Πίσω στο 1995, μια ομάδα επαγγελματιών σκεϊτάδων, οι Real Skateboards και οι Stereo Skateboards, στριμώχτηκαν μαζί, στο ίδιο βαν, με στόχο ένα tour στις ΗΠΑ. Κατάφεραν να γυρίσουν τη χώρα σε περίπου πέντε εβδομάδες, βρίσκοντας κρεβάτια σε φθηνά ξενοδοχεία. Όλα αυτά σε μια εποχή που το skateboarding ήταν ακόμα underground, μια αυθεντικότατη υποκουλτούρα. Ναι, όλα αυτά προτού αρχίζουν τα ενεργειακά ποτά να τους σπονσοράρουν, πριν πάρουν την Ολυμπιακή «έγκριση», πριν οι σκεϊτάδες αρχίσουν να προμοτάρουν τους εαυτούς τους με μπλε τικ σε λογαριασμούς στο Instagram.
Ο Greg Hunt, ένας από τους σκεϊτάδες που γύρισαν τις ΗΠΑ μέσα σε εκείνο το βαν, μίλησε στο i-D, με αφορμή κάποιες φωτογραφίες που τράβηξε σε εκείνο το τουρ. «Ήταν πολύ underground», αναφέρει. «Ήταν το θέμα μας. Πολλοί άνθρωποι λάτρευαν το γεγονός πως οι γονείς μας δεν ήξεραν γι’αυτό, πως όχι όλα τα υπόλοιπα παιδιά στο σχολείο ήξεραν γι’αυτό. Ήταν ένα ιδιαίτερο πράγμα του οποίου ήσουν μέρος και ήταν δικό σου».
Πρακτικά, το skate ήταν μια υποκουλτούρα στην οποία συμμετείχαν και έκαναν κουμάντο μόνο νέα πλάσματα. Τότε, μια καριέρα στο skate μετά την ηλικία των 25 ήταν απλώς αδιανόητη. «Βασικά, αν ήσουν επαγγελματίας skater, ήσουν μεταξύ των 15 και των 22», τονίζει ο Hunt. Ο ίδιος κυκλοφορεί ένα βιβλίο με τις φωτογραφίες που τράβηξε σε εκείνο το trip, με τίτλο “20th Century Summer”.
Το βιβλίο μπορεί κανείς να πει πως αποτελεί μια καταγραφή των ήπιων στιγμών, των αναμονών, της βαρεμάρας, των ενδιάμεσων στιγμών, του ατελείωτου αμερικανικού δρόμου. Ο Hunt δεν είχε καμία διάθεση να απαθανατίσει στιγμές δράσης, παρά λεπτά και ώρες βαρεμάρας, σε εποχές που το σκρολάρισμα στα social media δεν ήταν όχι απλώς επιλογή, ούτε καν ιδέα.
Εκείνη την εποχή, ο Greg Hunt, που σήμερα είναι γνωστός για τις skate ταινίες του για τη Vans και τα video clips για την Cat Power, δεν θεωρούσε τον εαυτό του καν φωτογράφο. Είχε απλώς μια κάμερα, την οποία χρησιμοποιούσε με τον τρόπο που πολλές φορές εμείς χρησιμοποιούμε τα κινητά και τα τσιγάρα μας: σαν μια διαφυγή από την αμηχανία, τη ντροπαλότητα και ίσως την πλήξη. Για τον ίδιο, η κάμερα λειτουργούσε σαν φάρμακο για το κοινωνικό άγχος. «Σου δίνει κάτι να κάνεις αν δεν νιώθεις εντελώς χαλαρός», ομολογεί στο i-D, μαζί με την παραδοχή πως δεν είναι ιδιαίτερα εξωστρεφές άτομο.
Εκείνο το trip κατέληξε να μετριέται σε 400 φωτογραφίες, με τον Hunt να ζει και να δρα σαν ήσυχος παρατηρητής, πίσω, στη γωνία του βαν, που χωρίς να το ξέρει, θα κρατούσε την κουλτούρα του skate στα 90s για πάντα ζωντανή. Buggy παντελόνια, ψιλολερωμένα t-shirts, τζιν σορτσάκια και sneakers είναι παρόντα στις φωτογραφίες, για να μας θυμίζουν πώς και από πού ξεκίνησε το skate.
