Χθες, ο Περιφερειακός που συνδέει Άλιμο και Κατεχάκη (τη νέα κόλαση) ανάγκασε τους οδηγούς του να διανύουν δυο μέτρα το πεντάλεπτο, πρώτη, δευτέρα μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Ανάμεσα σε αυτούς και εγώ, οριακά απελπισμένη, με το GPS που με ενημέρωνε χωρίς κανέναν οίκτο πως θα έφτανα στο σπίτι μου σε μία και μισή ώρα μετά, με το ελληνικό ραδιόφωνο να είναι πιο απογοητευτικό από ποτέ, τη βενζίνη μου να τελειώνει επικίνδυνα σύντομα και μια βαθιά πεποίθηση πως αν είναι να δουλεύω οχτώ ώρες από τη ζωή μου και να τρώω άλλες δυο στις κεντρικές αρτηρίες αυτής της πόλης που είναι βγαλμένες από την κόλαση, όλα είναι μάταια. Ξεκάθαρα μάταια. 

Έμαθα να οδηγώ αμέσως μόλις έκλεισα τα 18 και για να είμαι ειλικρινής, σε εκείνη την ηλικία, το δίπλωμα οδήγησης μου φαινόταν ως μια σημαντική επιτυχία. Ένα εισιτήριο για την απόλυτη ανεξαρτησία. Στην πορεία των χρόνων που με θέλουν με ένα κλειδί αυτοκινήτου στην τσάντα, γνώρισα άτομα τα οποία δεν φαγώθηκαν να παντρέψουν ενηλικίωση με οδήγηση και ακόμα και σήμερα, στα 30 τους, δεν έχουν οδηγήσει ποτέ, εμπιστεύονται το πρόγραμμα, τη ζωή τους, τις μετακινήσεις τους στα ΜΜΜ. Κάπου δέκα χρόνια μετά από τη στιγμή που απέκτησα αυτή την ροζ καρτούλα, που αναγράφει πως είμαι οδηγός Ι.Χ, με την πιο άσχημη φωτογραφία της μούρης μου πάνω, συνειδητοποιώ πως αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι που δεν βιάστηκαν να πιάσουν ένα τιμόνι στα χέρια ή να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στην καυτή κόλαση της αθηναϊκής κίνησης, δεν έχουν χάσει και κάτι σημαντικό. Ενδέχεται να ήξεραν πριν από εμένα, πράγματα που εγώ έμαθα αφού πέρασα τον οδηγικό μήνα του μέλιτός μου. Γιατί όταν εγώ τρωγόμουν να μάθω να μη φοβάμαι να βάλω πρώτη σε ανηφόρα, δεν ήξερα πως οδηγώντας: 

Θα έχανα την ξεγνοιασιά μου 

Το να οδηγείς δεν είναι όπως στις ταινίες. Δεν αφήνεις τα μαλλιά σου να ανεμίσουν, τραγουδώντας δυνατά, χαζεύοντας το ηλιοβασίλεμα επιστρέφοντας από την παραλία. Το να οδηγείς είναι πιο κοντά σε κάτι όπως “κοιτάς τρεις διαφορετικούς καθρέφτες ανά δευτερόλεπτο, με φόβο ότι ο μπροστινός σου θα πατήσει απότομα φρένο και με τον πίσω οδηγό να σου κορνάρει γιατί θέλει να σε προσπεράσει”. 

Θα ξεχνούσα τι σημαίνει το “πάμε με τα πόδια”

Το αυτοκίνητο, μέσα σε όλα, κρύβει και την τεράστια παγίδα της εμμονικής χρήσης του. Για τσιγάρα; Με τα αμάξι. Στο σούπερ μάρκετ για μια ντομάτα και ένα αγγούρι; Με τα πόδια. Ένα βράδυ σκέφτηκα να πετάξω και τα σκουπίδια με το αυτοκίνητο. Τελικά δεν το έκανα. Έχω και λίγη τσίπα. 

Τα μηχανολογικό κομμάτι του αμαξιού δεν ήταν χρήσιμο απλώς για να περάσω τα σήματα 

Το βιβλίο για τα σήματα παίζει να είναι το βιβλίο που έπιασα στα χέρια μου με απόλυτη χαρά, παρά την υποχρεωτικότητα της ανάγνωσής του. Θα είμαι, όμως, ειλικρινής: Ξεφύλλισα με αδιαφορία αρκετά κομμάτια του. Ένα από αυτά και το κεφάλαιο με τα μηχανολογικά. Έπρεπε να αντιληφθώ πως με έχουν κοιτάξει με οίκτο αρκετοί μηχανικοί, για να μάθω πού είναι τα λάδια ή τι σημαίνει εκείνο το πορτοκαλί λαμπάκι για τη μηχανή. 

Η οδήγηση είναι σαν horror video game

Δεν μπορείς να αντιληφθείς πριν μπεις σε ένα αμάξι σαν οδηγός, πως η οδήγηση είναι σαν ένα video game τρόμου. Η παγίδα είναι πως όταν είσαι νέος οδηγός, τουλάχιστον ο τρόμος γίνεται αισθητός. Τον νιώθεις. Βάζεις πρώτη και νομίζεις πως το αυτοκίνητο είναι πυρηνική βόμβα που θα εκραγεί.  Όσο περνάει ο καιρός, ο φόβος φεύγει, αλλά η σκληρή βιντεογκεϊμίλα της οδήγησης είναι πάντα εκεί. 

Πως θα κατέληγα να γκρινιάζω και εγώ για “αυτό το μποτιλιάρισμα που λέτε όλοι”

Αν με έβαζες να σου φτιάξω μια λίστα με λέξεις που αγαπάνε οι Boomers, η λέξη “μποτιλιάρισμα” θα ήταν μέσα σε αυτή. Μαζί και η γκρίνια που τη συνοδεύει. Χρειάστηκε να αναγκαστώ να κάνω χιλιόμετρα από τη μια άκρη της Αθήνας στην άλλη για να αντιληφθώ πως όπου υπάρχει γκρίνια υπάρχει και λόγος. 

Πως το κορνάρισμα είναι παρεξηγημένο

Το κορνάρισμα είναι μια συνήθεια που για πολλούς είναι αγενής, εκνευριστική, και -ας το παραδεχτούμε- τις περισσότερες φορές, αχρείαστη. Παρόλα αυτά, θα κάνω εδώ το come out μου και θα ομολογήσω πως έχουν υπάρξει φορές που έχω ξεχαστεί στο φανάρι και δεν μου έχει κορνάρει κανείς. Ίσα για να καταλάβω πως το φανάρι έγινε πράσινο. Δεν ήταν ωραίο αυτό, θα προτιμούσα μια σύντομη κόρνα για να ξυπνήσω. 

Πως θα ασχολιόμουν με το πόσο ακριβή είναι η βενζίνη

Δυναμώνεις την ένταση των ειδήσεων όταν ακούς για αύξηση στην τιμή της βενζίνης; Γουελ, δεν θα έδινες δεκάρα αν δεν οδηγούσες. 

Πως οι καλές θέσεις πάρκινγκ πάνε μαζί με κλήσεις του Δήμου Αθηναίων

Φτάνεις κέντρο, αποκαρδιωμένος για το κατά πόσο υπάρχει περίπτωση να βρεις θέση πάρκινγκ κάπου κοντά στο μπαρ που σκοπεύεις να βγεις. Plot twist, βρίσκεις. Και μετά κάνεις όλα τα απαραίτητα. Θες τον σταυρό σου; Θες ένα “ευχαριστώ” στο σύμπαν που σου χαμογέλασε; Θες φλεξάρισμα στην παρέα σου ότι βρήκες θεσάρα; Δυο ώρες μετά: ένα λευκό χαρτί έχει βολευτεί κάτω από τους υαλοκαθαριστήρες σου. Εύχεσαι να είναι διαφημιστικό φυλλάδιο. ΔΕΝ είναι. 

Πως τα roadtrips δεν είναι ακριβά μόνο λόγω βενζίνης

Ένα από τα πράγματα που ονειρευόμουν λυσσώντας να μάθω να οδηγώ ήταν τα roadtrips. Πρακτικά, το αυτοκίνητο ήταν το εργαλείο μου για να μάθω κάθε γνωστή και άγνωστη γωνία της Ελλάδας. Μετά προσγειώθηκα στη θέση του οδηγού, με τα πόδια στα πετάλ και έμαθα με τον δύσκολο τρόπο πως πολλές φορές τα διόδια για έναν προορισμό μπορούν να γίνουν αποτρεπτικός παράγοντας για να φτάσεις τελικά στον προορισμό αυτό. Σε άλλα νέα, για ποιο λόγο σταματάμε σε έξι-εφτά διόδια μέχρι να φτάσουμε στην Καλαμάτα; Ήρεμα ρωτάω. 

Πως οι ήχοι του αυτοκινήτου είναι κάπως τρομακτικοί

Έχει καεί ποτέ πολλαπλασιαστής στο αυτοκίνητό σου; Αν ναι, δεν περιγράφω άλλο. 

Ότι κάποια στιγμή θα βαρεθώ να οδηγώ

Βέβαια, το να είμαι συνοδηγός το βαριέμαι ακόμα περισσότερο.