Πριν κάποια χρόνια, είχα προτείνει σε ένα αγόρι να πάμε σε ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής να ζήσουμε την εμπειρία. Μέσα από αυτή την πρόταση και την απόρριψή της από εκείνον, συνειδητοποίησα πως οι άνθρωποι μάλλον χωριζόμαστε σε τρεις κατηγορίες: σε εκείνους που βλέπουν μόνο την πρακτική διάσταση των ξενοδοχείων αυτών, σε εκείνους που τα αντιμετωπίζουν σαν τόπο εκτόνωσης φθηνής καύλας και σε εκείνους που τα μεταφράζουν σε παράλληλα σύμπαντα, στα οποία οι άνθρωποι χαίρονται το σώμα τους και τη σεξουαλικότητά τους, όταν δεν έχουν ιδιωτικό χώρο ή όταν η συνθήκη που θέλουν να μεταβολίσουν σε σεξ είναι παράνομη. Η πρότασή μου, λοιπόν, να πάμε σε ένα τέτοιο ξενοδοχείο, απέδειξε πως εκείνος άνηκε στη δεύτερη κατηγορία και εγώ στην τρίτη.

Fast forward κάποια χρόνια μετά, βρισκόμαστε στο δεύτερο κατά σειρά lockdown στην Ελλάδα, μουδιασμένοι, έχοντας ξεχάσει κατά ένα ποσοστό πως το σεξ, ο έρωτας, η καύλα και η εκτόνωσή της είναι κομμάτια της ζωής μας. Και μπορεί εμείς να το ξεχάσαμε, αλλά υπάρχουν κάτι καψούρες που ακόμα δεν έχουν σβήσει. Παράνομοι έρωτες ή νεαροί εραστές, που δεν έχουν τόπο ή τον κατάλληλο αριθμό να στείλουν στο αξέχαστο 13033 για να συναντηθούν. Τα ξενοδοχεία φαίνεται να είναι η μόνη λύση για αυτούς, αλλά και αυτό ήταν αδύνατον να συμβεί καθώς ούτε η μετακίνηση για άσκηση ούτε για είδη πρώτης ανάγκης ανταποκρινόταν στην κατάσταση αυτή. Με λίγα λόγια, τα ξενοδοχεία ημιδιαμονής, τα μόνα σημεία της πόλης, που είχαμε την ελπίδα να μην έχουν ξεχάσει τι σημαίνει στενή επαφή και απόλαυση, πρέπει τελικά να είχαν ξεμείνει και από τα δυο.

Ήδη μιλώντας με την υπεύθυνη του Priamos στην Ηλιούπολη, αρχίζω να συνειδητοποιώ πως η μειωμένη δουλειά στα ξενοδοχεία ημιδιαμονής ήταν γεγονός κατά τη διάρκεια του lockdown. Σήμερα, μετά από ένα διάστημα ημι-ελευθερίας, τα πράγματα αρχίζουν να ανεβαίνουν. Παρόλα αυτά, δεν σημειώνεται μεγάλη άνοδος στα κέρδη. Ο Νικήτας από το Athens Prive Hotel στο κέντρο χαρακτηρίζει τη δουλειά «μέτρια», αλλά εντοπίζει αύξηση κατά 50% σε σχέση με πριν. Η ρεσεψιόν του XDream Hotel στην Αγία Παρασκευή τονίζει πως οι άνοδος είναι εξαιρετικά μικρή σε σχέση με πριν. Από το Crystal Blue Hotel στο Χαϊδάρι μαθαίνω πως υπήρχε κινητικότητα και κατά τη διάρκεια του lockdown. «Υπάρχει μια ελαφρά αύξηση, αλλά εμείς και πριν τα πηγαίναμε καλά. Πλέον υπάρχει περισσότερη κίνηση», μου τονίζουν.

Η απαγόρευση κυκλοφορίας ισχύει ακόμα, και στη μετα-lockdown εποχή. Παρόλα αυτά, τα ξενοδοχεία ημιδιαμονής αποδεικνύουν πως αυτή η απαγόρευση πολλούς τους έβαλε σε μια διαδικασία εξαναγκασμένης οικειότητας. Ας παραδεχτούμε κάπου εδώ πως το σεξ με κάποιον και ο ύπνος με κάποιον είναι δυο διαφορετικά πράγματα. «Να ξαπλώνεις με μια γυναίκα και να κοιμάσαι μαζί της, να δύο πάθη όχι μόνον διαφορετικά αλλά και αντιφατικά σχεδόν. Ο έρωτας δεν εκδηλώνεται με το να κάνεις έρωτα (αυτή η επιθυμία ταιριάζει σε αναρίθμητο πλήθος γυναικών) αλλά με την επιθυμία του μοιρασμένου ύπνου (αυτή η επιθυμία δεν αφορά παρά Μία και μόνη γυναίκα)», έχει γράψει ο Κούντερα στην “Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι” και μάλλον όχι τυχαία. Κι όμως, η υπεύθυνη του Priamos είδε μια αύξηση στις διανυκτερεύσεις κατά τη διάρκεια του lockdown. Σε άλλα νέα, οι ερωτευμένοι και μη ερωτευμένοι, πήγαιναν στο ξενοδοχείο όχι μόνο για να το «ζήσουν» μαζί, αλλά και για να κοιμηθούν μαζί. Για το Crystal Blue η απαγόρευση κυκλοφορίας, που από αύριο πηγαίνει μέχρι τη μια και μισή το βράδυ, είναι μια ζαριά απρόβλεπτη. Υπάρχουν μέρες που άνθρωποι περνούν το κατώφλι και μετά τις δωδεκάμιση και άλλες που δεν πατά ψυχή. Στο XDream από την άλλη «μετά την απαγόρευση τίποτα».

Η μειωμένη κινητικότητα δεν ήταν η μοναδική αλλαγή που είδαν τα ξενοδοχεία ημιδιαμονής. Γενικότερα, πάντοτε δέχονταν άτομα κάθε ηλικίας, με μοναδικό περιορισμό να είναι άνω των 18. Προφανώς, ο έρωτας και οι συνθήκες που μπορούν να μετατρέψουν ένα δωμάτιο ξενοδοχείου σε ερωτικό σύμπαν για κάποιες ώρες δεν έχει σε τίποτα να κάνει με την ηλικία. Τα lockdown, πέραν της απαγόρευσης κυκλοφορίας, των περιορισμών στις μετακινήσεις και τη μετατροπή των τεσσάρων τοίχων του σπιτιού μας σε μοναδικό πεδίο δράσης, έφεραν και την τηλεργασία, τα κλειστά σχολεία και βρεφονηπειακούς σταθμούς, καθώς και τις οικογένειες πιο κοντά από κάθε άλλη φορά. Κάπως έτσι, για πολλά σπίτια, ο προσωπικός χώρος δεν ήταν πια προσωπικός. Κάποια παντρεμένα ζευγάρια ίσως και ηλικιωμένα με εγγόνια, έφτασαν να έχουν αληθινή ανάγκη από ιδιωτικότητα. «Είδαμε ηλικιωμένους να έρχονται και να μας λένε πως τώρα με το lockdown, με τα εγγόνια τους στο σπίτι, είχαν ανάγκη από έναν χώρο να μείνουν λίγο μόνοι, χωρίς φασαρία», αναφέρει η υπεύθυνη του Priamos.

Η αλήθεια είναι πως από κάθε ξενοδοχείο ημιδιαμονής με το οποίο επικοινώνησα δέχτηκα επιφυλακτικότητα. Δεν θέλω να ξέρω πόσα τηλεφωνήματα δέχονται καθημερινά, με τι αιτήματα, πόσα ψέμματα και πόσα από αυτά τελικά καταλήγουν να είναι βλακώδεις φάρσες, που με τον τρόπο τους καταλήγουν να αφήνουν ακόμα τα ξενοδοχεία αυτά να θεωρούνται περιθώριο και το σεξ σε αυτά, ταμπού.

Το μοναδικό ξενοδοχείο, στην επικοινωνία μου με το οποίο δεν χρειάστηκε να σηκώσω κάποια λευκή σημαία ή κάποιο χαρτονάκι που να γράφει «είμαι φίλη σας, όχι εχθρός σας» ήταν το Attiki Evans Hotel, ένα από τα πιο γνωστά, σχεδόν κλασικά, ξενοδοχεία ημιδιαμονής της Αθήνας. Μιλάω με τον Γιάννη, ο οποίος με έχει αφήσει να περιμένω, όσο δίνει την Προεδρική Σουίτα σε έναν πελάτη που δεν έχει ψιλά και ψάχνει να χαλάσει. Είναι τέσσερις και τέταρτο, μεσημέρι Παρασκευής και το Evans έχει κίνηση. «Έχουμε και μερικούς συνηθισμένους πελάτες», μου σχολιάζει ο Γιάννης για αυτό. Ο ίδιος βρίσκει τεράστια τη διαφορά σε σχέση με πριν τα lockdown και την πανδημία, αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε να μπει σε αναστολή σε καμία φάση αυτών των δυστοπικών ετών, ακόμα για το σεξ, που ως γνωστόν “δεν κόβεται”. Μου λέει πως στο ξενοδοχείο αυτό οι περισσότεροι πελάτες απλώς ψάχνουν ένα καλό μέρος για να κάνουν σεξ, ενώ μου τονίζει γελώντας πως η εμπειρία του να δουλεύει εκεί είναι υπέροχη. «Είμαι του είδους», σχολιάζει. Μια από τις πιο τρελές εμπειρίες που έχει ζήσει ως εργαζόμενος εκεί είναι όταν δυο γυναίκες του πρότειναν έντονα να μπει στο δωμάτιό τους για τρίο, «αλλά ήμουν μόνος στη ρεσεψιόν, δεν υπήρχε κάποιος να αφήσω στο πόδι μου», λέει.

«Μια φορά πέρνα να σου πω ιστορίες, έχω πολλές», προτείνει «αλλά τι λέω, αν έρθεις, δεν θα έρθεις μόνη». Γελάμε.