Οι άνθρωποι κάνουμε πολλά λάθος πράγματα και στην τελική, έχουμε κάθε δικαιολογία να κάνουμε λάθη. Μια φορά ζούμε, διάολε. Το γεγονός ότι γινόμαστε γονείς -καλώς ή κακώς- δεν αλλάζει την ανθρώπινη διάστασή μας. Φήμες λένε ότι όταν φτάνουμε σε εκείνη τη στιγμή επιφοίτησης που αντιλαμβανόμαστε πως οι γονείς μας είναι πρώτα άνθρωποι γεμάτοι υπέροχες ατέλειες και μετά γονείς, κάπως γλυκαίνει το μέσα μας και συγχωρούμε όλα εκείνα τα σκηνικά που μας έκαναν να τους μιλήσουμε κάπως πιο άσχημα από όσο περιμέναμε. ΟΚ, και από όσο περίμεναν.
Όπως και να έχει, όσο δικαιολογημένα και να είναι από την ίδια την ανθρώπινη φύση τα λάθη, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσουμε πως είναι τοξικά. Ναι, κάποιες φορές, οι γονείς μας έγιναν τοξική και είχαν συμπεριφορές που μπορούμε να συγχωρήσουμε, αλλά δεν μπορούμε να μην τις δούμε και ως έχουν: τοξικές μέχρι αηδίας, που για κάποιο λόγο «περνούν» σαν τυπικές γονεϊκές συμπεριφορές, σε στυλ «ναι, όλοι οι γονείς το κάνουν αυτό».
Σε ένα thread στο reddit γράφτηκαν διάφορες φράσεις και καταστάσεις που όλοι έχουμε ζήσει/ακούσει από τους γονείς μας κάτω από τη μεγάλη ομπρέλα «τυπικές γονεϊκές τακτικές που περνούν ως ΟΚ αλλά δεν είναι». Συγκεντρώσαμε κάποιες από αυτές, που πάνω κάτω, πολλοί από εμάς έχουμε ζήσει:
- Αρνούνται να ζητήσουν συγγνώμη όταν κάνουν λάθος.
- Συγκρίνουν το παιδί τους με τον αδερφό ή την αδερφή του. Το κλασικό «γιατί δεν είσαι καλό παιδί όπως ο αδερφός σου;».
- Μοιράζονται με τα παιδιά τους τα προσωπικά τους προβλήματα. Ναι, δεν είναι πολύ καλή ιδέα το να πεις casually στον γιο ή την κόρη σου πως ο πατέρας του είναι μαλ**κας.
- Αγνοούν τα συναισθήματα των παιδιών τους, θεωρώντας τα ασήμαντα ή περαστικά ή ανώριμα ή οτιδήποτε.
- Εκνευρίζονται μεταφράζοντας το δίκιο του παιδιού τους ως έλλειψη «σεβασμού» θέλοντας να έχουν την τελευταία κουβέντα.
- Θεωρούν κάθε φίλο του παιδιού τους που είναι του αντίθετου φίλου, «γκόμενο». Εκτός από το ότι είναι creepy να βάζεις τέτοιες σκέψεις σαν συννεφάκια πάνω από μια φιλία, το straight love story δεν αφορά όλα τα παιδιά.
- Το gaslighting. Όχι, δεν είναι υπερβολικό το παιδί σου, μπορεί εσύ να είσαι αναίσθητος.
- «Πες μου και σου ορκίζομαι δεν θα θυμώσω ούτε θα φωνάξω» και μετά και φωνάζουν και θυμώνουν. Τους λόγους μας τους τηρούμε.
- Δεν σέβονται τον ιδιωτικό τους χώρο.
- Η ταπείνωση και οι ντροπιαστικές συμπεριφορές ΔΕΝ είναι τιμωρία.
- Δεν γίνεται το ένα σου παιδί να είναι το «καμάρι» σου και το άλλο «πολύ δύσκολο παιδί». Το ξέρεις έτσι; Κάπως πρέπει να βρεις πώς θα καταφέρεις να μην κάνεις το παιδί σου να νιώθει παραμελημένο και πως δεν έρχεται δεύτερο.
- «Μην είσαι στεναχωρημένος». Δεν υπάρχει κουμπί για αυτό.
- Δεν εξηγούν τις αποφάσεις τους. Το «πρέπει να κάνεις αυτό, γιατί το λέω εγώ» δεν βγάζει κανένα νόημα.
