Η ιστορία τους ξεκίνησε το 2016, με τον δίσκο “Στην πόλη ανήκω”, ένα μουσικό εγχείρημα που το αποτέλεσμά του συζητήθηκε έντονα, αποσπώντας διθυραμβικά σχόλια. Η μουσική τους είναι ιδιαίτερη, με την καλή έννοια. Το ελληνικό στοιχείο είναι έντονο, με τη διαφορά ότι το πλαισιώνουν διάφοροι ήχοι, που δημιουργήθηκαν εκτός της χώρα μας. Οι Αλκμάν, ο Κυριάκος Καραμπερόπουλος, η Αθηνά Τασούλα, ο Δημήτρης Καζάνης, ο Δημήτρης Σινάνογλου, ο Κώστας Αρσένης και ο Βαγγέλης Κοτζαμπάσης, αγαπούν την ελληνική παράδοση αλλά αποφεύγουν τη στασιμότητα, αναζητώντας συνεχώς νέους τρόπους ώστε να την συνδυάσουν με άλλα μουσικά ρεύματα. Τι εννοούμε με αυτό; «Λάτιν γκρούβα, φωνητικά 60’s, κλαρινέτα και σαξόφωνα τζαζέ, ερμηνεία καζαντζιδική, βιολάκι ανατολίτικο και λίγο από σκυλάδικο στο ρεφρέν, μπλέξαμε…». Ίσως αυτό να σας βοήθησε κάπως.

Κάποια χρόνια μετά, το 2021 πια, οι Αλκμάν κυκλοφόρησαν τον δίσκο “Ξανά και Ξανά” και αυτή ήταν η κύρια αφορμή για να γίνει αυτή η συνέντευξη. Μιλήσαμε λοιπόν μαζί τους για τη νέα τους δουλειά, το πού «πάτησαν», το πώς εμπνεύστηκαν, τις ιδιαιτερότητες του να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2021 αλλά και τις συνεργασίες με τους Δημήτρη Μυστακίδη και Μαρία Παπαγεωργίου. 

Από το ‘’Στην πόλη ανήκω’’ στο Ξανά και Ξανά’’. Τι έχει αλλάξει μέσα σε αυτό διάστημα και τι έχει προστεθεί ή αφαιρεθεί από τον ήχο σας;

 Καταρχάς χαιρετούμε τις αναγνώστριες και τους αναγνώστες σας! Είναι τιμή να μας φιλoξενείτε εδώ! Η πορεία προς τον δεύτερο δίσκο, ήταν μια αργή πορεία με πολλές στάσεις στη διαδρομή, με πολύ χαρούμενες στιγμές, με δυσκολίες λόγω καραντίνας και άλλων παραγόντων και με αρκετές αλλαγές κατεύθυνσης. Ήταν μια πενταετία με περιόδους που τρέχαμε και περιόδους που βουλιάζαμε στον καναπέ μας. Με περιόδους δημιουργικές και περιόδους αγρανάπαυσης. Ήταν σίγουρα μια πενταετία που χαρήκαμε την πρόοδο του συγκροτήματός μας και την αποδοχή του από ανθρώπους που εκτιμούμε πολύ! Ο ήχος μας παρέμεινε αυτός ο ίδιος παράξενος ήχος των Αλκμάν με το πιάνο και το βιολί-κλαρίνο, μπήκε πιο έντονα η μελόντικα και το μπασοτύμπανο παρέμεινε στιβαρό όπως πάντα. Στον νέο δίσκο ήρθαν και καλεσμένοι να παίξουν, να τραγουδήσουν, γράφτηκαν πολλά βιολιά, πολλά κρουστά, νέοι ρυθμοί, νέες ιδέες και αρκετός πειραματισμός!
 
Πόσο χρόνο σας πήρε να γράψετε τον δίσκο και τι ήταν το πρώτο που σκεφτήκατε μόλις τον ακούσατε ολοκληρωμένο;
 
Τα τραγούδια είναι γραμμένα μέσα στην τελευταία αυτή πενταετία. Οι ηχογραφήσεις τους μας πήραν περίπου δυόμιση χρόνια με μεγάλα επίπονα κενά, όπως είπαμε και παραπάνω. Το αποτέλεσμα, νομίζουμε ότι μας δικαίωσε: όταν τελείωσαν οι μίξεις και τα τραγούδια ήταν έτοιμα και μπήκαν στη σειρά, ακούσαμε ένα έργο πολύχρωμο, ταξιδιάρικο, σύγχρονο και παραδοσιακό, fun και σοβαρό μαζί. Νομίζω πως όλοι σκεφτήκαμε “ουφ τα καταφέραμε” μόλις τον ακούσαμε. Ελπίζουμε να το αισθανθείτε κι εσείς!


Δεν θα σας ρωτήσω ποιο κομμάτι ξεχωρίζετε γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο, θα ήθελα όμως να μου πείτε πιο ήταν αυτό που σας δυσκόλεψε περισσότερο κατά την παραγωγή του.
 
Ήταν, πράγματι δυο – τρία τραγούδια που μας έβαλαν σε μπελάδες στο στούντιο! Καταρχάς, το “Γιασεμί”, αρχικά το ηχογραφήσαμε με τύμπανα και μπάσο, σε ένα στυλ τζαζ μπαλάντας, αλλά τελικά καταλήξαμε στην σημερινή του μορφή, αυτή στην οποία συνομιλούν (εκτός από την Μαρία και τον Κυριάκο) το πιάνο και το μεταλλόφωνο από τη μια με το τσέλο και το βιολί από την άλλη. Επίσης, το “Χαλάλι” αποδείχτηκε δύσκολη υπόθεση: Θέλαμε να έχει μπαχαρικά από διάφορα μουσικά είδη κι αυτό δεν είναι κάτι που πετυχαίνει εύκολα: Λάτιν γκρούβα, φωνητικά 60’s, κλαρινέτα και σαξόφωνα τζαζέ, ερμηνεία καζαντζιδική, βιολάκι ανατολίτικο και λίγο από σκυλάδικο στο ρεφρέν, μπλέξαμε… Είναι και το “Μεσανατολικό”, αλλά για αυτό θα τα πούμε μετά αναλυτικά.


 Η αφορμή για την δημιουργία του δίσκου, ποια ήταν; Αποτελούν τα όσα συμβαίνουν στην ελληνική πραγματικότητα, κυρίως κοινωνικά, τον πυρήνα της δουλειάς σας;
 
Πράγματι, ακούγοντας το δίσκο τώρα πια ολοκληρωμένο, θα λέγαμε πως είναι μια μουσική, μια τραγουδιστική αποτύπωση των όσων ζήσαμε όλοι μας τα τελευταία χρόνια. Πολλά τραγούδια γράφτηκαν στον απόηχο των γεγονότων που ανέδειξαν τις γυναίκες ως θύματα ή ηρωίδες. Επίσης, τραγούδια όπως ο “Σπουργίτης”, το “Ψωμι”, το “Χαλάλι” εφορμούν, μάλλον, από τα δύσκολα που έφερε και τα κατάλοιπα που άφησε η κρίση της προηγούμενης δεκαετίας. Είναι ιδέες στιχουργικές και μουσικές, που μας εκφράζουν και τους έξι, άσχετα ποιος ή ποια τις έχει φέρει στο γκρουπ.
 
Πόσο δύσκολο είναι να ξεφεύγει μια μπάντα από τα ‘’συνηθισμένα’’; Το ρωτάω αυτό γιατί στο ‘’Μεσανατολικό’’, για παράδειγμα, -κομμάτι που ξεχώρισα για πολλούς λόγους- έχετε καταφέρει να ενώσετε με τεράστια επιτυχία διάφορα στοιχεία.  
 
Το τραγούδι που αναφέρετε αποτέλεσε για μας κυριολεκτικά ένα “Μεσανατολικό” ζήτημα, ένα γρίφο άλυτο για πολύ καιρό. Αρχικά, ο Δημήτρης Σινάνογλου, που έφερε τους στίχους, είχε επιχειρήσει να γράψει μια μουσική πάνω σε αυτούς. Η μουσική αυτή δε μας άρεσε κι έτσι η Αθηνά Τασούλα έγραψε μια καινούρια, που μας ενθουσίασε όλους. Ήταν σαν να ζωγράφισε μουσικά τους δύο κόσμους του τραγουδιού, τη Δύση στο κουπλέ και την Ανατολή στο ρεφρέν. Στην ηχογράφηση, καθένας μας αντιμετώπισε το τραγούδι ετούτο με περισσή προσοχή και μεράκι: ο Βαγγέλης Κοτζάμπασης έγραψε δεύτερα τύμπανα πάνω από τα πρώτα, ο Δημήτρης ο Καζάνης έντεκα κανάλια βιολιά! Ήρθαν και οι φίλοι μας τραγουδιστάδες να γίνουν η φωνή των ντόπιων, ήρθαν και samples από ειδήσεις, συνεντεύξεις, ήχοι του πολέμου, τον τρομάξαμε τον ηχολήπτη μας για τα καλά! (Γιάννη Ταβουλάρη, είσαι ήρωας!) Θέλαμε σε αυτό το τραγούδι, στίχος και μουσική να συνομιλήσουν με όλους τους δυνατούς τρόπους, μακάρι να τα καταφέραμε.


 Θετικότητα, αυτογνωσία, ρεαλισμός, ελευθερία. Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει τους Αλκμάν στο νέο δίσκο;
 
Το βασικό χαρακτηριστικό της περιόδου αυτής είναι το αίσθημα αυτοπεποίθησης που μας γέμισε η καλή πορεία του πρώτου δίσκου και η έκδοση του δεύτερου. Δοκιμάζουμε, πλέον, τις νέες μας ιδέες με μια σιγουριά, με μια βεβαιότητα πως το αποτέλεσμα θα μας δικαιώσει και μάλιστα γρηγορότερα από ότι παλιά. Αυτό, ξέρετε, είναι τρομαχτικά σημαντικό για μας, μιας και κάθε πρόβα, κάθε live, κάθε συνάντησή μας λαμβάνει χώρα στον ελάχιστο κοινό χρόνο που βρίσκουμε μέσα στη βδομάδα. Άλλοι δουλεύουν το πρωί, άλλοι το βράδυ, άλλοι το απόγευμα, στην Αθήνα, στην επαρχία, παιδιά, σκυλιά, γατιά… Πάντοτε, όμως, μας διακατέχει μια αισιοδοξία και μια πίστη στην παρέα μας. Αυτογνωσία, θετικότητα, ρεαλισμός, ελευθερία: τέσσερις πολύ όμορφες και δυνατές λέξεις στη σειρά. Μακάρι είναι η απάντησή μας. Θα ήταν πολύ τιμητικό κάποιος να αισθάνεται έτσι ακούγοντας τα τραγούδια μας!
 
Λίγα λόγια για τις συνεργασίες στο “Ξανά και Ξανά’’; Δημήτρης Μυστακίδης, Μαρία Παπαγεωργίου…
 
Οι πρώτοι που μπήκαν να συνεισφέρουν στη δουλειά αυτή είναι οι “Μεσανατολίτες” χορωδοί, τέσσερις σπουδαίοι τραγουδοποιοί και ερμηνευτές της γενιάς μας, με τους οποίους είμαστε συνοδοιπόροι και πολύ φίλοι: ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, ο Νίκος Ζουρνής, ο Γιάννης Παπαγεωργίου και ο Αστέρης Κωνσταντίνου από τους Ρεβάνς. Η ερμηνεία τους είναι καταφανώς εντυπωσιακή. Έπειτα, ήρθε ο Δημήτρης Μυστακίδης να απογειώσει την αλανιάρα βαρκούλα μας, την “Ντίνα”, να της εμφυσήσει το λεύτερο αεράκι που της χρειαζόταν. Σπουδαίος άνθρωπος ο Μυστακίδης και αληθινός φίλος του γκρουπ. Τέλος, στο “Μου μίλησε ένα γιασεμί” έγραψε καταρχάς, ένα εξαιρετικό βιολοντσέλο ο καλός μας φίλος Αστέριος Πούφτης (αν και θα προτιμούσε, μάλλον, να τραγουδήσει το “Χαλάλι”). Η συμμετοχή της Μαρίας Παπαγεωργίου ήταν η τελευταία μας πινελιά στο δίσκο. Γνωριζόμασταν, είχαμε βρεθεί σε λάιβ, αλλά κανείς μας δε φανταζόταν πως η Μαρία θα ερχόταν με τόσο ενθουσιασμό και αγάπη για το τραγούδι! Μας εξέπληξε, αγαπήσαμε την ερμηνεία της αμέσως, ανυπομονούμε να το τραγουδήσουμε παρέα και ζωντανά. Μαρία, σε ευχαριστούμε, μας χάρισες μια μαγική στιγμή.


 Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες του να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2021;
 
Πολύς κόσμος πιστεύει πως η ζωή των καλλιτεχνών είναι μια μποέμικη και ανέμελη ζωή, μεταξύ έμπνευσης και χορηγιών. Δεν είναι καθόλου έτσι, πρόκειται στην πραγματικότητα για εργαζόμενους και εργαζόμενες στο χώρο του πολιτισμού. Ή καλύτερα ΚΑΙ στο χώρο του πολιτισμού, διότι οι περισσότεροι “καλλιτέχνες” με τους οποίους κάνουμε εμείς παρέα, κάνουν ένα σωρό άλλες δουλειές, μαζεύοντας τις οικονομίες τους για την παραγωγή των έργων τους. Εμείς οι Αλκμάν, δουλεύουμε οι πιο πολλοί σε σχολεία τα πρωινά. Πάντως, για να μην υπερβάλλουμε, αυτή είναι η μοίρα των μουσικών διαχρονικά, στα πανηγύρια έπαιζε ο παπάς, ο μυλωνάς, ο δάσκαλος ή ο βοσκός, κανείς δεν βιοποριζόταν από τη μουσική. Δε θα άλλαζα τη μουσική ζωή για καμία επαγγελματική σιγουριά. Να γιατί λέμε στο νέο μας τραγούδι “Χαλάλι”:
 
“Χάρισμά τους όλη η δόξα και τα πλούτη τους χαλάλι
να κρατήσω θέλω μόνο τα μυαλά μου στο κεφάλι
Χάρισμά τους τα πιλάφια κι ο παράδεισος χαλάλι
αγκαλιά σου να γεράσω και ζωή δε θέλω άλλη”
 
Θα πρέπει, βέβαια, κάποια στιγμή το κράτος μας να αντιμετωπίσει τους εργαζομένους του χώρου μας με περισσότερη σοβαρότητα. Η περίοδος της πανδημίας ανέδειξε τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σε κάθε μας δραστηριότητα και ευχόμαστε να λυθούν γρήγορα.

​
 
Πού θα σας ακούσουμε; Πώς έχετε σκοπό να προωθήσετε το ‘’Ξανά και Ξανά’’;
 
Φέτος με την πανδημία, μπλέξαμε! Οι συναυλίες είναι ο φυσικός χώρος των Αλκμάν, εκεί ερχόμαστε σε επικοινωνία με το κοινό μας και μόνο τότε γνωρίζει κανείς το αληθινό μας πρόσωπο: γλέντι και συναυλία την ίδια στιγμή, γκρούβες, ταξίμια, παρτιτούρες, αυτοσχεδιασμοί, όλα μαζί. Αυτό το καλοκαίρι οι εμφανίσεις μας θα είναι περιορισμένες, κάποιες στο πλευρό του Δημήτρη Μυστακίδη και πιθανόν μια επίσημη παρουσίαση του δίσκου μας το Σεπτέμβρη. Ευελπιστούμε να ξαναρχίσουν όλα από την αρχή αυτό το χειμώνα. Ως τότε, στήνουμε αυτοσχέδια λαιβάκια, όπως αυτό που έγινε στα τέλη Ιουνίου στο Χαϊδάρι, δίνουμε συνεντεύξεις σε ραδιόφωνα και έντυπα, ανεβάζουμε τα τραγούδια στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες, κόψαμε ωραιότατα δισκάκια για τους φανατικούς της ακρόασης (αποκτήστε τα με μήνυμα στη σελίδα μας) και ετοιμάζουμε βίντεο κλιπ για κάποια τραγούδια. Κι αντίθετα από ότι λέει το τραγουδάκι μας ο Καναπές (“και σιγά να μη σταθώ ποτέ στα πόδια μου”), είμαστε αισιόδοξοι πως πολύ σύντομα θα σηκωθούμε από τους καναπέδες και θα σας ξαναδούμε από κοντά, στα μαγαζιά, στα φεστιβάλ, στα γλέντια. Με γκρουβαριστά μπασοτύμπανα, με κλαρίνα και βιολια.