Πράγματα που κάναμε στις συναυλίες του Θανάση και μας έχουν λείψει

Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όσους θέλουν να πάνε σε μία συναυλία και να τραγουδήσουν, να γελάσουν, να νιώσουν, να κλάψουν και να γίνουν ένα με τους γύρω τους. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πια, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που έχουμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια.

Επίσης, με αυτό το κείμενο, ακόμα και αν δεν είστε φανατικοί του Θανάση -λίγο δύσκολο αυτό- θα ταυτιστείτε γιατί πολύ απλά, σχεδόν όλες τα παρακάτω κινήσεις πραγματοποιούνται αυτοματοποιημένα σε όλες τις συναυλίες. Αλλά, πώς να το πούμε; Οι συναυλίες του Θανάση είναι αλλιώς, είναι το καλοκαίρι το ίδιο αν αυτό είχε μορφή. Κάθε νότα, κάθε λέξη, αποκτά άλλη βαρύτητα όταν αυτή την έχει σκαρφιστεί ο αγαπημένος μας μουσικοσυνθέτης.

Μας έχει λείψει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και δεν το κρύβουμε. Μας έχει λείψει ένα φυσιολογικό, ελεύθερο καλοκαίρι σαν αυτά που πίναμε και τραγουδούσαμε στους συναυλιακούς χώρους την ώρα που ακουγόταν από τα ηχεία η εναρκτήρια μελωδία της Ανδρομέδας. Θα βρεθούμε και πάλι όμως, αυτό είναι σίγουρο. Θα βρεθούμε και πάλι όλοι μαζί, σαν μια γροθιά για να ανατριχιάσουμε σε κάποια στιγμιαία σοφία του Θανάση επί σκηνής. Μέχρι τότε, θα έχουμε τις αναμνήσεις να μας κρατούν συντροφιά και να μας γυρίζουν πίσω στα όμορφα.

Πίνουμε μπίρα/τσίπουρο/κρασί λες και είναι νεράκι. Με μέτρο, παιδιά.

Χορεύουμε με την παρέα μας. Πόσο μας έχει λείψει κάτι τόσο απλό;

Πετάμε νερό στους υπόλοιπους. Όχι για να τους δροσίσουμε, απλώς γιατί δεν ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε.

Αγκαλιάζουμε άγνωστα για εμάς άτομα γιατί ο Θανάσης και στίχοι του έχουν αυτή την ικανότητα.