Μάννα εξ ουρανού σε ένα άνυδρο καλοκαίρι για το Netflix η φεμινιστική τηλεοπτική σειρά που “γλεντάει” την κουλτούρα της αφύπνισης με χειρουργική ακρίβεια. Woke μιλένιαλς σας πήραμε χαμπάρι.

Την Σάντρα, άνθρωποι που ψάχνουν την επόμενη καλύτερη σειρά σαν να αναζητούν το ιερό δισκοπότηρο, την απολαύσαμε (ίσως τότε την προσέξαμε) στο Killing Eve. Κι έκτοτε δεν απογοητεύει. Στην πρώτη σεζόν έξι επεισοδίων της Αμάντα Πιτ (για πολλούς λόγους ίνδαλμα) και της Τζούλια Γάιμαν η επιλογή του casting είναι αριστουργηματική. Τζέι Ντουπλάς καλύτερος από τον αδελφό του, επιτέλους (κι αυτόν τον είχαμε βάλει στη watch list με το Transparent).

Θα τα κάνω ταληράκια: Λοιπόν, η Σάντρα Ο είναι η πρώτη Ασιάτισσα γυναίκα πρόεδρος ενός τμήματος Αγγλικής Φιλολογίας που πνέει τα λοίσθια μιας και οι κορυφαίοι κι αλαζόνες καθηγητές θα θέλουν σύντομα κάποιον να τους αλλάζει την πάπια. Τζέι Ντουπλάς σε νευρικό κλονισμό ανείπωτο μετά το θάνατο της γυναίκας του αποφασίζει να πνίξει τον πόνο του σε αλκοόλ και χιούμορ. Δεν πήγε καλά ο χαιρετισμός στους Ναζί στην προσπάθεια του να εξηγήσει τον φασισμό σε φοιτητές που τουιτάρουν Κίρκεγκωρ για μπας και κάτσει κάνα τυχερό.

Η δε Πρόεδρος Τζι- Γιούν έχει και την προσωπική της ζωή να διαχειριστεί. Τρώει ακύρωση από την υιοθετημένη κόρη της (που δεν είναι Κορεάτισσα κι αυτό δεν περνά απαρατήρητο από την Κορεάτικη κοινότητα που ζει ο πατέρας της), ο χήρος ηλικιωμένος πατέρας της την πιέζει να βρει ένα καλό παιδί και δεν μιλάει ποτέ αγγλικά και εκείνη είναι ερωτευμένη ανέκαθεν με το ναυάγιο που λέγεται Μπιλ. Με άλλα λόγια, η σειρά αυτή μιλάει με αστεία ειλικρίνεια για την πολυπλοκότητά του να είσαι ενήλικας. Ζεις καθημερινά παλεύοντας να μην αφήσεις τον εκνευρισμό σου να σε κάνει να βάλεις τα κλάματα. Αν καταφέρεις να βγάλεις την ημέρα γελώντας, είναι μια καλή ημέρα.

Κι επιτέλους απευθύνεται στην γενιά της πολιτικής ορθότητας λέγοντας τους ότι το παρατράβηξαν. Είναι μια σειρά που έχει τα πάντα: τη ζωή στο γραφείο με τους ανταγωνισμούς στα τοτέμ που πιστεύουν ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους ενώ ήδη τους έχουν προσπεράσει, τη νέα μαύρη γυναίκα που πραγματικά ξεχωρίζει επαγγελματικά αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να της το αναγνωρίσει. Είναι όλοι σε μια μάχη μεταξύ τους και με την χώρα τους. Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε έξι μισάωρα επεισόδια οπότε δεν σε κουράζουν. Θέλεις κι άλλο.

Ρατσισμός, σεξισμός, η κουλτούρα της ακύρωσης, καρεκλοκενταυρισμός, ο αγώνας για την εξουσία σε μια σειρά που δεν αισθάνεσαι ότι έχει διδακτικό χαρακτήρα. Αλλά έχει χιούμορ. Και θλίψη. Αισθητή αλλά χωρίς να γίνεται αφόρητη.

Η χημεία των δυο πρωταγωνιστών είναι η μεγαλύτερη επιτυχία μιας τηλεοπτικής σειράς. Αν δουλέψει αυτό και έχεις ένα καλό σενάριο, τελείωσες, θα σηκώσεις Χρυσή Σφαίρα.

Από τις πιο αστείες στα όρια των ουρλιαχτών στιγμές είναι το guest του Ντέιβιντ Ντουκόβνι. Παίζει τον εαυτό του καλύτερα από ότι έπαιζε τον Μόντλερ. Δεν είναι εύκολο για το Netflix να φτιάξει πλέον μια σειρά που να μην σε κάνει να μετανιώνεις που πληρώνεις συνδρομή. Ευτυχώς, που υπάρχουν μικρές στιγμές αναλαμπών που κάνει τη δουλειά του. Γιατί αν είναι να πηγαίνω στον πιο γνωστό σεφ της Αθήνας και να τρώω κατεψυγμένες γαρίδες, ας φάω και σουβλάκια στην τελική. Καλύτερα θα περάσω.

Αξίζει παρατεταμένο χειροκρότημα στην 78χρονη Χόλαντ Τέιλορ. Είναι ό,τι καλύτερο συνέβη ποτέ στο σύμπαν της Σάρα Πόλσον και στο δικό μας τηλεοπτικό σύμπαν.

Ξέρετε γιατί πρέπει να την δείτε αυτή τη σειρά; Γιατί λειτουργεί καθησυχαστικά χωρίς να σε κοροϊδεύει ότι όλα θα πάνε καλά. Είναι δηλαδή, ανθρώπινη.