Τα ξημερώματα της Πέμπτης έχασε τη ζωή του ο Πίτερ Αναστασόπουλος, γνωστός στο μουσικό στερέωμα ως Mad Clip. Για να τον απεγκλωβίσει η πυροσβεστική από το αυτοκίνητό του, χρειάστηκε 2 ώρες. Ένας ακόμα νέος, 34 ετών, πέθανε σε τροχαίο δυστύχημα και αυτό είναι το πρώτο και κύριο που κρατάμε πριν περάσουμε στη σημαντικότητά του ως καλλιτέχνη. Αναπόφευκτα, στο άκουσμα της είδησης σφίγγεται το στομάχι σου. Όχι γιατί είναι ο Mad Clip, ένας καλλιτέχνης που θέλοντας και μη έχεις ακούσει σε κάποιο κλαμπ, αλλά γιατί μιλάμε για έναν άνθρωπο που όπως όλοι, αφήνει πίσω του οικογένεια, φίλους και αγαπημένα πρόσωπα. Μήπως, όμως, παίζει το ρόλο του και το πρώτο;
Ας είμαστε ρεαλιστές, η βαρύτητα που θα δοθεί στον θάνατό του είναι μεγαλύτερη από αυτή που θα είχε δοθεί σε ένα παρόμοιο δυστύχημα. Και είναι λογικό, δεν θα αλλάξει μέσα σε μια νύχτα η αντιμετώπιση των μίντια ως προς τον θάνατο οποιουδήποτε καλλιτέχνη με απήχηση στο κοινό. Και ο Mad Clip όχι μόνο έκανε γκελ στο κοινό αλλά είχε είχε φτάσει σε σημείο να δημιουργήσει -κυρίως με τη νέα γενιά- μια σχέση που θα ζήλευαν οι περισσότεροι trappers της χώρας. Πουλούσε, οι νέοι για τους δικούς τους ανεξήγητους(;) λόγους έδιναν καθημερινά το κλικ τους στα τραγούδια του και στήριζαν τη δουλειά του. Εδώ δεν εξετάζουμε την ποιότητα της μουσικής του, άλλωστε αυτό είναι υποκειμενικό, αλλά το πώς κατάφερε σαν καλλιτέχνης να πετύχει όλα όσα ήθελε κάνοντας αυτό που πραγματικά τον γέμιζε.
Ο Mad Clip έκανε μια καλή ζωή, τουλάχιστον αυτό έδειχνε. Έκανε τα όνειρά του πραγματικότητα, όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό. Πέτυχε, έβγαλε χρήματα γράφοντας στίχους και προωθώντας μια συγκεκριμένη στάση ζωής. Όπως ο ίδιος είχε δηλώσει, «έχω βρει τη συνταγή μου στο να κάνω τη δική μου αλητεία εμπορική». Δεν θα διαφωνήσει κανείς με αυτό. Δεν βρέθηκε στην κορυφή της τραπ σκηνής από τη μία στιγμή στην άλλη. Πάλεψε γι’ αυτό. Στις πλάτες του κουβαλούσε τέσσερις δίσκους και hits που έδειξαν το δρόμο για τι πώς να φτάσει κάποιος από τα χαμηλά στην κορυφή. Το Κότερα το έγραψε σε 25 λεπτά και σήμερα μετράει πάνω από 10 εκατομμύρια προβολές στο YouTube. Αναμφίβολα, είχε το magic touch.
Η αλήθεια είναι πως, αν σταματήσουμε τυχαία στο δρόμο άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, το πιθανότερο είναι να μας πουν ότι δεν τον γνωρίζουν ή ότι τους είναι αδιάφορος και αυτό γιατί, μουσικά, δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό. Άραγε, αν η μουσική σου είναι μέτρια ή κακή αλλά η επίδρασή της στο μεγαλύτερο μέρος του κοινού είναι μεγάλη, τότε ποιο θα έπρεπε να είναι το συμπέρασμά μας; Δεν έχει απολύτως καμία σημασία στην προκειμένη περίπτωση. Εφόσον ο Mad Clip είχε με το μέρος του τους νέους, τα άτομα που γεμίζουν με την παρουσία τους τα τετραγωνικά των clubs, είναι αρκετό για να επισημοποιησει την επιτυχία του.
Ο Mad Clip έκανε αυτό που έκανε καλά, εντάσσοντας μάλιστα με έξυπνο τρόπο τον αυτοσαρκασμό και την λεπτή ειρωνεία στα τραγούδια του. Η μεγαλύτερη επιτυχία της σύντομης όπως αποδείχθηκε καριέρας του, όμως, είναι άλλη: κατάφερε να κάνει το κοινό που τον άκουγε ασταμάτητα, να ταυτιστεί μαζί του, χωρίς μάλιστα να τον ενδιαφέρει να γίνει το πρότυπό του. Τι άλλο να ζητήσει ένας καλλιτέχνης εκτός από κότερα και ελικόπτερα;
