Σάββατο και βρίσκομαι στο Athens Pride, με μια αδικαιολόγητα κακή διάθεση. Ποιος είναι κακόκεφος το Σάββατο; Ε, λοιπόν εγώ. Χρειάστηκαν γύρω στα 15 λεπτά για να  σταματήσω να βιώνω απαισιοδοξία και να ψάχνω τη δικαιολογία της. Πρακτικά, δεν γίνεται να παραμείνεις κακόκεφος σε μια γιορτή για την υπερηφάνεια και τον έρωτα. Δεν σου το επιτρέπουν τα δεδομένα που ενώνουν όλα τα πλάσματα που βρίσκονται γύρω σου γιορτάζοντας το δικαίωμά τους να ζουν, να δρουν, να γελούν, να περπατούν με υπερηφάνεια.

Αν τη στιγμή που διαβάζεις αυτές τις λέξεις, αδυνατείς να νιώσεις αυτή την ανιδιοτελή χαρά, πρέπει να ενημερωθείς για το Pride, για τους αγώνες που κρύβει και τις νίκες που γιορτάζει. 

Με αφετηρία την πλατεία Κλαυθμώνος, μια τεράστια γιορτή, ραντισμένη με χρυσόσκονη, στολισμένη με χρώματα του ουράνιου τόξου, με χαμόγελα, με γεύση μπίρας και ένα γοητευτικά αισιόδοξο θάρρος, το Athens Pride έκανε αυτή την πόλη του μελαγχολικού “αποκαλόκαιρου” να γεμίσει φως. Με έναν τρόπο, το μήνυμα “αυτό που μας ενώνει” έδινε τροφή για σκέψη σε όλη τη διάρκεια της περήφανης αυτής παρέλασης.

 Το γεγονός ότι το Pride είχε γεύση μπίρας δεν είναι τυχαίο. H Heineken με το μήνυμα “Cheers to Pride” στηρίζει διαχρονικά τα δικαιώματα της LGBTQI+ κοινότητας και υποστηρίζει μαζί με τo Athens Pride ενεργά την παροχή ίσων ευκαιριών για τη συμπερίληψη τους. Η διαφορετικότητα και η στήριξή της είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας του brand πίσω από τη μπίρα που δεν χορταίνουμε ποτέ. 

Τι ήταν αυτό που μας ένωνε, πέραν των αυτονόητων μηχανισμών που έχει συντονίσει μέσα μας η πανδημία και μας ανάγκαζε να γιορτάζουμε τηρώντας αποστάσεις, φορώντας μάσκες και ψεκάζοντας ανά τακτά διαστήματα τα χέρια μας με αντισηπτικά; Το σκέφτηκα. Τελικά, αυτό που μας ενώνει είναι η ρομαντική αισιοδοξία πως ο έρωτας αλλάζει εμάς και μαζί με εμάς τον κόσμο όλο. Η πεποίθηση πως σε αυτόν τον πλανήτη έχουμε όλ@ δικαίωμα να περπατάμε περήφαν@. Η αναμονή της ημέρας που θα γίνει πια αντιληπτό, χωρίς διαπραγματεύσεις, πως ο έρωτας δεν έχει φύλο, δεν επιδέχεται κανόνες, δεν ενοχλεί και δεν μπορεί να ενοχλείται. Αυτό που μας ενώνει είναι το συμπέρασμα-στόχος πως ο έρωτας είναι ό,τι πιο κοντά σε ορισμό της ελευθερίας μπορούμε να έχουμε. Η διαφορετικότητα μας ενώνει. 

 

Όπως οφείλει να γίνεται σε κάθε πάρτι, έτσι και εγώ αφέθηκα στην ενέργεια της συγκέντρωσης, στον δυνατό της σκοπό και σε εκείνη την παρουσία  μπίρας που γινόταν μεθυστικά αισθητή. Δεν γινόταν να παραμείνω κακόκεφη. Πρακτικά, ήταν αδύνατο. Στα πλακάτ δίπλα μου διάβαζα μηνύματα που ήθελα να εκτυπώσω και να μην ξεχάσω ποτέ. Διάβαζα και έβλεπα τον κόσμο, όπως θα έπρεπε να είναι, αν πράγματι η ευτυχία είναι το ζητούμενο του χρόνου που έχουμε σε αυτόν τον πλανήτη. “Μην αλλάξεις για κανέναν”, “love is a terrible thing to hate”. 
 
Προσπαθώντας να καταλάβω αν είχε έρθει η ώρα να φύγω, σκεφτόμουν πως μόνο κάποιος που δεν είναι ενημερωμένος αδυνατεί να βρει τη μαγεία του Pride. Περνούσαν δίπλα μου ερωτευμένα πλάσματα και σχεδόν αδυνατούσα να παρατηρήσω φύλα και εξωτερικές εμφανίσεις. Μόνο φιγούρες κινούμενες γύρω από βαθιά αγάπη και συντροφικότητα. Λίγο πιο κάτω μια drag queen έδενε το στραπ των πέδιλών της λίγο πιο σφιχτά και σχεδόν είδα χρυσόσκονη να τινάζεται από τα μαλλιά της, όταν τα έκανε λίγο στο πλάι. Δυο κορίτσια περπατούσαν πιασμένες χέρι-χέρι, αδιαφορώντας ποιος τις βλέπει, αν υπάρχει κάποιος γύρω τους. Στο κέντρο της Αθήνας. Το συχνά εχθρικό για εκφράσεις αγάπης κέντρο της Αθήνας. Ένας νεαρός με μωβ μεταλλικό κοντό μπλουζάκι γελούσε δυνατά. 

“Cheers to Pride”, σκέφτηκα, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για το αφυπνιστικό μήνυμα αυτής της εικόνας. Του έρωτα χωρίς απολογίες. Ναι, “Cheers to Pride”, ας πιούμε μια Heineken προς τιμήν της αγάπης. Ας ενημερωθούμε για το Pride, ας σεβαστούμε και ας τιμήσουμε τη διαφορετικότητα, γιατί αυτή κάνει τον κόσμο να κινείται. Επέστρεψα για άλλη μια Heineken. Δεν ήταν ώρα να φύγω ακόμα.