Επικρατεί μια πανελλαδική αγανάκτηση, μια δικαιολογημένη αγανάκτηση του ελληνικού λαού για τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες -και για τη διαχείριση της πανδημίας φυσικά. Η Ελλάδα καίγεται, καπνός έχει σκεπάσει τον ουρανό μας τη στιγμή που δημιουργούνται συνεχώς νέα μέτωπα. Οι φωτιές είναι πολλές και κρατικός μηχανισμός αποδείχθηκε λίγος. Ίσως οι αστυνομικοί στα πανεπιστήμια είναι τελικά πιο σημαντικοί από τους πυροσβέστες.
Οι εικόνες που εμφανίζονται μπροστά μας είναι τρομακτικές. Η Βαρυμπόμπη μετράει της πληγές της, η κάποτε καταπράσινη Εύβοια μοιάζει από ψηλά σαν ένα πελώριο σταχτοδοχείο. Πολλά σημεία της Ελλάδας κάηκαν και εξακολουθούν να καίγονται. Περιουσίες καταστράφηκαν, ζώα πέθαναν ή χάθηκαν αλλά παρ’ όλα αυτά, τα “σπίτια θα ξαναχτιστούν, τα δάση θα ξαναγίνουν”. Θλίψη.
Όπως είναι λογικό, ο κόσμος ξεσπάει μπροστά στις κάμερες μιλώντας στους δημοσιογράφους. Τα μηνύματα αγάπης προς την κυβέρνηση είναι πολλά, πάρα πολλά και τείνουν να γίνουν μόδα. Το “γαλλικό” σύνθημα με αποδέκτη των πρωθυπουργό γράφεται πλέον σε επιγραφές μπαρ μέχρι και σε πέτρες στις παραλίες. Το τελευταίο μήνυμα αγάπης προς την κυβέρνηση, πάντως, το έστειλε μία ηλικιωμένη κυρία.
