Ο Μάκης Παπαδημητρίου είναι ο πιο ολοκληρωμένος ηθοποιός που έχω δει στο θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο. Και στο Netflix. Παίζει με άνεση δραματικούς και κωμικούς ρόλους. Και δεν σε κοροϊδεύει. Δεν καμώνεται τον σπουδαίο. Δεν “φωνάζει” το ταλέντο του και δεν πουλάει την προσωπική του ζωή για να μαζέψει κόσμο στις παραστάσεις του. Τα γεμίζει τα θέατρα με ελάχιστη διαφήμιση στον τύπο. Με τον πατροπαράδοτο τρόπο. Στόμα με στόμα.
Έτσι βρέθηκα κι εγώ χθες στο Θέατρο Βράχων. Κι επιτέλους είδα ένα καστ που παίρνει σοβαρά τη δουλειά του και όχι το σταριλίκι. Είναι σάτιρα, είναι παρωδία, είναι τόσο απελευθερωτική κωμωδία που σε παρασύρει σε ένα σουρεαλιστικό σύμπαν όπου όλα επιτρέπονται. Τρολάρει ο Μποστ τον Ευριπίδη με ένα μη πολιτικά ορθό τρόπο.
Και ο Νικορέστης Χανιωτάκης έχει κάνει την πιο camp παράσταση εκεί έξω. Είναι μιούζικαλ. Είναι stand up. Είναι αυτοσχεδιασμοί. Είναι ωραίο. Χωρίς την αισθητική της Στέγης και του Εθνικού, είναι ωμό. Αλλά τόσο, μα τόσο, απολαυστικό. Δεν αναρωτιέσαι τι είδες στο τέλος της παράστασης και δεν προσποιείσαι ότι το βρήκες “ενδιαφέρον” (όταν δεν ξέρεις λες ότι το βρήκες ενδιαφέρον και τη βγάζεις καθαρή). Πέρασες καλά. Είναι σαν επιθεώρηση αλλά από τις καλές.
Είναι διαχρονικό έργο. Γιατί η ελληνική κοινωνία κουβαλά τις ίδιες παθογένειες χρόνια. Αγιάτρευτες. Προχωράμε. Ο Μάκης είναι η Μήδεια, λίγο σαν να παίρνει ζάναξ από γεννησιμιού της αυτή. Σάικο, βγαλμένη από το American Horror Story. Κι από το Drag Race του RuPaul. Θέλει προσοχή και κέικ. Δεν έσφαξε τα παιδιά της επειδή είναι μια κακούργα γυναίκα που δεν της έδινε σημασία ο Ιάσωνας. Είναι μια γυναίκα που σφάζει τα παιδιά της επειδή παράτησαν το σχολείο, είχαν δεσμούς με καλόγριες και ιερωμένους και αλήτευαν.
Αλλά το ζητούμενο δεν είναι η υπόθεση. Είναι ο τρόπος που παρουσιάζονται στη σκηνή. Καυτηριάζουν τους ηθοποιούς που παίζουν Οιδίποδα στην Επίδαυρο και πιστεύουν ότι τους αξίζει Όσκαρ, μιλούν για την υπόθεση Λιγνάδη, τα εμβόλια, την Μενδώνη, τις γυναικοκτονίες και μας δείχνουν ότι η ελληνική κοινωνία δεν είναι τελικά τόσο υπέροχη.
Είναι τόσο σπιντάτη παράσταση που δεν αφήνει το θεατή να βαρεθεί. Και θα ήταν το καλύτερο επεισόδιο SNL αν φτάναμε ποτέ στο επίπεδο να έχουμε την τηλεόραση που μας αξίζει και όχι ριάλιτι και σίριαλ για θείτσες.
Είναι καλοδουλεμένη παράσταση. Με ζωντανή μουσική. Κι ένα υστερικά αστείο πρωταγωνιστή. Είναι ντιπ τρελή η Μήδεια. Είναι μια καρικατούρα που χάρη στο Μάκη Παπαδημητρίου αποκτά ταυτότητα και την συμπαθείς. Ο σκηνοθέτης της παράστασης είναι τρολ και η τροφός a.k.a Γεράσιμος Σκαφιδάς είναι αποκάλυψη. Μαρία Διακοπαναγιώτου, Άννα Φιλιππάκη και Άννα Κλάδη είναι το τέλειο power girl band για κάθε παράσταση.
Για το κείμενο δεν μπορείς να πεις πολλά. Είναι αριστουργηματικό. Ο Παπαδημητρίου το απογειώνει. Και ο θίασος αυτός παίζει με φυσικότητα. Αβίαστα. Η παράσταση κλείνει το μάτι στην ιστορία του θεάτρου με τα μπουλούκια. Ίσως για αυτό ο ήχος από τα μικρόφωνα χανόταν. Αξίζει χειροκρότημα στον Γιάννη Δρακόπουλο. Τον αγαπώ. Είναι αξεπέραστος. Ο “πληκτράς” Γιάννης Μαθές είναι ο πιο κουλ τύπος της παράστασης.
Αν ψάχνετε μια ποπ παράσταση σας την προτείνω. Έχει κέφι και μπρίο. Απαιτήθηκε χρόνος προετοιμασίας για να φαίνεται τόσο αβίαστη. Θα περάσετε καλά.
Info: 1-17 Σεπτεμβρίου σε περιοδεία, εισιτήρια εδώ.
