Η Emma Elizabeth Tillman είναι συγγραφέας, σκηνοθέτιδα και φωτογράφος. Σύμφωνα με τον σύζυγό της, γεννήθηκε με ψυχή σαν ντίσκο μπάλα. Η Emma βγάζει συχνά πορτραίτα του εαυτού της, εξευρευνώντας με αυτό τον τρόπο την καθημερινή ζωή και την καλά κρυμμένη μαγεία των βαρετών -κατά τα άλλα- στιγμών, τις οποίες θεωρούμε δεδομένες. Συγκεντρώνοντας αυτά τα πορτραίτα, δημιούργησε το βιβλίο Masterpiece: Self Portraits, επιτρέποντας τις κλεφτές ματιές στις πιο ιδιωτικές στιγμές της.
Τα self-portraits της τραβήχτηκαν μεταξύ 2005 και 2018, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Σε αυτά εξυμνούνται μικρές καθημερινές χαρές, μέσα από τις οποίες γίνεται σαφής η μπερδεμένη φύση της ζωής της ίδιας. Μια τζούρα από το τζιγάρο της, μια γυμνή στιγμή μπροστά στον καθρέπτη, μια στιγμή απελπισίας. Όλα σε κοινή θέα.
“Τράβηξα self-portraits γιατί ήθελα να αποκτήσω μια σχέση με τον εαυτό μου μέσω της φωτογραφίας”, αναφέρει η Tillman σε συνέντευξή της στο AnOther. “Επειδή η φύση του μέσου, αυτή η σχέση αναβλήθηκε και διαβρώθηκε, αλλά ήταν εκεί. Μπορούσα πάντα να τραβήξω φωτογραφίες του εαυτού μου. Τώρα έχω μια διαφορετική σχέση με τον εαυτό μου, κάτι πιο άμεσο, αλλά μου αρέσει να κοιτάζω τα πορτραίτα μου γιατί είναι ένα τεχνούργημα”.
Αντλώντας έμπνευση από τους Carl Jung, Graciela Iturbide, Yoko Ono, Alejandro Jodorowsky και Cy Twombly, η φωτογράφος με έναν τρόπο απελευθερώνει τον εαυτό της από τις αμφιβολίες, τη ντροπή, καταφέρνοντας να νιώσει αγνή αγάπη για τον εαυτό της, όπως φαίνεται στον φακό. Φαίνεται πως άντλησε όλα όσα ήθελε από αυτό το concept, μιας και το Masterpiece σηματοδοτεί το τέλος του. Το τέλος ενός ταξιδιού ανακάλυψης του εαυτού της, με στόχο μετά από αυτό, να ανακαλύψει τον κόσμο. Απλώς και με την ίδια να βρίσκεται συνειδητά μέσα σε αυτόν.
“Ήθελα να συγκεντρώσω όλες αυτές τις φωτογραφίες και να προχωρήσω σε άλλα concepts και άλλες ιδέες. Ίσως να λέω αντίο στη νεαρή γυναίκα που ήμουν και να προχωράω σε άλλη φάση ζωής. Δεν έχω τις ίδιες ανησυχίες. Η ζωή έχει αλλάξει”, λέει η Tillman.
Ίσως ο τρόπος να ξεπεράσουμε όλες μας τις αμφιβολίες, τα άγχη και τις ενοχές για την ίδια μας την ύπαρξη, να κρύβεται σε όλες εκείνες τις φωτογραφίες του εαυτού μας, που φοβόμαστε μήπως κανείς δει, χαζεύοντας το camera roll μας. Ίσως.
