Δεν μπορούν να ξεπεράσουν οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για την τουριστική ταυτότητα της Θεσσαλονίκης το Live Your Myth in Greece και τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη.
Το branding μιας σύγχρονης πόλης είναι δύσκολη υπόθεση. Πρέπει να μιλήσεις για την ιστορία της, την πολιτιστική κληρονομιά της, τη γαστρονομική σκηνή, τους ανθρώπους της. Σίγουρα το 2021 δεν μπορείς να μιλήσεις για ένα απλό souvlaki. Όχι γιατί μισούμε το σουβλάκι, τουναντίον, είναι σήμα κατατεθέν της πόλης, ωστόσο η κακοφορμισμένη του αισθητική θέλει μια ανανεωτική ένεση καλαισθησίας.
Σε 1.57 λεπτά είδαμε τόσα στερεότυπα μαζεμένα που πονέσανε τα μυαλά μας. Νομίζαμε ότι είναι κάποιου είδους παρωδία. Στη Θεσσαλονίκη οι τουρίστες -βλέπουμε στο βίντεο- πίνουν ουζάκια σε χαριτωμένα ταβερνάκια και ξαφνικά σκάει ένα μπουζουκάκι κι αρχίζουν το συρτάκι. Σαν να βλέπουμε το Αλικάκη να τραγουδάει «Λεβέντη μου κι αλήτη μου». Μας χάλασε που δεν ακούστηκε ένα ώπα. Κρίμα κι άδικο. Η πρόεδρος του Ο.Τ.Θ Βούλα Πατουλίδου έτσι βλέπει την Θεσσαλονίκη κι εμείς απορούμε που ζει;
Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής; Σε ποιον τουρίστα απευθύνεσαι; Και πόσο ελκυστική παρουσιάζεις την πόλη σου; Το λυπηρό σε αυτήν την εκστρατεία είναι το εξής: η Θεσσαλονίκη έχει μια από τις δυνατές γαστρονομικές σκηνές της Ελλάδας, οι σεφ της δημιουργούν πιάτα με τοπικά προϊόντα, μιλούν για βιωσιμότητα, προάγουν τις ελληνικές ετικέτες κρασιών κι ειδικά τις οργανικές ποικιλίες. Είναι ήδη στο μέλλον. Δεν ανήκουν σε μια παράδοση που μυρίζει ναφθαλίνη και καβαλίνες γαϊδάρων.
Όταν σε μια πόλη όχι απλά δεν υπάρχει έλλειμμα ποιότητας και εντοπιότητας στην κουζίνα τόσο των εστιατορίων, όσο και των καταλυμάτων γιατί προμοτάρει του σουβλάκι; Είναι άπειροι οι εστιάτορες και ξενοδόχοι που νιώθουν πρεσβευτές της τοπικής γαστρονομίας.
Ναι, είναι ώρα να αφήσουμε πίσω την έντονη αίσθηση του lockdown και να απολαύσουμε όλα αυτά που μας λείπουν περισσότερο. Αλλά η φιλική «αγκαλιά» των ντόπιων δεν είναι αυτή στο συρτάκι. Εκτός αν διαφημίζεις πανηγύρια.
Στο μάρκετινγκ προορισμού, όλα έχουν να κάνουν με την ιστορία της επωνυμίας και τη δημιουργία μιας ιστορίας που έχει πραγματικά απήχηση στο βασικό κοινό. Αυτό γίνεται για να διασφαλιστεί η ανταγωνιστική διαφοροποίηση σε μια ήδη κορεσμένη αγορά. Πρέπει να πείσεις τον ταξιδιώτη ότι τον περιμένει μια φιλοξενία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του, όχι κάτι generic που σκέφτηκε ο μπατζανάκης σου. Πρέπει σε δυο λεπτά να αφηγηθείς πολλές διαφορετικές μικρο-εμπειρίες, ιστορίες και συναισθήματα. Εκεί είναι η μαγκιά, να κάνεις τον τουρίστα να νιώσει κάτι ώστε να κλείσει εισιτήρια και να έρθει στη χώρα σου. Πρέπει να ταιριάξεις τις επιθυμίες ταξιδιωτών-στόχων με τις εμπειρίες που προσφέρει η πόλη σου. Και η Θεσσαλονίκη δεν προσφέρει φραπέ και σουβλάκι εκτός αν κόλλησε το βίντεο σου στους Δέκα Μικρούς Μήτσους από το 2000.
Μια εντελώς δωρεάν συμβουλή για την επόμενη φορά, δημιουργείστε μια ζωντανή καμπάνια που συνδέει τους επισκέπτες με τον προορισμό μέσα από εξατομικευμένες, αυθεντικές ιστορίες ντόπιων. Για τη Θεσσαλονίκη, ρε γαμώτο
