Χέρι στην τσέπη και ένα στιγμιαίο λαμπύρισμα του ρολογιού, αρκετό για να μας κάνει να αναφωνήσουμε: «τι στιλ!». Αχ, όταν λέει την ώρα. «Πέντε και σαράντα… οκτώ». To Big Ben συρρικνώνεται μπροστά του, οι δείκτες λιώνουν, το κτίσμα καταρρέει. Σκεφτείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η διάθεσή μας αν η δική του φωνή απαντούσε στην ερώτηση «τι ώρα είναι» κάθε φορά που ξυπνάμε τρομοκρατημένοι και συνειδητοποιούμε ότι έχουμε αργήσει στη δουλειά. Συνήθως, μετά τη απαραίτητη αυτή πληροφορία που ποτέ δεν ζητήσαμε, ακολουθεί ένα ελαφρύ, διακριτικό γύρσιμο του σώματός του που υποδηλώνει:
α) πόνο από πέτρες στη χολή.
β) πόνο στη μέση λόγω της κακής ποιότητας στρώματος (απορρίπτουμε αυτό το σενάριο).
γ) υπερβολική μαγκιά.
Θα επιλέξουμε, φυσικά, το τρίτο. Ο Νίκος Ευαγγελάτος είναι ένας μάγκας και ζητούμε συγγνώμη αν η λέξη αυτή σας προκαλεί αηδία ή σας αφήνει ένα ελαφρύ μούδιασμα στο στόμα καθώς την προφέρετε. Δεν την αλιεύσαμε από κάποιο βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου που ανασύραμε σώο από τον υπόνομο. Ο ίδιος χρησιμοποίησε σε πρόσφατη εκπομπή του τη λέξη «μάγκικα» για να τονίσει τη συμπεριφορά ενός ατόμου και έτσι ο παραλληλισμός ήταν αναπόφευκτος. Πρόκειται για έναν τζέντλεμαν που θα τραβήξει την καρέκλα για να κάτσoυμε σε ένα ακριβό εστιατόριο και για έναν μάγκα που ξέρει και ακολουθεί τους κανόνες του δρόμου. Είναι ένας χαμαιλέων, ένας άνθρωπος που γνωρίζει πότε πρέπει μιλήσει και να συμπεριφερθεί κόσμια και πότε όχι.
Όταν μιλάει πραγματοποιείται διαστολή του χρόνου. Ο ρυθμός του είναι αργός, υπερβολικά αργός ώστε να γίνεται κατανοητός σε όλους, μικρούς και μεγάλους, μικροσκοπικούς και πελώριους. Τον ευχαριστούμε για αυτό. Ο τόνος της φωνής του είναι αυξημένος, με αυτό τον τρόπο καλύπτει τις ανάγκες των βαρήκοων ηλικιωμένων που τον παρακολουθούν. Όταν αναγγέλλει μία δυσάρεστη είδηση, όμως, η ένταση της φωνής του εξασθενεί και βυθίζεται σε μία θάλασσα που περιέχει δάκρυα θλίψης αντί για χλωριούχο νάτριο.
Δεν τον ενδιαφέρει μόνο η τηλεθέαση, ασπάζεται τον πόνο της οικογένειας, ειδικά όταν πρόκειται για μια δολοφονία συγγενή α’ βαθμού. Ξαφνικά, η χρωματισμένη και δυνατή του φωνή κυριεύεται από λύπη που αν είχε χρώμα, θα ήταν το γκρι της τσιμεντένιας και μελαγχολικής Αθήνας. Σφίγγει τα χείλη του, αδυνατεί να καταλάβει πώς ένας άνθρωπος μετρημένος και με αρχές, μπορεί να βρεθεί από τη μία στιγμή στην άλλη στον σκοτεινό θάλαμο του εγκλήματος ενώ λίγα δευτερόλεπτα πριν, βρισκόταν πανευτυχής και πράος έξω από την πόρτα του παραδείσου και των αξιών.
Αντικρίζοντας αυτή την εικόνα, μελετώντας έναν θλιμμένο Νίκο Ευαγγελάτο, ακολουθεί από τη μεριά των τηλεθεατών μια εσωτερική ανάφλεξη. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, η σημασία του θα ήταν ίδια με αυτή του Τaj Mahal. Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει. Ο παρουσιαστής στέκεται εκεί, φορώντας το κομψότατο κοστούμι του. Λαμπερός, κολοσσιαίος, ανίκητος, σημαντικός, προκαλώντας θαυμασμό όπως το κτιριακό συγκρότημα της Ινδίας. Ατενίζει το μέλλον με βλέμμα μικρού παιδιού, παρά το λευκό χρώμα που έχει αντικαταστήσει τις άλλοτε κατάμαυρες τρίχες της κεφαλής του.
Το χρώμα του δέρματός του, χειμώνα-καλοκαίρι, με έντονη βροχή ή απερίγραπτη ηλιοφάνεια, με παγετό ή καύσωνα, παραμένει βαθύ μελαχρινό λες και ο θεός Ρα τον σκεπάζει κάθε νύχτα πριν κοιμηθεί. Ένας σύγχρονος Φαραώ της ενημέρωσης. Τα καφέ του μάτια μαγνητικά, η οδοντοστοιχία του λευκό πέπλο που μας αναγκάζει να ψάξουμε στο συρτάρι για τα γυαλιά ηλίου μας. Οι γωνίες του προσώπου του εκπληκτικές, παρόμοιες με του τραπεζιού που χτυπήσαμε το μικρό μας δαχτυλάκι ένα πρωινό της Κυριακής μετά από ακραία κατανάλωση αλκοόλ. Τα φρύδια του; Αν τα εξετάσουμε με ένα μικροσκόπιο θα δούμε ακροβάτες τσίρκου να ισορροπούν πάνω τους με μία ρόδα ποδηλάτου. Εκθαμβωτικός, γοητευτικός και αγέραστος.
Θεωρείται δικαίως στον κόσμο της δημοσιογραφίας ένας ζωντανός θρύλος, οι αλκυονίδες στο βαθύ σκοτάδι της αντικειμενική ενημέρωσης. Σωστός, καίριος, έτοιμος να κάνει τα πάντα για να προσφέρει στους τηλεθεατές αυτό που αποκαλούμε «είδηση». Πριν από μερικές ημέρες κράτησε στα χέρια του μια μινιατούρα Πόρσε για να εξηγήσει με κάθε λεπτομέρεια το ατύχημα του Mad Clip. Περιμέναμε να τσουλήσει την μινιατούρα στο πλατό σαν ένα παιδί που παίζει στο δωμάτιό του με τα αυτοκινητάκια του. Δεν θα το κρύψουμε, μας έκανε να βγάλουμε ήχους όπως «βρουμ, βρουμ» και «γκανγκ, γκααανγκ».
Οι αναπαραστάσεις στη μεγάλη οθόνη πίσω του αξίζουν ιδιαίτερη μνεία. Θυμάστε τότε που, με ένα εκπληκτικό γραφικό, μας έδειξε πώς ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος, γνωστός και ως «πιλότος», στραγγάλισε την Καρολάιν; Θεέ μου, τι εκπομπή, τι κόσμημα, τι μεγάλη στιγμή για την ελληνική τηλεόραση. Ένα έργο τέχνης που θα έκανε την Γέννηση του Αδάμ να αυτοκαταστραφεί και την Ακαδημία να αναρωτηθεί για ποιο λόγo δεν του έχει απονείμει Όσκαρ για την συνολική του προσφορά.
Οι αυτοσχεδιασμοί του θα έπρεπε να διδάσκονται στα ΙΕΚ Δημοσιογραφίας, το ίδιο και οι επιλογές της μουσικής που θα μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν σε κάποια ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Βρίσκεται πάντα στην καρδιά των γεγονότων ή ακριβώς από πίσω τους, εξετάζοντάς τα σχολαστικά. Εδώ ένα απλό παράδειγμα:
Οι διαγωνισμοί του, αχ αυτοί οι διαγωνισμοί του… Μοιράζει τα χρήματα όπως μοιράζει τη σοφία του: με το τσουβάλι, σπρώχνοντας προς το μέρος μας τα χαρτονομίσματα όπως μια μπουλντόζα το περιττό χώμα. Η γενναιοδωρία του ξεχειλίζει όπως ο βόθρος σε κάποια επαρχιακή πολυκατοικία όπου οι ένοικοι αδυνατούν να πληρώσουν τα κοινόχρηστα.
Ο Νίκος Ευαγγελάτος έχει την καλύτερη και πιο πλούσια ενημερωτική εκπομπή, ας το παραδεχτούμε επιτέλους. Κανένα κείμενο δεν μπορεί να την περιγράψει, καμία πρόταση δεν μπορεί να χωρέσει το μέγεθος και τη σημασία της. Η προσπάθειά μας, ευτυχώς, αποδείχθηκε μάταια. Αναγνωρίζουμε ότι είμαστε πολύ μικροί μπροστά του και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με αυτό.