Αν ντε και καλά πρέπει να βρούμε μια έννοια που να εφάπτεται με τον τέλειο τρόπο στη βιβλική φράση «πανταχού παρών», τον έρωτα θα πούμε. Τι άλλο; Και επειδή η καταγραφή της ζωής είναι κομμάτι του DNA του Provocateur, μια στήλη για τον έρωτα και τα όσα περικλείει δεν μπορούσε να λείπει για πολύ ακόμα. Στη στήλη ΛΩΒ θα φιλοξενηθούν ιστορίες αγάπης, θαρραλέοι αφηγητές τους, άνθρωποι που τώρα τον ανακαλύπτουν, αλλά και άλλοι που τον ανακάλυψαν χρόνια πριν και τώρα μαγεύονται από τη σοφία που τους έδωσε.

Σε μια κλισέ διάσταση, μπορεί το χρώμα του έρωτα να είναι το κόκκινο, αλλά όσοι τον ξεψάχνισαν σχολαστικά και με όλη τους την καρδιά, είδαν τις κίτρινες εκλάμψεις του. Το κίτρινο είναι το χρώμα του μίσους και αλήθεια, μπορεί να σκεφτεί κανείς μια μεγάλη καψούρα χωρίς αυτά τα μικρά twists απόλυτης αποστροφής στο ονειρεμένο κατά τα άλλα σενάριο;

Σε αυτό το κείμενο αποφασίσουμε με ένα από τα χιλιάδες χειρότερα σενάρια που μπορούν να συμβούν στην κανονική, με τρεις διαστάσεις ζωή: τη χηρεία. Ναι, οι δυο σύντροφοι “φεύγουν” μαζί στο Notebook. Στην κανονική ζωή, ο ένας φεύγει πρώτος, αφήνοντας τον άλλο να πρέπει να μαζέψει συντρίμμια, παιδιά, πεζή καθημερινότητα και να προχωρήσει. Σε κάποιες περιπτώσεις, το “προχωρήσει” σημαίνει και να μπει σε μια νέα σχέση, αλλά στη δική μας περίπτωση η κυρία Ελένη, ο κύριος Ηλίας και η κυρία Μαρία έχουν επιλέξει να κρατήσουν τον άνθρωπό τους στη ζωή τους, αρνούμενοι να μπουν σε μια νέα ερωτική συνθήκη. 

Ελένη, 83 χρονών

“Στην εποχή μου, το συνοικέσιο ήταν διαδεδομένο. Εγώ, όπως όλες οι γυναίκες, ήθελα να παντρευτώ από αίσθημα. Τελικά δεν τα κατάφερα. Παντρεύτηκα τον άντρα μου στα 27, έχοντας μέχρι τότε χαζοφλερτάκια, τίποτα το σοβαρό. Τον συμπάθησα και με συμπάθησε. Τον αγάπησα και με αγάπησε. Ομολογώ πως εκείνος με αγάπησε περισσότερο από ό,τι εγώ. Ζήσαμε μαζί 32 χρόνια, δεν τσακωθήκαμε ποτέ. Ένας γάμος δεν είναι πάντα μια ευχάριστη συγκυρία. Χρειάζεται δουλειά”.

“Τον έχασα ξαφνικά, από ένα εγκεφαλικό. Ήταν ένα συμβάν τραγικό, ανέλπιστο, που μου στοίχισε. Τον πένθησα τέσσερα χρόνια, φορούσα μαύρα. Σήμερα φοράω και λευκά, αλλά κυρίως μαύρα. Η οικογένειά μου το βρίσκει υπερβολικό, αλλά εγώ θέλω να τιμήσω έναν σύζυγο που μου στάθηκε, που με στήριξε. Δεν θέλω να τον ξεχάσω, ήταν μια αγάπη αληθινή”.

“Ποτέ δεν σκέφτηκα να προχωρήσω στη ζωή μου. Έχω την κόρη μου και τον γιό μου και τολμώ να πω πως έχω δυο πολύ καλά παιδιά. Δεν έμεινα ποτέ μαζί τους, αλλά έχουμε μια καλή σχέση. Ομολογώ πως είμαι μόνη. Το λέω και το εννοώ. Είμαι μόνη, αλλά αυτή η μοναξιά δεν μου είναι ανυπόφορη, δεν με βαραίνει. Είναι διαχειρίσιμη”. 

Ηλίας, 85 χρονών 

“Τη γνώρισα στην τρίτη τάξη του οικονομικού γυμνασίου Νίκαιας. Εγώ άργησα να πάω σχολείο, γιατί σκότωσαν οι γερμανοί τον πατέρα μου το ‘40 και ήμουν χαμένος. Ο πατέρας της δε με ήθελε. “Θα πάρεις τον γιο της χήρας;”, της έλεγε. Εγώ μετά ταξίδευα σαν ναυτικός. Της ζήτησα να με περιμένει και με περίμενε, πράγματι. Παντρευτήκαμε τον Οκτώβριο του 1968 και έκτοτε ήμασταν πάντα μαζί, αγαπημένοι, μέχρι και το 2007 που την έχασα. 

Ποτέ δεν σκέφτηκα να κάνω άλλο γάμο, την έχω πάντα στη μνήμη μου. Ήμασταν μαζί από πιτσιρίκια. Δεν ένιωσα αυτό το “κενό” που λένε για το πένθος και τη μοναξιά, γιατί έχω τα παιδιά μου και έναν εγγονό τετραπέρατο. Είναι 14 χρονών και πριν λίγες μέρες πήρε το proficiency. Το διανοήστε;”

Μαρία, 67 ετών

“Δεν είχα έναν εύκολο γάμο, αλλά κανένας γάμος δεν είναι εύκολος. Ούτε ο πρώτος μου ήταν. Παρόλα αυτά, ένιωθα ασφάλεια. Οι σχέσεις έχουν τριβές, πολλές τριβές, αλλά αυτό το κλισέ που λένε ‘να έχεις κάποιον να σου στίψει μια πορτοκαλάδα όταν είσαι άρρωστος’ είναι μεγάλη αλήθεια. Έχει πλάκα, μέσα στη μαυρίλα, γιατί με τον άντρα μου κάναμε κόντρα για το ποιος θα φύγει πρώτος και θα καταλήξει ο άλλος να έχει να διαχειριστεί ένα χάος. Και τελικά έφυγε εκείνος. Η καρδιά του τον πρόδωσε. 

Τον έχασα τον Αύγουστο του 2019 και σκέφτομαι κάτι φορές πως γλίτωσε με τις πανδημίες, τα εμβόλια και τις καραντίνες. Δεν θα άντεχε. Ήταν ένας άνθρωπος κοινωνικός, που ζούσε για να συναντιέται με ανθρώπους και να συζητάει. Μου λείπει και το χειρότερο είναι οι τύψεις που έχεις μερικές φορές. Ίσως είναι νωρίς ακόμα, αλλά ακόμα σκέφτομαι τους τσακωμούς μας, τις φορές που ίσως του μίλησα άσχημα, ίσως τον πλήγωσα άθελά μου. 

Δεν έχω σκεφτεί να κάνω άλλη σχέση, είναι νωρίς. Τα παιδιά μου μού το λένε συχνά, αλλά εγώ νιώθω πως δεν έχει κάτσει μέσα μου ακόμα το τέλος. Ότι αυτό ήταν. Θα δείξει, από το 2019 και έπειτα σταμάτησα να προγραμματίζω. Η ζωή είναι απρόβλεπτη, το ξέρω πια.”