Ό,τι γραφτεί παρακάτω, ΔΕΝ ισχύει για τα γκομενικά μας. Τα γκομενικά μας ας “κυλάνε” και ας είναι και με τηλέφωνα, και με γράμματα και με σήματα Μορς άμα λάχει.
Δεν είναι δύσκολο το να ενοχληθείς από έναν παντελώς άγνωστο άνθρωπο. Το κορνάρισμα στο φανάρι που ίσα που πρόλαβε να γίνει πράσινο, το έντονο, αγενές νεύμα σε έναν σερβιτόρο, το κινητό που χτυπάει για ώρα ενώ ο αποδέκτης της κλήσης διαβάζει την αναγνώριση σαν να τη συλλαβίζει, με την οθόνη του κινητού κολλημένη στη μύτη του. Το κινητό ακόμα χτυπάει και εκείνος το κοιτάζει ατάραχος. Σε αυτό το τελευταίο, να μείνουμε λίγο, μιας και δεν έχουμε τον χρόνο και ίσως τη διάθεση να συζητήσουμε τις αξιώσεις που έχει κανείς από τον οδηγό του μπροστινού αυτοκινήτου να διαισθανθεί πως στο επόμενο κιόλας δευτερόλεπτο το φανάρι θα πρασινίσει και να έχει ήδη βάλει πρώτη και το πόδι στο γκάζι. Ένα κινητό που χτυπάει είναι ένα ηχητικό δράμα και το μακάριο χαμόγελο του τύπου που το αφήνει να χτυπάει στο διπλανό τραπέζι είναι κάτι που δεν θα καταλάβουμε ποτέ. Ναι, ο ήχος κλήσης είναι μια τραγωδία. Ακόμα και αν δεν πρόκειται για το δικό σου κινητό. Πόσο μάλλον αν πρόκειται.
Οι Millennials κατηγορούμαστε για πολλά πράγματα. Είμαστε η γενιά που ανέδειξε τη γρήγορη μόδα. Δεν πήγε καλά αυτό. Είμαστε οι τύποι που παραγγέλνουμε delivery συχνότερα από ό,τι μαγειρεύουμε. Τα παιδιά που έκαναν binge watching πριν αρχίσουν να μιλάνε όλοι για αυτό σαν να είναι κάτι που «οκ, μπορεί να συμβεί» και να είναι και υγιές. Βέβαια, είμαστε και η γενιά που θα μείνει γνωστή για τα memes που μιλούν για το «πόσο θέλει να πεθάνει», το «όλα είναι μάταια», αλλά και για κάτι ακόμα: την έντονη αποστροφή προς τα τηλεφωνήματα. Αναρωτηθήκαμε ή δεν αναρωτηθήκαμε πρώτοι για ποιο λόγο μπορεί κάποιος να μετατρέπει σε ολόκληρο τηλεφώνημα ένα απλό μήνυμα; Φυσικά και το κάναμε και χαρακτηριστήκαμε αντικοινωνικοί πριν έρθει η Gen-Z να καθιερώσει το αθόρυβο σαν έναν υγιές τρόπο να ζεις με ένα smartphone στη ζωή σου.
Μακριά από εμάς το στρες, αλλά δεν γίνεται να το γλιτώσουμε όσο ακούμε κινητά να χτυπούν γύρω μας. Δε μπορώ να αντιληφθώ για ποιο λόγο υπάρχουν τόσες επιλογές σε ήχους κλήσεις, στις εργοστασιακές ρυθμίσεις του κινητού, όταν πρόκειται για μια λειτουργία τόσο αγχωτική. Θα μου πεις, έχει να κάνει με το ποιος σε καλεί, αλλά έχεις νιώσει αυτή την ταχυπαλμία του να ακούς το κινητό σου να χτυπάει από το πουθενά; Στα πρώτα μας κινητά (ευλογημένα NOKIA) οι κλήσεις έρχονταν με πολύ συγκεκριμένους στόχους: να δώσουν στους γονείς μας την πολυπόθητη πληροφορία του πού είμαστε και σε συμμαθητές μας αν ζούμε και γιατί δεν πήγαμε στο σχολείο καμία μέρα, από εκείνες που προσποιούμασταν κοιλιές να πονάνε, μπας και κερδίσουμε λίγο ύπνο παραπάνω. Μεταξύ μας, ο μόνος λόγος που είχαμε κινητά τότε ήταν γιατί το θεωρούσαμε cool και για να παίζουμε φιδάκι.
Όσο μεγαλώνεις, δεν γίνεται να μην αποστρέφεσαι τον ήχο κλήσης. Χτυπάει το κινητό σου και αναρωτιέσαι με μασημένα λόγια «ποιος να είναι τώρα;» Και ποιος θες να είναι στην τελική; Η μάνα σου για να σε ρωτήσει πόσα μαθήματα χρωστάς, ο πατέρας σου για μάθει αν έφαγες τα γεμιστά και αν τα άφησες να ξεπαγώσουν πριν τα πετάξεις στον φούρνο μικροκυμάτων, κάποια εταιρία κινητής τηλεφωνίας για μια προσφορά που (δεν) θα μπορείς να αρνηθείς και κάποιος που έχει λάθος αριθμό. Αν έχεις μπει στην παγίδα της ενηλικίωσης, τότε ίσως είναι ο manager σου ή κάποιος συνεργάτης σου. Σε ώρα που δεν δουλεύεις ή όταν είσαι σε άδεια. Και συνήθως, για να συμβαίνει αυτό, κάτι έχει πάει στραβά και εσύ πρέπει ντε και καλά να το μάθεις.
Στιγμή αλήθειας. Την τελευταία φορά που άκουσα το κινητό μου να χτυπάει, είχα μείνει να κοιτάζω την οθόνη για αρκετή ώρα. Μέχρι να παραιτηθεί από την κλήση αυτός που με καλούσε. Μια ώρα μετά του έστειλα μήνυμα πως «μόλις είδα την κλήση σου. Ήθελες κάτι;» και προσευχόμουν να μου κάνει τη χάρη και απλώς να απαντήσει στο SMS. Κυρίως ήθελα να μην ήθελε κάτι σοβαρό. Με την πρώτη νότα ενός ήχου κλήσης το μυαλό μου κάνει μια γρήγορη παράκαμψη προς τον τρόμο. Δεν έχω ακόμα αντιληφθεί για ποιους λόγους συμβαίνει αυτό. Ίσως γιατί τα μισά τηλεφωνήματα που έχουμε δεχτεί στην ως τώρα ζωή μας είναι από αγχωτικά και πικροχάμπαρα μέχρι παντελώς αχρείαστα. Όταν το κινητό είναι αθόρυβο ή έστω στη δόνηση, το «νέο» ότι κάποιος προσπαθεί να σε βρει αυτή τη στιγμή δεν είναι στολισμένο με το “soundtrack” του ήχου παλιού τηλεφώνου. Ο τρόμος, η διακοπή, η με το έτσι θέλω διεκδίκηση του χρόνου σου δεν γίνεται με θόρυβο και τυμπανοκρουσίες. Έχεις τον χρόνο σου να αποφασίσεις: θα το σηκώσω ή θα κάνω πως δεν το είδα;
Ψυχολόγοι εξήγησαν σε ένα κείμενο του The Cut πως το να “μισεί” κανείς τα τηλεφωνήματα και να τα “πουλάει” για ένα απλό μήνυμα, δεν σημαίνει αυτόματα πως είναι κοινωνικά αγχώδης. Ανάμεσα στις εξηγήσεις που οι ειδικοί έδωσαν για αυτή τη “φοβία” του τηλεφώνου είναι η έλλειψη οπτικής επαφής με τον συνομιλητή. Για να είμαστε ειλικρινείς, το να μιλάς στο τηλέφωνο με κάποιον είναι μια τυφλή επικοινωνία. Δεν ξέρεις τι σκέφτεται ο άλλος, δε μπορείς να δεις τη γλώσσα του σώματός του, αν χαμογελάει, αν είναι αγχωμένος. Το μήνυμα είναι απρόσωπο ούτως ή άλλως και τα ιμότζι τουλάχιστον μπορούν να μαρτυρήσουν τη διάθεσή του.
Μέσα σε όλα όσα χωρίζουν τις γενιές, τα τηλεφωνήματα σαν concept, βρίσκουν τη θέση τους στη λίστα. Μαζί με αυτά και οι ήχοι κλήσεων και ειδοποιήσεων. Όσο οι παλιότερες γενιές ακόμα δεν έχουν μάθει πώς μπαίνει ένα κινητό στο αθόρυβο, Millennials και Gen-Z έχουν παντρευτεί τη δόνηση. Σύμφωνα με έρευνα της Sensor Tower, τα downloads ήχων κλήσεων έχουν μειωθεί κατά πολύ στη Μεγάλη Βρετανία μεταξύ 2016 και 2020. Ναι, τα ringtones φλερτάρουν με το να γίνουν παρελθόν. Ακούμε τη φωνή ενός Boomer να αναρωτιέται πώς θα βλέπουμε ότι κάποιος μας καλεί, αν το κινητό μας είναι στο αθόρυβο. Δεν μπορούμε να μην το δούμε, boomer. Είναι μπροστά μας όλη την ώρα. Το θέμα είναι άλλο: δεν θέλουμε να μας πάρει κάποιος τηλέφωνο. Αλήθεια. Δεν έχει να κάνει με εσένα. Έχει να κάνει με εμάς. Εσύ τα έκανες όλα σωστά, εμείς έχουμε το πρόβλημα. Η διάθεσή σου για τσατάρισμα ήταν υπερβολικά καλή για εμάς. Ελπίζουμε να βρεις αυτό που σου αξίζει. Κάποιον που να εκτιμάει τα τηλεφωνήματά σου, που θα μπορούσαν να είναι απλώς μηνύματα.
