Από τότε που θυμάμαι τον ενήλικο εαυτό μου, παλεύω να βρω την πιο παραγωγική ώρα της ημέρας. Όπως και να το κάνουμε, το να ξέρεις ποια είναι η πιο παραγωγική φάση για εσένα μέσα στο -ποτέ αρκετό- 24ωρο, είναι ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία της εργαλειοθήκης σου για τη ζωή. Ποια ώρα να διαβάσεις; Ποια ώρα να στρωθείς να γράψεις εκείνο το κείμενο που χτίζεις εδώ και καιρό στο κεφάλι σου, σημειώνοντας ατάκες σε ποστ-ιτ από εδώ και από εκεί; Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ έκανα πολλά για να βρω την πιο δημιουργική ώρα της μέρας μου. 

Χρειάστηκε δουλίτσα και πολλές δοκιμές. Έκανα τα πάντα: ξύπνησα πολύ νωρίς, αλλά συνειδητοποίησα πως η ενέργεια που χρειαζόμουν να μπω από φάση ύπνου σε φάση δημιουργικότητας, έκλεβε την ίδια μου την όρεξη να παράγω. Δοκίμασα πριν και μετά το μεσημεριανό. Διάβασα πως για τον Light, η πιο δημιουργική φάση της μέρας είναι το βράδυ, πως και η Josephine νιώθει πως δίνει τον καλύτερό της εαυτό στη σκηνή τη νύχτα. Πως η Μαρία Κωνσταντάκη ανακαλύπτει τον κάθε χαρακτήρα που καλείται να ερμηνεύσει, το βράδυ. Το βράδυ τελικά αποτελεί την πιο γεμάτη έμπνευση ώρα για όλους τους καλλιτέχνες και influencers που θαυμάζουμε. Το πήρα σοβαρά και μετά από μια επιστροφή στο σπίτι με τα πόδια, μετά από ένα ποτό, βρήκα την απάντηση που έψαχνα: κατεβαίνοντας με τα πόδια την οδό Παπανδρέου που ενώνει Άνω και Κάτω Γλυφάδα, γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα, με τη μουσική μου στα ακουστικά μου, ένιωθα να μπορώ να δω τα πάντα. Να τα δω πραγματικά. Όλα έδειχναν συναρπαστικά μέσα στο σκοτάδι.  Τα φώτα των αυτοκινήτων, που δεν έδειχναν τόσο βιαστικά και επικίνδυνα όσο το πρωί. Το βράδυ η κίνηση των αμαξιών φώναζε “βόλτα”, “απόλαυση” και όχι βιασύνη όπως το πρωί. Οι πεζοί κοιτάζονται με μεγαλύτερη προσοχή τα βράδια. Είναι “νυκτόβιοι” περπατητές και τα βλέμματά τους μαρτυρούν πως αναγνωρίζουν ο ένας στον άλλο σχεδόν μυσταγωγικά αυτή τους την ιδιότητα. Τώρα καταλαβαίνουμε ότι η φράση «inspiration never sleeps» powered by Vuse που έφερε στη ζωή μας το προϊόν της χρονιάς, στην κατηγορία του*, ακούγεται τόσο μα τόσο σωστή. 

Επιστρέφοντας στο σπίτι μου, επιτέλους κατάφερα να ολοκληρώσω το κείμενό μου, το οποίο καμία σχέση με βράδυ δεν είχε. Ένας έρωτας κάπως φοβικός πρωταγωνιστούσε σε αυτόν, αλλά με έναν τρόπο, μια κατηφορική διαδρομή, μετά τα μεσάνυχτα, του έδωσε αρχή, μέση και τέλος. Αν τέλος πάντων θέλουμε να δεχτούμε πως ένας έρωτας έχει τόσο σαφή χρονικά σημεία. Στην αρχή νόμιζα πως το μυστικό ήταν το περπάτημα και όχι η ώρα, αλλά έκανα λάθος. Πώς το κατάλαβα; Δοκίμασα να γράψω γύρω στις 12 το πρωί, μετά από μεγάλο περίπατο στην παραλιακή. Αυτή η βόλτα δεν με ενέπνευσε. Οι πεζοί ήταν αγχωμένοι για τις επιδόσεις τους, καταπιεσμένοι και ιδρωμένοι με τα στενά κολάν τους και τα μισοάδεια μπουκάλια με νερό. Δεν ήταν η σωματική άσκηση, το άδειασμα του μυαλού μέσα από το περπάτημα που έκανε την ειδοποιό διαφορά στη δημιουργικότητά μου, ήταν η νύχτα, το βράδυ. Ο νυχτερινός αέρας που έχει τραγουδήσει ο Jamie Woon και έχει ρεμιξάρει το σύμπαν όλο είναι που κάνει τη διαφορά, και τώρα καταλαβαίνω τι εννοεί όταν λέει πως ήθελε να τον κλέψει από τους άλλους. 

Για τη δημιουργικότητα γίνονται θυσίες. Έτσι και εγώ έχω αρνηθεί να παίρνω ταξί επιστρέφοντας από το στέκι μου. Λέω όχι στους φίλους που προσφέρονται να με “πετάξουν σπίτι”, φοράω τα ακουστικά μου και κλέβω βραδινό αέρα. Όσο αέρα χρειάζομαι για να επιστρέψω στο σπίτι μου πιο δημιουργική. 

​Αν και εσύ τα βράδια νιώθεις πως η έμπνευση ξυπνάει, πως τη νύχτα είναι όλα πιο έντονα, πιο αληθινά, πως μόνο τότε μπορείς να αναπνεύσεις βαθιά και να δεις πως έχει κάτι παραπάνω ενδιαφέρον το ότι περπατάς σε αυτόν τον πλανήτη, μάθε πως το γεγονός ότι είσαι night owl σου επιφυλάσσει πολλά δώρα. Κάνε κλικ εδώ και διεκδίκησέ τα. Μας ευχαριστείς αργότερα. 

*Το Vuse ονομάστηκε «Προϊόν της Χρονιάς» στην κατηγορία του. Βάσει ανεξάρτητης έρευνας καταναλωτών που διεξήγαγε η IRI σε μια ομάδα 3.200 καταναλωτών στην Ελλάδα.