Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει ούτε πρόκειται για την τελευταία. Σε τέτοιας καταστροφές κλίμακας καταστροφές, μία και μόνη διαχωριστική γραμμή υπάρχει: είτε ανήκουμε σε εκείνους που τη βιώνουν και τη μετράνε με απώλειες και ατέλειωτες ώρες δουλείας, όπως οι πυροσβέστες, είτε σε εκείνους που την παρακαλουθούν και (μάλλον δεν χρειάζεται αλλά) την σχολιάζουν. Για τους πρώτους ό,τι και να πεις θα είναι πολύ λίγο για όσα ζουν. Για τους δεύτερους, υπάρχει δύο συμβουλές: λιγότερη άποψη, περισσότερη έμπρακτη στήριξη.
Ήδη από τις πρώτες ώρες των πυρκαγιών, τα σημάδια ήταν εκεί: καθώς χανόσουν στον πολτό με τα posts, δηλαδή σε ένα μείγμα γεγονότων, θλιβερών και τρομακτικών επιβεβαιώσεων και αποψάρας, μπορούσες να διακρίνεις τα ακονισμένα νύχια που ήταν έτοιμα να ριχτούν στη μάχη. Με τη στάχτη να κάνει τα μάτια μας να τσούζουν, οι καυγάδες στα social media σηκώνουν σκόνη, σκορπούν στάχτη και κατακάθονται πάνω σε μυαλά που είναι δεν θέλουν και πολύ για να “αρπάξουν”.
Το παραπάνω δεν σημαίνει ότι πρέπει να σωπάσουμε μπροστά στην καταστροφή. Το ακριβώς αντίθετο, η κριτική επιβάλλεται κάθε ώρα, ακόμα και την πιο δύσκολη. Διότι αυτή η καταστροφή έχει και πολιτική και υπηρεσιακή διαχείρηση που πρέπει αξιολογηθεί: τι έγινε, τι θα μπορούσε να γίνει και κυρίως τι μπορεί να γίνει για να αποφευχεθεί στο μέλλον. Κριτική, όχι αποψάρα. Κριτική από εκείνους που είναι σε θέση να γνωρίζουν. Που έχουν φάει τη ζωή τους πάνω σε αυτά τα θέματα. Από επιστήμονες, από περιβαλλοντολόγους, από μέλη του πυροσβετικού σώματος. Όπως και με την πανδημία, έτσι και εδω, οι ειδικοί γνωρίζουν καλύτερα. Η επιστήμη είναι αυτή που πρέπει να ακουστεί.
Δεν έχουν ανάγκη την αποψάρα μας, οι πυροσβέστες όπως αυτοί στη φωτογραφία της Μαρίας Κορβέση, επαγγελματίες και εθελοντές, που είναι εκει ατέλειωτα 24ωρα και παλεύουν με παρωχημένο εξοπλισμό. Είναι οι τελευταίοι τροχοι της αμάξης του κρατικού μηχανισμού, αλλά οι μόνοι που μπορούν να βοηθήσουν και χρειάζονται αλληλεγγύη και στήριξη. Είναι αυτοί που θα σώσουν ανθρώπους, ζώα, φυσικό περιβάλλον και υλικές περιουσίες, παλεύοντας με φωτιά και καπνό με κίνδυνο της ζωής τους.
Ναι, είναι κάπως διδακτικός ο τόνος μας και δεν μας αρέσει και γινόμαστε σαν όλους αυτούς αρχίζουν τη νουθεσία από τον υπολογιστή. Για αυτό κιόλας, είπαμε ότι δεν έγινε και τίποτα αν δεν μοιραστούμε τη θεμιτή χαρά μας για μια οποιαδήποτε περίσταση στα social media, αλλά δεν έχουμε και δικαίωμα να κάνουμε υποδείξεις. Αν μας επιτραπεί μια υπόδειξη αυτή είναι να διαβάσουμε τι δηλώσεις του πολίστα Γιάννη Φουντούλη. Ζήτησε συγγνωμη την ημέρα που η εθνική ομάδα πόλο εξασφάλιζε για πρώτη φορά στην ιστορία του ομαδικού αθλητισμού της χώρας μας ένα ολυμπιακό μετάλλιο, την ώρα που ερχόταν η επιβράβευση μιας συγκλονιστικής δικαίωσης για τους κόπους δεκαετιών:
“Ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά για τη χαρά που εκδηλώνουμε, αλλά καταλαβαίνετε πως αγωνιζόμαστε για αυτό το πράγμα σε όλη μας τη ζωή. Σήμερα γράφτηκε ιστορία, το μόνο που μας μένει είναι με τι γράμματα θα τη γράψουμε. Όλοι έχουμε επηρεαστεί από αυτά που γίνονται στην Ελλάδα με τις φωτιές και τον πόνο που έχουν προκαλέσει. Δεν μπορώ να αφιερώσω την εμφάνιση, δεν νομίζω ότι μια νίκη μπορεί να απαλύνει τον πόνο για τις ανθρώπινες ζωές ή τις περιουσίες που χάνονται. Ελπίζω να περιοριστούν όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και να μην κινδυνεύσει άνθρωπος, ζώο ή η φύση περισσότερο”.
Photo Credits: Μαρία Κορβέση
