Πόσο λάθος μπορεί να πάει μια ταινία που στην πρώτη της σκηνή ο σταρ του Tenet, Τζον Ντέιβιντ Ουάσινγκτον, ξυπνά στην αγκαλιά της αγαπημένης του, Αλίσια Βικάντερ; Πολύ.
Την Βικάντερ θα την δεις να τρώει μια σπανακόπιτα και να κάνει το πτώμα. Τον γιο του Ντένζελ Ουάσινγκτον όμως θα τον δεις να τρέχει αιμόφυρτος σε όλη την Αθήνα για 1 ώρα και 50 λεπτά. Και θα αναρωτιέσαι γιατί δέχτηκε αυτό το ρόλο. Αυτοί οι δύο δεν έχουν απολύτως καμία χημεία στην οθόνη. Λες και γνωρίστηκαν από το Tinder και βρέθηκαν ξαφνικά να τρώνε πίτες στο Μέτσοβο.
Αν δεν ήξερες ότι το “Μπέκετ” ήταν θρίλερ, θα θεωρούσες ότι ήταν μια μούφα κομεντί για δύο ανθρώπους με κοινότοπα ενδιαφέροντα, υπαρξιακές συζητήσεις για dummies και μηδενική έλξη. Βαριούνται. Καλά, τα μισά ζευγάρια που βλέπεις έξω έτσι είναι. Προχωράμε.
Στο παρανοϊκό θρίλερ του Φερντινάντο Τσίτο Φιλομαρίνο πρωταγωνιστεί o Τζον Ντέιβιντ Ουάσινγκτον ως τουρίστας που οι ελληνικές διακοπές του μετατρέπονται σε ανθρωποκυνηγητό. Παρά το γεγονός ότι γυρίστηκε κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού πριν από τον COVID είναι μια υπενθύμιση ότι οι διακοπές είναι στην πραγματικότητα ένας απόλυτος εφιάλτης που ίσως σας σκοτώσει. Είναι ένας εφιάλτης. Η ταινία. Γιατί έχω βιντεάκια από τις διακοπές μου με καλύτερο σενάριο από αυτή την ταινία του Netflix.
Υπόθεση:
Οι τουρίστες που ονομάζονται Μπέκετ και Έιπριλ αποφασίζουν να παρεκκλίνουν από το δρομολόγιό τους και να εγκαταλείψουν την Αθήνα για την ύπαιθρο (κάπου στο Μέτσοβο) όταν η ελληνική πρωτεύουσα κλονίζεται από διαμαρτυρίες/ πορείες/αναταραχές για τον τελευταίο γύρο μέτρων λιτότητας της κυβέρνησης. “Δεν πρέπει να είμαστε εδώ”, λέει η April χωρίς προφανή λόγο ανάμεσα σε κάτι αρχαία. “Θέλω να πω, κανείς δεν ξέρει πού είμαστε, και είμαστε μόνο οι δυο μας. Φιγούρες σε ένα τοπίο.”
Τα στοιχεία του θρίλερ ξεκινούν όταν ο Μπέκετ κοιμάται στο τιμόνι και φεύγει από το δρόμο, σκοτώνοντας την Έιπριλ και τραυματίζοντας τον εαυτό του κατά τη διαδικασία.
Ο Μπέκετ κοιμάται στο τιμόνι και το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητό τους πετά μέσα από τους τσιμεντένιους τοίχους ενός σπιτιού δίπλα στο δρόμο. Η Έιπριλ είναι νεκρή μέχρι να έρθουν οι γιατροί στον τόπο του ατυχήματος. Μόνη παρηγοριά του Μπέκετ είναι ότι οι καταληψίες που σχεδόν ισοπέδωσε με το αυτοκίνητο (πρόσφυγες χωρίς έγγραφα;) έχουν γλυτώσει φαινομενικά αλώβητοι.
Μετά το αυτοκινητικό δυστύχημα, ο Μπέκετ λέει στην αστυνομία ότι είδε ένα κοκκινομάλλη έφηβο στο σπίτι που συγκρούστηκε με το αυτοκίνητο. Δεν το ξέρει, αλλά το πρόσωπο αυτού του παιδιού είναι αφισοκολλημένο σε όλη την Ελλάδα. Είναι ο απαχθείς γιος του αριστερού πολιτικού Καρρά (Γιώργος Πυρπασόπουλος) ο οποίος χτίζει συνασπισμό για να αντιστρέψει τα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η στρατηγική του έχει δυσαρεστήσει τους ακροδεξιούς φασίστες της χώρας. Ωστόσο, η ταινία δεν αποκαλύπτει ποτέ τίποτα άλλο σχετικά με αυτές τις αντίθετες πλευρές. ΤΙΠΟΤΑ. Δεν καταλαβαίνεις ως θεατής τι/πως και γιατί. O Μπέκετ γίνεται φυγάς για τη ζωή του, χωρίς να έχει ιδέα γιατί προσπαθούν να τον δολοφονήσουν.
Αστυνομικοί (ο Πάνος Κορώνης) και μια ανώνυμη ξανθιά που βρίζει (η Κιτσοπούλου η Λένα) αρχίζουν και τον πυροβολούν σε Μέτσοβο και Καλαμπάκα. Κάθε αυτοκίνητο που παίρνει ή το τρένο κατευθύνεται προς το κακό. Λες και παίζει σε βιντεοπαιχνίδι τον ήρωα που τρώει σφαίρες και πηδάει από κτίριο σε κτίριο. Κατάλαβες; Τι όχι; Είναι ο Μπέκετ το μόνο λογικό άτομο σε μια παράλογη κατάσταση ή το μόνο παράλογο άτομο σε μια κατάσταση που έχει απόλυτο νόημα για όλους τους άλλους; Ορίστε, ο πραγματικός Μπέκετ θα ήταν υπερήφανος.
Αναρωτιέσαι αν είναι στο μυαλό του όλο αυτό επειδή κατάπιε τα υπνωτικά χάπια της Έιπριλ σε κάποια φάση. Γιατί είναι τόσο σουρεαλιστικό. Κάθε πολίτης που ο Μπέκετ του ζητάει βοήθεια καταλήγει νεκρός, συμπεριλαμβανομένου του φτωχού μελισσοκομικού που δανείζει σε έναν απελπισμένο Μπέκετ το κινητό του κατά τη διάρκεια της πιο ακούσια ξεκαρδιστικής σκηνής τσιμπήματος μελισσών. ΡΕ. Στην πιο γελοία στιγμή της ταινίας, πηδάει αρκετούς ορόφους(και την ιστορία) για να προσγειωθεί σε ένα κινούμενο αυτοκίνητο που βγαίνει από ένα γκαράζ. Εκεί ίσως έπρεπε να την έχω παρατήσει την ταινία. Έγινε προσβλητική απέναντι μου. Ευτυχώς, δεν μας βασάνισε άλλο.
Ο Ουάσιγκτον, ένας μαύρος, τρέχει στους δρόμους της Αθήνας με χειροπέδες, αλλά κανείς δεν ανοιγοκλείνει τα βλέφαρά του από το θέαμα; Ο Μπέκετ θα φτάσει στην αμερικανική πρεσβεία, με τραύματα από σφαίρα που δέχτηκε στο σταθμό της Ομόνοιας και υποβασταζόμενος από δυο πιτσιρικάδες -δηλαδή περπάτησαν από την Ομόνοια στο Μέγαρο με ένα αιμόφυρτο μαύρο, τα μυαλά μας πονάνε– όπου τον περιμένει ο πράκτορας των ΗΠΑ Τάιναν (Μπόιντ Χόλμπρουκ).
Εκεί ξεκινά η παράνοια. Θα το πω όσο πιο απλά γίνεται: Ο πρωταγωνιστής της ταινίας είναι βαρετός. Παίζει λες και μας κάνει χάρη. Παίζει λες και είναι αγγαρεία. Δεν πληρώθηκες αγόρι μου καλό για το ρόλο σου; Εμείς τι σου φταίμε;
Θα μπείτε στον πειρασμό να το δείτε γιατί τόση διαφήμιση που έχουν κάνει για την ταινία που γυρίστηκε στην Ελλάδα σας γάνωσαν τον εγκέφαλο. Αλλά, θα το μετανιώσετε.
Υγ: για να δούμε το Τσεπέλοβο σε κακή ταινία να ξέρετε ότι Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων (ΕΚΟΜΕ) και το υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης χρηματοδότησαν το πρότζεκτ.
