Σεπτέμβριος 2021 και σε πλήρη απουσία έντονου ερωτισμού σε αυτή τη φάση ζωής, αποφάσισα να ξαναδώ το The Notebook. Πού είναι η παγίδα; Από πότε είναι αυτή η εφημερίδα; Από κάποιο χρονοντούλαπο εποχών που γυρίζονταν ρομαντικές ταινίες στις οποίες οι πρωταγωνιστές δεν ήταν φασέοι, αναπολογητικά weird με το ζόρι, ενοχλητικά αυτοσαρκαστικοί και υπερβολικά έξυπνοι για τον κόσμο τούτο. Πρακτικά, το The Notebook γυρίστηκε σε μια εποχή που μοναδική δουλειά των ρομαντικών ταινιών είναι να προσφέρουν ρομαντισμό που δεν ντρέπεται για τα αφόρητα κλισέ του, φασώματα (ναι, μερικοί ακόμα χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη) κάτω από τη βροχή και θυσίες ζωής που αγνοούν τις αμέτρητες δυνατότητες της ζωής. Ναι, μια από αυτές τις άπειρες δυνατότητες, είναι πως αν ο τύπος ή η τύπισσα που σε έφτασε στα όρια της εμμονής, δεν είναι πια μαζί σου, δεν χρειάζεται να φας τη ζωή σου χτίζοντας ένα σπίτι για εκείνον/η, αφού μπορείς απλώς να χαθείς στον κόσμο του Tinder ή να βγεις εκεί έξω να φλερτάρεις σαν old-school τύπος.
Δεν ήταν αυτή η πρώτη φορά που είδα την ταινία. Η -για πολλούς- dead inside αλήθεια μου είναι πως δεν με έκανε ποτέ να κλάψω, να κρυφοκαψουρευτώ τον Νόα, να συγκρινηθώ και να ανεβάσω τα γκομενικά μου στάνταρ στον Θεό. Ωστόσο, σε κάποιες καρδούλες -σινεφίλ και μη- το The Notebook έχει φτιάξει τη δική του, παντοτινή φωλίτσα. Με λίγα λόγια, το τοξικό love story ενός stalker και μιας νεαρής που θέλει να ζήσει την ερωτική της ζωή σε έντονους ρυθμούς, κάθεται ακόμα στο βάθρο των μεγαλύτερων ιστοριών αγάπης, κάνοντας πλάσματα να αναστενάζουν στο άκουσμα του τίτλου της ταινίας.
Στην ερωτική ιστορία της Άλι και του Νόα, ο δεύτερος κυριολεκτικά “τσεκάρει” τη δεύτερη ένα βράδυ και λογικά λέει ένα εσωτερικευμένο “έμπαινα”. Η Άλι, μετά από μια πρώτη χυλόπιτα, καταλήγει να δέχεται την πρότασή του για ραντεβού. Και πώς να μην τη δεχτεί; Ο τύπος κυριολεκτικά την εκβίασε, κρεμασμένος από έναν Μύλο σε Λούνα Παρκ. Μετά από αυτό, κατέληξαν να ζουν ένα summer fling, όλο τοξικότητα, διαφωνίες, ομολογουμένως ακραίες καύλες και τσακωμούς. Παίζει το μόνο σημείο στο οποίο αυτοί οι δυο συμφώνησαν να είναι πως αν η Άλι ήταν πουλί σε κάποια άλλη ζωή, τότε θα ήταν και αυτός πουλί. Σοβαρότατη βάση για μια σχέση. Μπήκαν τα θεμέλια, είναι κάθετο αυτό.
Όπως πολύ καλά θυμάσαι, κάποια στιγμή χώρισαν και η Άλι έκανε σχέση με τον Λον, ενώ ο Νόα από την άλλη θεώρησε απόλυτα φυσιολογικό το να της γράφει ένα γράμμα για κάθε μέρα του χρόνου (Διαβάστηκε) και να χτίζει ένα σπίτι δημιουργώντας ένα έξτρα δωμάτιο για να ζωγραφίζει εκείνη (που ήταν αλλού), μην έχοντας κανένα φίλο, κανένα στόχο, κανένα χόμπι, καμία μοίρα σε κανέναν ήλιο. Εμμονή που χρήζει ψυχιατρικής βοήθειας δηλαδή. Τελικά, ξανασυναντιούνται, ξαναφασώνονται, ξανατσακώνονται, ξαναδιαφωνούν, ο Λον, ο οποίος έχει μάθει πως η Άλι έκανε σεξ με κάποιον και δεν έχει καν υψώσει τόνο φωνής (ο μόναδικός υγιής χαρακτήρας εκεί μέσα) τρώει άκυρο, ενώ ο Νόε και η Άλι μένουν μαζί για πάντα, πεθαίνοντας ο ένας στην αγκαλιά της άλλης, σε ένα γηροκομείο σε βαθιά γεράματα. Τι ήθελες; Να βγάζει νόημα όλο αυτό;
Ένα κομμάτι μέσα μου τάσσεται υπέρ της άποψης πως από τότε που έγινε απαίτηση το βγάζουν νόημα οι ρομαντικές ταινίες, έχουν πάρει πίσω τα πυροτεχνήματα. Στο τέλος της μέρας, δεν τις βλέπουμε για να μας θυμίζουν τα αποτυχημένα ραντεβού και τις άβολες στιγμές μας. Τα βλέπουμε για να τιμήσουμε το υπέροχο προνόμιο σεναριογράφων, σκηνοθετών και απανταχού storytellers, να πουλάνε το άπιαστο. Τα κυνηγητά στο αεροδρόμιο, τα ραντεβού σε ταράτσες με τη Νέα Υόρκη πιάτο, την πλήρη αδιαφορία για το τι θα συμβεί μετά το happy ending. Οι δυο τύποι με τις ισορροπημένες ζωές που ζορίζονται αδικαιολογήτως να τα βρουν, αλλά τα βρίσκουν, μετά η φάση στραβώνει και στο τέλος ισιώνει ως δια μαγείας, είναι οι χαρακτήρες που ζητάμε σε αυτές τις ταινίες, πρακτικά.
Στο The Notebook, δεν παίρνουμε μαγεία. Παίρνουμε μιζέρια, εμμονή, διαταραχές και βαθιά προβληματικά μηνύματα για τις ερωτικές σχέσιες. Καλώς ή κακώς, μέσα από ένα κυνικό πρίσμα, ο Νόε έχτιζε ένα σπίτι για μια γυναίκα που δεν έμαθε ποτέ ουσιαστικά και η Άλι έμεινε με κάποιον ο οποίος την κριτίκαρε συνεχώς, την είχε σχεδόν εκβιάσει για να βγουν το πρώτο τους ραντεβού και έκανε εμμονικά σχέδια για το μέλλον με αυτή, χωρίς καν να περιμένει την έγκρισή της. Ένα μπουκέτο με red flags που λέμε και στο χωριό μου. Εκεί έξω, ειδικοί σε θέματα σχέσεων χτυπιούνται πως το The Notebook είναι το χρονικό μιας τοξικής σχέσης, καταστροφικής για το τι μπορεί να περιμένει μια γυναίκα από τις σχέσεις της, αντλώντας έμπνευση ραϊανογκλοσλικής καψούρας από έναν χαρακτήρα που χτίζει σπίτι για μια πρώην και τις γράφει 365 γράμματα, αδιαφορώντας για τις μηδενικές απαντήσεις που έλαβε.
Το χειρότερο με αυτή την ταινία είναι πως είναι απλώς κακό storytelling. Μια σχέση που δεν χτίζεται ποτέ, έχει τις απαρχές στην σχεδόν επιφανειακή σωματική έλξη των πολύ όμορφων πρωταγωνιστών της, αφήνοντας μια τεράστια απορία πάνω από τα κεφάλια μας: τελικά, γιατί έγιναν όλα αυτά; Γιατί η εμμονή; Οι τσακωμοί; Οι απιστίες, τα πισογυρίσματα, οι οικοδομές; Τι ακριβώς ερωτεύτηκαν ο ένας στον άλλο αυτοί οι δυο; Πώς μετά από τσακωμούς και διαφωνίες για τα πάντα και μια κακόγουστη επιμονή στο “τα ετερόνυμα έλκονται” κατέληξαν μαζί μέχρι τα βαθιά γεράματα; Ποτέ δεν μάθαμε. Ακόμα μια κακή ταινία, θα πεις, γιατί να το κάνουμε τόσο big deal; Γιατί ακόμα τη βλέπω να φιγουράρει σε λίστες με τις καλύτερες ρομαντικές ταινίες όλων των εποχών. Ε, όχι.
