Δεν είναι κωμωδία. Είναι σχεδόν δράμα. Είναι σίγουρα καλογραμμένο. Με πικρό, μαύρο χιούμορ. Είναι μια κοινωνική σάτιρα. Αλλά, κάτι λείπει. Είναι μια εξάωρη σαπουνόπερα σε ένα θέρετρο για ζάμπλουτους στη Χαβάη. Με την σφραγίδα του HBO. Αλλά, κάτι λείπει.
Από την πρώτη σκηνή αντιλαμβάνεσαι ότι κάποιος πεθαίνει. Και όσο παρακολουθείς τις ονειρεμένες διακοπές στον επίγειο παράδεισο σκέφτεσαι ποιο είναι το θύμα και ποιος ο δολοφόνος. Αλλά δεν είναι whodunit. Είναι παγιδευμένοι άνθρωποι στα υπαρξιακά τους. Έχουν θέματα και τους σκάνε στις διακοπές. Κι αυτό είναι απολαυστικό να το παρακολουθείς… ή όχι και τόσο.
Δεν ξέρω τι έχουν πάθει φέτος τα μεγάλα δίκτυα και μας βάζουν σε ένα αφήγημα της κλειδαρότρυπας να παρακολουθούμε πώς ζούνε οι πλούσιοι που πάντα είναι προβληματικές περσόνες. Βαρέθηκα αυτά τα κλισέ για τις μάζες. Εφόσον έχεις τα χρήματα να γυρίσεις μια σειρά στην Χαβάη, τότε βρες μου μια πλοκή που δεν θα μοιάζει με ένα ευπώλητο που παίρνω για να περάσει ο χρόνος μου ευχάριστα στην ξαπλώστρα ενώ μαυρίζω και μετά το ποστάρισμα με το ανάλογο # στo Instagram θα ξεχάσω την υπόθεσή του (more or less).
Για τρεις ατάκες καλογραμμένες δεν έπρεπε να περάσω έξι ώρες βλέποντας δυο προβληματικά 20χρονα να κατεβάζουν ναρκωτικά για να αποκτήσει νόημα η καθημερινότητά τους. Κι αν η ζωή των ζάμπλουτων στις διακοπές είναι τα κοκτέιλ μέσα στην πισίνα βάζω και πλάνα από Mykonos TV να καώ εντελώς.
Ο θεατής, λοιπόν, με την επίγνωση ότι ο θάνατος παραμονεύει, βλέπει σε κάθε επεισόδιο μια ημέρα διακοπών στο θέρετρο White Lotus. Υπάρχουν το ζευγάρι εκείνο που δεν θα έκανες ποτέ παρέα σε διακοπές γιατί τους βαριέσαι, είναι και στο μήνα του μέλιτος, εκείνη η Rachel (Alexandra Daddario), είναι μάλλον μια μέτρια δημοσιογράφος και ο Shane (Jake Lacy), ο waspy σύζυγός της, σαν να βλέπεις πλούσιο λομπίστα του Τραμπ, του οποίου ο μήνας του μέλιτος γίνεται γρήγορα μια -πιο βαρετή από την κοινή ζωή τους- κουβέντα για το πώς θα λειτουργήσει η δυναμική μεταξύ τους. Κλισέ κι εδώ. Γιατί όταν παντρεύεσαι τα λεφτά δεν περιμένεις να μένετε σε δυάρι στα Εξάρχεια και να ζείτε γράφοντας δικαιωματικά κείμενα για τους πρόσφυγες. Πέστε να με φάτε.
Η πιο άβολη οικογένεια του κόσμου είναι κομμάτι του καστ. Μάνα η φιλόδοξη CFO (οικονομική διευθύντρια) Nicole Mossbacher (Connie Britton) και πατέρας, ο νευρωτικός, λιγότερο επιτυχημένος επαγγελματικά, μάλλον ευνουχισμένος Mark (Steve Zahn). Έχουν μια επιφανειακή, υπερ-αφυπνισμένη κόρη Ολίβια (Σίντνεϊ Σουίνι/ υπέροχη) και την κολλητή φίλη της- που έχει να βιώσει συναίσθημα από ποτέ (Μπρίτανι Ο’ Γκρέιντι), αυτές κάνουν κάτι σαν bullying στον μικρότερο αδελφό της οικογένειας (Φρεντ Χέτσινγκερ), που είναι εμμονικός με τις τσόντες και την 24/7 συνδεσιμότητα στο Internet. Κυρίως για τις τσόντες.
Τέλος, υπάρχει η εύθραυστη, μοναχική Τάνια (Τζένιφερ Κούλιτζ), μόνη σε ένα ταξίδι για να σκορπίσει τις στάχτες της μητέρας της, που απαιτεί από την μασέρ του White Lotus να γίνει η συντροφιά της (Νατάσα Ρόθγουελ). Εκείνη είναι λευκή πλούσια και η μασέρ μαύρη φτωχή. Αχ, αγαπημένα τηλεοπτικά στερεότυπα. BORING.
Ο θεατής, λοιπόν, συνεχίσει να παρακολουθεί με την επίγνωση ότι ο θάνατος παραμονεύει και ότι η κραυγαλέα ταξική ανισότητα μεταξύ εκείνων που εργάζονται σε ένα πολυτελές θέρετρο και εκείνων που μπορούν να αντέξουν οικονομικά να μείνουν δημιουργεί μια ένταση. ΣΩΠΑ. Έπρεπε να το δούμε για να το καταλάβουμε. Δεν το βιώνουμε στην καθημερινή μας ζωή ρε HBO.
Αλλά, σου λέει η σειρά ότι στις διακοπές οι πλούσιοι κάνουν σαν κακομαθημένα μοναχοπαίδια που θέλουν την προσοχή σου. ΤΣΟΥ ΤΣΟΥ ΤΣΟΥ. Όλοι μας έτσι κάνουμε. Απαιτούμε να περάσουμε για μια εβδομάδα, δέκα μέρες, δυο εβδομάδες, ένα σκ σαν βασιλιάδες και να μην έχουμε ενοχές επειδή έχουμε αυτές τις απαιτήσεις. Ονομάζεται η όλη φάση “τουριστική βιομηχανία”. Τούτου λεχθέντος, ψυχολογική και συναισθηματική υποστήριξη δεν ξέρω αν ζητάτε από αγνώστους στις διακοπές σας. Μπορεί. Στη σειρά πάντως συμβαίνει κατά κόρον.
Το πιο γελοίο -επειδή πραγματικά συζητιέται στις τάξεις των εξωφύλλων του Forbes -είναι η πεποίθηση της προνομιούχας λευκής διευθύντριας που ζει να κάνει zoom meetings ότι ο λευκός άνδρας γιος της είναι η νέα μειονότητα που απειλείται στην Αμερική.
Οι κριτικοί το λατρεύουν και αποθεώνουν το δημιουργό του Mike White επειδή μετατρέπει ένα πολυτελές ξενοδοχείο της Χαβάης σε μικρόκοσμο της Αμερικής. Αλλά και οι κριτικοί – οι Αμερικάνοι- ζουν στο μικρόκοσμό τους και αγαπούν τα στερεότυπα.Κι επειδή μιλάει για αυτά τα θέματα που πουλάνε πρέπει να πεις ότι σου αρέσει ως σειρά. Ενώ ξέρωγω για τον κεντρικό χαρακτήρα μαθαίνουμε μόνο ότι είναι γκέι και ναρκωμανής. Και πρέπει αυτό να το αποδεχτούμε. ΟΚ.
Θα κρατήσω σίγουρα την ερμηνεία Murray Bartlett από αυτή τη σειρά. Και ότι η τηλεόραση, μετά το Black Lives Matter, βάζει στον πρωταγωνιστικό ρόλο τη λέξη προνόμιο. Οι επισκέπτες μπορεί να μην ξέρουν τι θέλουν, αλλά το να ανησυχούν για το τι θέλουν είναι ήδη ένα ακραίο προνόμιο. Το φινάλε έχει πλάκα. Αλλά θα ήταν κρίμα να σας αποκαλύψω το λόγο. Αλλά, όπως είπαμε, είναι μια σειρά για την πάλη των τάξεων. Αυτές οι σειρές δεν στήνονται για να σχολιάσουν τη φυλή ή την τάξη τόσο πολύ όσο να αναγνωρίσουν ότι, σε αυτούς τους ανθρώπους, αυτά τα πράγματα δεν έχουν σημασία.
Θα ακολουθήσει και δεύτερη σεζόν. Με άλλο καστ. Πιθανότατα καλύτερη. Αλλά με την ίδια πλοκή που είναι, σε μια πρόταση, η εξής: όλες οι σχέσεις στη ζωή της είναι συναλλακτικές, κάποιοι χρησιμοποιούν τα χρήματά τους για να ελέγχουν κάποιους άλλους. ΣΩΠΑ. Κι ότι κάποιοι θα κάνουν τα χειρότερα εγκλήματα χωρίς καμία συνέπεια. Οι πλούσιοι και προνομιούχοι.
