Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο θα ήθελες να μπορείς να καταγράψεις σε ένα χαρτί όλες τις σκέψεις που κάνεις επιστρέφοντας στο σπίτι σου το βράδυ, τη στιγμή που συμπιέζεις τα κλειδιά σου στην παλάμη σου, τη στιγμή που τεστάρεις αν αυτός ή ο άλλος δρόμος είναι πιο στενός ή αν ο τύπος που περπατάει πίσω σου έχει επιθετικό βάδισμα ή είναι «ακίνδυνος»; Ξέρεις, τις μέρες που ξυπνάς και συνειδητοποιείς πως ούτε σήμερα είναι ασφαλές να είσαι γυναίκα.
Για όλες εκείνες τις φορές που άκουσες πως αυτό το φοράς είναι πολύ κοντό, πολύ «αποκαλυπτικό» για να μπεις στο μετρό. Για τον κανόνα του ότι πάντοτε πρέπει να κάθεσαι στο πίσω κάθισμα του ταξί, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πού θα πέσεις; Για όλους τους υπαρκτούς και μη υπαρκτούς κανόνες που σαν γυναίκα έχεις ακολουθήσει, για να μπορείς να ζεις σε μια κοινωνία που δεν συντονίζει τις πράξεις των θυτών;
Αν ναι, ίσως στο παρακάτω βίντεο της καλλιτέχνιδας Λυδίας Τουλουμίδου, βρεις τις σκέψεις, τις κραυγές σου, τις λεκτικές εκφάνσεις ενός θυμού που αναγκάστηκες να κληρονομήσεις, γιατί “it is what it is” και “boys will be boys”.
«Συνήθως, αλλάζω το ύφος μου με το πού περνάω μπροστά από παρέες ανδρών και σβήνω το χαμόγελό μου για να μη με πλησιάσουν. Φοράω τη μάσκα της αδιαφορίας και αποφεύγω να τους κοιτάξω στα μάτια γιατί προκαλώ με τα ρούχα και τη συμπεριφορά μου. Τι φταίνε αυτοί;
Προσέχω καθημερινά μη με βιάσει ένας άνθρωπος που ίσως είναι ο γείτονας, ο θείος, ο φίλος, ο γιατρός, ο δάσκαλος, ο συμμαθητής. Προσέχω από κάποιον που έχει παιδιά, αδερφές, ανίψια, εγγόνια. Προσέχω καθημερινά από κάποιον σαν αυτόν που καθημερινά χαιρετάω έξω, που του λέω καλημέρα και που περνάω από μπροστά του με μεγάλη σιγουριά. Προσέχω ακόμη και από σένα και από την ίδια τη σκιά μου. Αυτές είναι οι μέρες του 2021, οι μέρες που διανύουμε. Κρατάω τα χέρια μου σφιχτά μέχρι να φτάσω στην εξώπορτα και πρέπει να κλείσω την πόρτα πίσω μου πριν αρχίσω να ανεβαίνω τις σκάλες. Και θα με ρωτήσεις αύριο… Ναι, αλλά τι φορούσες;».
Πόσο εσύ; Πόσο εμείς;
