Δύο χρόνια μετά το θάνατο της κόρης της, η Κούλα Αρμουτίδου, η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη, σχολίασε τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό μιλώντας ξεκάθαρα, για γυναικοκτονίες, όσο και να προκαλεί αλλεργία αυτή η λέξη σε αρκετούς συμπολίτες μας. Με τη γυναικοκτονία στη Φολέγανδρο, ζωντάνεψαν οι μνήμες της Ρόδου αν και, όπως είπε, «ο πόνος των γονιών είναι πάντα στην καρδιά» αφού δεν φεύγει ποτέ. Πώς να φύγει άλλλωστε;
«Σκοτώνουν οι νταήδες τα κορίτσια μας, δε δέχονται το “όχι”. Να κάνουν κουράγιο οι γονείς της Γαρυφαλλιάς, αλλά ούτε αυτό είναι εύκολο. Κάθε μέρα ματώνεις, πεθαίνεις, κάθε στιγμή και ώρα. Όπου και να βρεθώ, όποια ψευδαίσθηση και να ζήσω, το μυαλό μου είναι στην εικόνα με το παιδί μου να κατεβαίνει τα σκαλιά στην Εθνική Αντιστάσεως και την πήρε ο Αλβανός. Αυτός ο διπρόσωπος, πήρε το παιδί μου και το ξεγέλασε».
«Είμαι μισή μάνα τώρα. Κάνω κουράγιο, να σταθώ όρθια στα πόδια μου για το παιδί το έφηβο που έχω στο διπλανό δωμάτιο, που με έχει ανάγκη. Αλλιώς δεν την θέλω τη ζωή μου, να την κάνω τι; Δεν έχει νόημα η ζωή μου πια. Χάνοντας το παιδί μου, ζω κι εγώ τον θάνατο, τον γολγοθά. Με έχουν στείλει στον αιώνιο θάνατο. Τον καθημερινό. Και τον δικό μου θάνατο κανείς δεν τον πληρώνει. Ούτε του πατέρα της», είπε η κυρία Αρμουτίδου.
«Δολοφονούν τα κορίτσια μας χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι γυναικοκτονία. Να αποδεχτούν αυτό τον όρο όλοι οι μεγαλοεπιστήμονες. Που αντιδρούν. Είναι γυναικοκτονία, όχι απλά ανθρωποκτονία. Σκοτώνουν τα κορίτσια μας επειδή είναι αδύναμα, επειδή είναι ανίσχυρα και επειδή το όχι δεν το αποδέχονται. Αυτοί οι ψευτονταήδες, αναθρεμένοι σε οικογένειες. Δεν ξέρω ποιες είναι οι οικογένειες και τι αξίες και αρχές δίνουν στους ψευτόμαγκές τους. Αλλά είναι ψευτόμαγκες».
«Εγώ ζω τον πόνο, όσο και ο Ελληνικός λαός να πονάει. Πονάει για 2,3 ώρες. Ήρθε ο θάνατος της Καρολάιν, της Γαρυφαλλιάς. Ο πόνος των γονιών είναι πάντα στην καρδιά. Με έχουν αναγκάσει να ζω με αναμνήσεις», είπε μεταξύ άλλων.
