Ο άνθρωπος, από τη δημιουργία του, είχε ανάγκη να πιστεύει κάπου. Να ξυπνά το πρωί και να εύχεται κάποια ανώτερη δύναμη να τον καθοδηγήσει στο σωστό μονοπάτι, να τον βοηθήσει να λάβει τη σωστή απόφαση τη δύσκολη στιγμή. Ο άνθρωπος, γενικά, είναι συνυφασμένος με την θρησκεία και το αντίθετο. Το αν είναι δική του δημιουργία είναι μία άλλη ιστορία η οποία δεν είναι της παρούσης.
Αυτό που μας ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή, είναι η κατάσταση που επικρατεί στη χώρα, μια χώρα που φλέγεται και που είναι -αποδεδειγμένα- μόνη της, χωρίς την ουσιαστική βοήθεια του κρατικού μηχανισμού. Τα ενεργά μέτωπα είναι πραγματικά πολλά. Η Βαρυμπόμπη, δυστυχώς, ήταν μόνο η αρχή. Τι κάνουμε, λοιπόν, γι’ αυτό; Μάλλον τον σταυρό μας.
Η αντιπυρική θωράκιση είναι ανύπαρκτη. Τα κενά πυροσβεστών είναι πολλά αλλά ευτυχώς, θα έχουμε αστυνομικούς στα Πανεπιστήμια. Κάτι είναι και αυτό, έτσι; Α, ναι, μη ξεχάσουμε και το αναγκαίο Rafale. Η Ελλάδα καίγεται, στην κυριολεξία, και κανείς θεός δεν είναι ικανός να την προστατεύσει. Για τον Άδωνι Γεωργιάδη, βέβαια, τα πράγματα είναι διαφορετικά.
