«Πολλές φορές, είμαι αλληλέγγυος, το ‘χω στο αίμα μου. Όπου υπάρχει πόνος, αρρώστια, έλλειψη χρημάτων, να δώσουν το ενοίκιο, να πάρουν τα φάρμακά τους. Πολλοί τα γυρίζουν πίσω, πολλοί δεν τα γυρίζουν. Πηγαίνω και στους ηλικιωμένους κάθε εβδομάδα, τους κάνω παρέα, τους ρωτώ τι ανάγκη έχουν. Και δεν πειράζει, φτάνει να κάνω το καλό. Η μάνα μου ήταν έτσι σε ένα χωριό της Σητείας, ο πατέρας μου γεωργός έβγαζε απ’ όλα, κι η μάνα μου η Δέσποινα, έδινε. Πηγαίνω και βοηθάω εθελοντικά τους αγρότες, τους τσοπάνηδες, μαθαίνω στους νέους τα μελίσσια. Κάνω τον καθηγητή, (γέλια) να γίνουν μελισσουργοί». Αυτά τα λόγια ανήκουν στον Γιάννη Μανουσάκη από την Τήλο που δεν σταματά να κάνει τον κόσμο μας πιο όμορφο με τις πράξεις του.
Ο 77χρονος συνταξιούχος μίλησε στη Ροδιακή και έκανε -επιτέλους- την ιστορία του γνωστή. Όπως λέει, υπήρξε ναυτικός και ταξίδεψε σε Ατλαντικό, Ινδικό και Ειρηνικό Ωκεανό για 17 χρόνια, δουλεύοντας ως πρώτος μάγειρας. Σήμερα, ζει από τη σύνταξη του ΝΑΤ μαζί με την σύζυγό του. Τι έκανε ο Γιάννης Μανουσάκης; Δώρισε το σπίτι του στο Ορφανοτροφείο Θηλέων Ρόδου, αγόρασε ένα εξάρτημα 6.700 ευρώ για να λειτουργήσει ο τομογράφος στο νοσοκομείο, έδωσε 37.400 ευρώ για την αγορά δύο κλινών ΜΕΘ με όλο τον εξοπλισμό και σκοπεύει να δώσει άλλα 10.000 ευρώ για να πιάσουν, όπως λέει, τόπο στην υγεία.
«Ήθελα τα χρήματα που μάζεψα από τη θάλασσα να πιάσουν τόπο, στο χώρο της υγείας. Και το σπίτι μου, εδώ στο Μεγάλο Χωριό της Τήλου, το 2011 το δώρισα στο Ορφανοτροφείο Θηλέων της Ρόδου, με συμβολαιογραφική πράξη να ‘ρχονται τα παιδιά και να μένουν όταν πεθάνω. Έκανα με τέτοιο τρόπο τη συμβολαιογραφική πράξη, ώστε να μην βρεθεί κανείς να το πουλήσει, να το χαίρονται τα παιδιά, αφού δεν κάναμε δικά μας τέκνα».
Πώς αισθάνεται ο ίδιος γι’ αυτό; «Εγώ έτσι που μου μιλάνε όλοι τώρα αισθάνομαι σαν να κέρδισα λαχείο με 50 εκατ. ευρώ. Κι άλλοι τα κάνουν. Με θέληση γίνονται όλα. Όσο είμαι στη ζωή και υπάρχει η δυνατότητα, θα είμαι αρωγός».
