Είμαστε η καλύτερη ή η χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας όταν πηγαίνουμε διακοπές; Μοιάζουν οι διακοπές σαν μια δουλίτσα που πρέπει να φέρουμε εις πέρας με deadline δέκα ημερών; Τι θα γίνει αν χαλάσει ο καιρός, αρχίσουν να κλαίνε παιδάκια και δεν έχει καλό Wi-Fi στο δωμάτιο; Επιστρέψατε από διακοπές με το αίσθημα της απογοήτευσης ενδυναμωμένο;
Εδώ είναι το Χόλιγουντ για να απαντήσει σε όλα τα μεγάλα ερωτήματα. Μπορεί να ποθούσαμε την απόδραση από το σπίτι μετά την καραντίνα, αλλά το Netflix θα μας φέρει σε επαφή με την πραγματικότητα. Δεν θα βρούμε αυτό που ψάχναμε αλλού.
Αυτό θέλει να μας πει η Μάγκι Τζίλενχαλ με το σκηνοθετικό της ντεμπούτο, βασισμένο στο έκτο μυθιστόρημα της Έλενα Φεράντε ( λογοτεχνικό ψευδώνυμο) που θα προβληθεί στο Netflix. Θέμα της η μητρότητα. Χωρίς εξωραϊσμούς.
Η Μάγκι Τζίλενχαλ μάζεψε στην ταινία «Η Χαμένη Κόρη» το καλύτερο χολιγουντιανό καστ, τους έφερε στις Σπέτσες για γυρίσματα πήρε και βραβείο σεναρίου στη Βενετία και υπέγραψε συμβόλαιο με το Netflix. Επόμενος σταθμός: Όσκαρ.
Υπάρχουν άπειροι λόγοι για να δούμε την ταινία. Ένας από τους βασικούς είναι οι Σπέτσες. Η Ολίβια Κόλμαν είναι πάντα λόγος να δεις μια ταινία ή να πληρώσεις την συνδρομή σου στο Netflix. Υποδύεται τη Λήδα, Βρετανίδα μεσήλικη καθηγήτρια που αποφασίζει να κάνει μόνη της ένα ταξίδι στην ΕλλάδΑ. Με το που πατάει το πόδι της την υποδέχεται ο πιθανός περιστασιακός έρωτας. Ο Εντ Χάρις της μίσθωσε το Airbnb και ο Πολ Μεσκάλ σκάει ως γκομεναίος.
Όλα μοιάζουν ειδυλλιακά. Για πολύ λίγο. Μια θορυβώδης οικογένεια παραθεριστών από το Κούινς θέλει να της καταστρέψει τις διακοπές. Η Νίνα, στο ρόλο η αιθέρια Ντακότα Τζόνσον και η κόρη της Κάλι που δεν καταλαβαίνουν το λόγο που μια γυναίκα κάνει μόνη της διακοπές. Μεγάλες αλήθειες βγαίνουν από το στόμα της Κόλμαν “τα παιδιά είναι μια ευθύνη που συνθλίβει τη ζωή σου“, απαντά. Κάποια θεματάκια με το ρόλο της ως μητέρα βγαίνουν στην επιφάνεια. Μάλλον (να κρίνουμε και από το βιβλίο) θα αρχίζει να επισκέπτεται νοητά τον παρελθοντικό εαυτό της και να παρατηρεί με ωριμότητα πλέον τι πήγε λάθος με την ανατροφή των δυο παιδιών της. Πώς το λένε οι περισπούδαστοι κριτικοί κινηματογράφου; Θα κάνει ένα ταξίδι συμφιλίωσης.
Όλοι κουβαλάμε αποσκευές. Κυρίως στις διακοπές μας. Φυσικά #diplis. Τα Δεκέμβριο θα δούμε αυτή την κατά πάσα πιθανότητα οσκαρική υποψηφιότητα. Στην ταινία θα δούμε και δύο Έλληνες ηθοποιούς, τον Πάνο Κορώνης (τον είδαμε πρόσφατα και στο «Μπέκετ», ξανά του Netflix) και τον Αλέξανδρο Μυλωνά.
Η Τζίλενχαλ, μητέρα επίσης δύο παιδιών, νιώθει εκστασιασμένη που σκηνοθετεί. Και που θα δώσει το απαραίτητο female gaze (επιτέλους) σε μια ταινία που δεν λιβανίζει την έννοια της μητρότητας. Έγραφε λέει ένα μήνα μια επιστολή προς την Φεράντε για να της ζητήσει τα δικαιώματα του βιβλίου για κινηματογραφική μεταφορά.
Η Τζίλενχαλ διάβασε το βιβλίο της Φεράντε κι όταν έφτασε στην τελευταία σελίδα ένιωσε ανακούφιση. Είχε την αίσθηση ότι ειπώθηκε η αλήθεια για κάτι που κρατάμε –ως κοινωνία- κρυφό. Ένιωσε την ανάγκη να δείξει σε όλο τον κόσμο τι σημαίνει στην πραγματικότητα μητρότητα και γυναικείος πόθος.
Γιατί είναι σχεδόν απαγορευμένο σε μια μητέρα να εκφράζει τη σεξουαλικότητά της; Γιατί είναι απαίτηση της μητρότητας να παραγκωνιστεί η επιθυμία της για το σεξ; Γιατί δημιουργούμε νευρώσεις και συγκρουσιακά δίπολα στις νέες γυναίκες; Τι θα πει «εγωιστικό» όταν μια μητέρα θέλει χρόνο για να είναι γυναίκα; Γιατί δεν μπορεί μια μητέρα να είναι ένας κανονικός άνθρωπος με αδυναμίες; Μια λέξη μόνο μπορεί να απαντήσει όλα τα παραπάνω; Είναι η πατριαρχία. Είναι αυτό το σύστημα που θα ορίσει την έννοια της θηλυκότητάς με τα αντροκεντρικά κριτήρια. Είναι η πατριαρχία που κλέβει από κάθε γυναίκα την ανθρωπιά της με τόσο ύπουλο τρόπο που εκείνη θα κατηγορεί τον εαυτό της για την ύπαρξή της.
