Συγχαρητήρια στην κυρία Βαμβουνάκη για το συγγραφικό της έργο και για τα κρατικά βραβεία μυθιστορήματος. Για εκείνα τα ανεπίγνωστα που συνειδητά βάζει στο χαρτί. Για το γεγονός ότι υπήρξε μια γυναίκα με φωνή σε μια εποχή που αγκομαχούσες να ακουστείς. Ωστόσο, μια ανάρτησή της, την μέρα που κηδευόταν η 26χρονη Γαρυφαλλιά, άλλο ένα θύμα της τοξικής πατριαρχίας, μάλλον δίνει άλλοθι σε γυναικοκτόνους παρά συμπαραστέκεται στην θλίψη και την οδύνη των γυναικών.
Η ενσυναίσθηση, η συναισθηματική νοημοσύνη είναι η ικανότητα να συμπάσχεις όχι να μεταφέρεις την δική σου αλήθεια ή να τα βάζεις με την πολιτική ορθότητα. Μακάρι να είχαμε περισσότερη πολιτική ορθότητα και λιγότερες δολοφονημένες γυναίκες ή άρθρα σε ιστορικές εφημερίδες για τον 30χρονο που «έκανε αυτό που έχει περάσει από το μυαλό πολλών ανδρών: την έσπρωξε από τα βράχια…».
Δεν ήταν απλά ατυχής ανάρτηση. Ήταν μια επίδειξη προνομίων και δήθεν διανοουμενίστικης ανωτερότητας. Μακάρι να μεγαλώσουν τα σημερινά παιδιά σε μια κοινωνία που δεν ρομαντικοποιεί τις κακοποιητικές σχέσεις, δεν εξισώνει τα χαστούκια με ορμητικούς έρωτες για να πουλήσει Άρλεκιν. Μας δίδαξαν επί χρόνια όλοι οι άνδρες συγγραφείς και σκηνοθέτες ότι πρέπει οι έρωτες για να είναι μυθικοί να μας γεμίζουν απελπισία και παραφορά. Ας διδάξουμε ότι πρέπει να μας γεμίζουν σεβασμό, κατανόηση, αποδοχή, αγάπη.
Ο Άμλετ και ο Οθέλλος (αν ήταν αληθινοί χαρακτήρες) σήμερα θα έκαναν ψυχανάλυση στα ντιβάνια και θα ήταν τοξικοί σύντροφοι. Ο Οθέλλος θα ήταν γυναικοκτόνος. Τι έγραψε η κυρία Βαμβουνάκη; “Και έχω φάει ξύλο από άντρα και έχω ρίξει ξύλο. Το ομολογώ! Τουλάχιστον χαστούκια έχω ανταλλάξει. Κι αυτά δεν έγιναν από κακία, αλλά από αμοιβαίες απελπισίες, αμοιβαίες ζήλιες, τρόμους χαμού, παραφορά και πόνους και από τα δύο μέρη. Όσα δηλαδή περιέχει ένας ορμητικός έρωτας. Ο δυνατός έρωτας δεν ξέρει από καθωσπρεπισμούς, θέλει αλλά δεν μπορεί πάντα. Αν υπήρχε φέισμπουκ και πολιτική ορθότητα την εποχή του Οθέλλου, την εποχή του Άμλετ, τον καιρό της Μήδειας, του Ορέστη, του Δαβίδ, θα γνωρίζαμε σήμερα τούτες τις εκθαμβωτικές τραγωδίες; Τι σοφά και ποιητικά μιλούν στο τέλος του έργου για τα επικίνδυνα πάθη, τα συνηθισμένα κοινά πάθη οι τραγικοί! Και αχ, τα ανθρώπινα πράγματα είναι μείγμα από άστρα και λάσπη”.
Τι σχολίασαν οι γυναίκες που την διαβάζουν; “Γίνεται ένας φόνος η μάλλον δυο γυναικοκτονίες μαζεμένες κι εσύ εντελώς συμπωματικά γράφεις τις ιδέες σου περί ξυλοφορτώματος ,χαστουκιών βίας και γιατί όχι φόνου; Μας δουλεύεις η μήπως θες να μας πεις σκοτωθείτε εσείς για να χούμε θεματογραφία εμείς οι συγγραφείς ;Νομίζεις ότι εδώ μέσα είμαστε τίποτα βούρλα; Ό,τι κι αν έγραψε ο Σαιξπηρ, δεν βγήκαν οι συγγραφείς να δικαιολογήσουν τα γεγονότα, έδωσαν ερεθίσματα στο κοινό για σκέψη…. εσύ ξεπλένεις την βία και βάζεις και μαλακτικό τις προσωπικές σου εμπειρίες για να μυρίζει ωραία …”.Δεν ανέχεται πλέον η κοινωνία μας να κηδεύει τα κορίτσια της, δεν απενεχοποιεί την έμφυλη βία και δεν παρέχει μυθιστορηματική κατανόηση στις πράξεις ενός γυναικοκτόνου.
Δεν ήταν απλά μια προκλητική ανάρτηση. Ήταν, δυστυχώς, προκλητικός και γεμάτος έπαρση και ο τρόπος που διάλεξε να απαντήσει όταν κατάλαβε τον αντίκτυπο των λόγων της.
Με απουσία συγγνώμης και παραδοχής του λάθους. Με έπαρση και κρίνοντας τους σχολιαστές της. Δεν αφουγκράστηκε ούτε την οργή τους. Κι αυτό κάτι λέει. Κυρίως, ότι την ώρα του πένθους δεν ψυχολογούμε ούτε δικαιολογούμε τον θύτη.
