έσω. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Bored Panda, η Amanda ανέφερε πως τα illustrations της έχουν στόχο να δείξουν ένα και μόνο πράγμα: πως ο έρωτας μπορεί να είναι πολύ απλός. 

“Δεν δημιουργώ τέχνη για να ικανοποιήσω άλλους ανθρώπους ή από εμπειρίες που δεν καταλαβαίνω προσωπικά ή δεν έχω ζήσει. Δημιουργώ από τα πιο αληθινά, βαθιά κομμάτια μου και από τις πραγματικές μου εμπειρίες”, τόνισε. 

Η ίδια θεωρεί πως το να μοιράζεται την πραγματικότητα των σχέσεων είναι εξαιρετικά σημαντικό. “Η πραγματικότητα μέσα στη σχέση μου μπορεί να είναι διαφορετική από εκείνη ενός άλλου, αλλά και πολύ ίδια”, είπε. “Θεωρώ πως είναι σημαντικό γιατί μερικοί άνθρωποι μπορούν να παρηγοριά μέσα στα έργα τέχνης μου, άλλοι μπορεί να νιώσουν πως δεν έχουν βιώσει αυτό το είδος αγάπης και είναι κάτι για το οποίο μπορεί να ανυπομονεί κανείς”. 

Στο μεταξύ, αν αναρωτιέσαι πώς μπορεί να νιώθει ο σύζυγός της, βλέποντας τον εαυτό του σαν κομμάτι των σκίτσων της, να σε ενημερώσουμε πως το απολαμβάνει. “Το αγαπάει. Κάθε μέρα, όταν τελειώνω ένα κομμάτι, έρχεται στο studio να ρίξει μια ματιά και δείχνει τον ίδιο ενθουσιασμό για το 600ο κομμάτι όπως έναε και για το έκτο σκίτσο μας. Είναι πραγματικά γλυκό και μου δίνει το κίνητρο το να βλέπω πόση χαρά του δίνει να βλέπει τις στιγμές μας να γίνονται αθάνατες μέσω της τέχνης“.