Η ομάδα “Σύλλογος Φίλων Κακού Σινεμά” μετρά 65.000 μέλη. Το θέμα με αυτά τα μέλη είναι πως ενώνονται για ένα σημαντικό come out: αυτό της αγάπης για τις κακές ταινίες. Εκείνες που γίνονται συντροφιά κάτι βράδια που δεν θέλεις βάθος και νόημα. Θες απλώς μια κακή ταινία. Στην ομάδα η “καβαλοφρένεια” γίνεται μανία, με αποσπάσματα από τις σειρές της Ελευθερίας Καραδήμου, που όλοι σχεδόν ενοχικά, έχουμε παρακολουθήσει, γίνονται αφορμή για σχόλια και reactions μη απολογητικής αγάπης.
Οι διαχειριστές της σελίδας, με τα ψευδώνυμα Ninatska, Febo, Τζόνι Πλίσκεν, ο Markos Vourvachis και ο Maik Wylde απαντούν στις ερωτήσεις μας και καταλήγουν να ντισάρουν κάποιες υπερεκτιμημένες ταινίες, που τελικά, από ό,τι λένε, είναι απλώς ΚΑΚΟ ΣΙΝΕΜΑ.
Πόσοι και πώς αποφασίσατε να δημιουργήσετε αυτή την ομάδα; Ποιος ήταν ο σκοπός; Βασικά, ΠΟΙΟΙ ΕΙΣΤΕ;
Ninatska: Η αρχική ιδέα ξεκίνησε όταν σκέφτηκα να φτιάξω το γκρουπ εντελώς για πλάκα, ως απάντηση στο ‘’Σύλλογο Φίλων Κακής Μουσικής’’ στο Facebook. Χωρίς να το περιμένει κανείς, το γκρουπ γέμισε κόσμο, οπότε για τη διαχείριση του προστέθηκε ένα ακόμα άτομο, ο Febo και αργότερα ο Τζόνι Πλίσκεν, ο Markos Vourvachis και ο Maik Wylde. Γενικά είμαστε απλοί άνθρωποι με τα δικά τους ενδιαφέροντα που μοιραζόμαστε το ίδιο ‘’guilty pleasure’’. Ο σύλλογός μας σημερα προσμετρά σχεδόν 65.000 μέλη.
Το κακό σινεμά γίνεται με σκοπό να είναι κακό, να καταναλωθεί ως κακό και να αγαπηθεί ως κακό
Τελικά τι είναι το “κακό σινεμά”;
Febo: Η συζήτηση για το τι είναι καλή και (αν υπάρχει) κακή τέχνη μπερδεύεται με τη φιλοσοφία κι εμείς την ομάδα δεν τη διαχειριζόμαστε ούτε ως καλλιτέχνες και ούτε ως φιλόσοφοι, οπότε θα πρέπει να το προσεγγίσω λίγο …αυθαίρετα. Αν πούμε γενικώς ότι η τέχνη είναι η έκφραση μέσω ενός προϊόντος αισθητικής, η κακή τέχνη είναι αυτή που συνήθως δεν την ενδιαφέρει η έκφραση, αλλά ούτε και η ανάπτυξη της αισθητικής φόρμας που θα μεταφέρει το μήνυμα του δημιουργού στους αποδέκτες. Ως εκ τούτου, το κακό σινεμά, τουλάχιστον όπως το αντιμετωπίζουμε στη συγκεκριμένη ομάδα είναι η τίμια προσπάθεια να προκαλέσει κανένας τη διασκέδαση του πλήθους, πολλές φορές με εντυπωσιακό τρόπο για το πόσο “άτεχνα” δοκιμάζει να παράξει ένα προϊόν, όχι λειτουργίας, αλλά κατανάλωσης των αισθήσεων. Είναι η αποθέωση του χαμηλού μπάτζετ, του σεναριακού πασαλείμματος και η παντελής έλλειψη φροντίδας για κάτι παραπάνω από έναν ευχάριστο οπτικοακουστικό πασατέμπο. Δεν είναι η κακή προσπάθεια να κάνει κανείς καλό σινεμά, ούτε η έλλειψη ταλέντου και καλλιτεχνικής διάνοιας. Το κακό σινεμά γίνεται με σκοπό να είναι κακό, να καταναλωθεί ως κακό και να αγαπηθεί ως κακό. Είμαστε οι φίλοι αυτού του κακού σινεμά και όχι εχθροί του καλού σινεμά. Για την ακρίβεια αγαπάμε το κακό σινεμά γιατί το διαχωρίζουμε από τον μεγάλο καλό κινηματογράφο.
Ως “κακό” χαρακτηρίζει το σινεμά το σενάριο και η σκηνοθεσία και όλοι οι παράγοντες που το απαρτίζουν ή η απήχησή του;
Maik: Είναι ο συνδυασμός όλων αυτών όπως και τα ειδικά εφέ και η υποκριτική δεινότητα των ηθοποιών φυσικά, η απήχηση δεν παίζει πρωταρχικό ρόλο, ότι είναι mainstream δεν είναι απαραίτητα κακό, ίσα ίσα που στις b-movies συναντάμε περισσότερα στοιχεία όπως αυτά που αναφέραμε λόγω μειωμένου budget κλπ. Αυτός όμως είναι και ο λόγος που τις λατρεύουμε, για το χαβαλέ και την αμεσότητα.
Μπορεί μια κακή ταινία να καταλήξει να είναι must-see; Σας έρχεται καμία στο μυαλό;
John: Φυσικά και μπορεί και εχει αποδειχθεί περίτρανα ειδικά σε προηγούμενες δεκαετίες οπως τα 80’ς οπου η μαζική εισαγωγή του home video στην ζωή μας σε συνδυασμό με μια σωρεία κοινωνικοπολιτικών μεταρρυθμίσεων στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Μεγάλη Βρετανία, οι οποίες οδήγησαν σε νομοθετικά πλαίσια αναφορικά με την λογοκρισία, δημιούργησαν ένα σημαντικό αριθμό τετοιων must see «κατακερματισμένων» ταινιών. Προσωπικά θα αναφέρω δυο. Μια ελληνική για να ευλογήσουμε λίγο και τα γένια μας και μια ξένη.
Η ελληνική είναι ‘’Ο πανίσχυρος μεγιστάνας των νίντζα’’ των φίλτατων Ρουμπούλια-Καπλανίδη οπου κατ εμε συναντάμε ένα από τα επικότερα «συνονθυλεύματα» σατυρικών αναφορών που έχουμε δει σε ελληνική παραγωγή. Αναφορές που ξεκινούν απο την κόμικ κουλτούρα και τον Ταραντίνο και φτάνουν μέχρι τον Μελ Μπρουκς και το Star Wars. Και ολα αυτα σε αντικειμενικές αξίες παραγωγής 80’ς βιντεοταινίας και βγάλε.
Η ξένη είναι το ‘’Last house on the left’’ του Γουες Κρέιβεν.Ταινία που κάποτε χαρακτηρίστηκε ως η ‘’γκουέρνικα του exploitation’’ και αρκετός κόσμος την εχει ψηλά σε επίπεδο κριτικής αποδοχής. Αντικειμενικά μιλώντας ομως το πρωτόλειο φιλμ του Γουες είναι περισσότερο πρωτοποριακό και ιστορικά σημαντικό, παρά καλή ταινία.
Να μιλήσουμε για την “καβαλοφρένεια”; Σειρές που όλοι είδαμε, σαν ένοχες απολαύσεις, στο YouTube, από Καβάλα μεριά, αναρτώνται καθημερινά στο Timeline της ομάδας; Μήπως τις απολαμβάνετε κατά βάθος;
Maik: Σαφέστατα τις απολαμβάνουμε και η ομάδα μας είχε καθοριστικό ρόλο στην παραδοχή αυτής της απόλαυσης από μεγάλη μερίδα του κοινού. Βοηθήσαμε πολύ κόσμο να κάνει αυτό το outing και να παραδεχτεί ότι είναι fan της Καραδημου. Αναρτώνται αποσπάσματα σχεδόν καθημερινά καθώς τα μέλη είναι “διψασμένα” και εμείς θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανή αυτήν την σύνδεση, άλλωστε πολλοί από τους συντελεστές των σειρών είναι μέλη της ομάδας και το απολαμβάνουν και οι ίδιοι.
Αν κάνατε ένα πάρτι με προβολή ταινίας, ποια ταινία θα ήταν αυτή που θα αντιπροσώπευε το πνεύμα της ομάδας;
John: Προσωπικά θα διάλεγα κάποια από το παρανοϊκό, ανίερο, αξιοπερίεργο μα μοναδικά παραισθησιογόνο φιλμικό σύμπαν της Troma Film.
Febo: Και μετά θα ακολουθούσε μαραθώνιος με όλο το διασωσμένο αρχείο της Ελευθερίας Καραδήμου, το οποίο είναι στόχος της ομάδας να αποκατασταθεί και να ξαναδοθεί στο ευρύ κοινό.
Maik: Θα διάλεγα το ‘’The Blair Kitch Project’’ το οποίο εμπεριέχει όλη αυτήν την ‘’καφρίλα’’ που αγαπάμε.
Ποια είναι η πιο υπερεκτιμημένη ταινία, που εσείς βάζετε κάτω από την ομπρέλα “κακό σινεμά” κόντρα σε όλους;
Ninatska: Το Miss Violence, καθώς η φήμη του στηρίχθηκε στο οτι βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας. Γιατί είναι κακό; Το σενάριο γράφτηκε μέσα σε ένα βράδυ και αυτό φάνηκε. Η έλλειψη φαντασίας και δημιουργικότητας δέσποζε σε όλη την ταινία, συνοδευόμενη από ένα υπερβολικά ανοιχτό, μη ικανοποιητικό για το θεατή τέλος. Οι ερμηνείες κάπως το έσωζαν, αλλά είναι ακόμα μια new weird greek cinema ταινία που στηρίζει το γόητρό της στην άρρωστη θεματολογία και μόνον εκεί.
Febo: Με βάση όσα ανέφερα για την αντίληψη περί “κακού σινεμά” είναι δύσκολο να σκεφτώ μια ταινία που θεωρείται “καλό σινεμά” και που θα την ενέτασσα σ’αυτή την κατηγορία. Θυμάμαι όμως ότι με μια ταινία που θεωρήθηκε “σοβαρή”, “περιπέτεια”, με ακριβό μπάτζετ και υποτίθεται δουλεμένο σενάριο και μεγάλους ηθοποιούς, πέρασα κάμποσες ώρες ασταμάτητου γέλιου στον κινηματογράφο. Επρόκειτο για τον τραγέλαφο “The Martian”, με τον κατά τ’άλλα ταλαντούχο Matt Damon να έχει αναλάβει να ξεπεράσει τη “φυσική του bollywood” μπροστά σε ένα απίστευτο αρειανό τοπίο, που στην κατανάλωση των εφέ του και τη σκόνη της ανεμοθύελλας χανόταν κάθε στοιχειώδες χαρακτηριστικό μιας έστω τίμιας προσπάθειας για ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Maik: ‘’Κυνοδοντας’’. Τα μηνύματα που θέλει να περάσει ο σκηνοθέτης γίνονται αντιληπτά μέσα σε λίγα μόλις λεπτά, από εκεί και πέρα γίνεται ανούσιο σεναριακά και προσπαθεί να κρατήσει τον θεατή μόνο με την πρόκληση, μέτριες ερμηνείες επίσης. Γενικά μία ‘’χρυσή’’ μετριότητα.
John: Το Avatar. Πολύ χρήμα και τεχνολογία για κάτι που βασίζεται αποκλειστικά (σχεδόν) στην εικόνα.
